Σκεπτόμενος Πολίτης
«Υπάρχει μια πολύ πρόσφατη ασθένεια όπου μπερδεύεις αυτό που
δεν βλέπεις με αυτό που δεν υπάρχει. Κάποιοι ωστόσο είναι μολυσμένοι με τη
χειρότερη ασθένεια, όπου μπερδεύουν αυτό που δεν βλέπουν με αυτό που δεν
μπορούν να δούν» (N. N. Taleb, «Η κλίνη του Προκρούστη», εκδ. Φερενίκη, 2011)
----------------------------------------------------------------------------------
Εκλογές πάλι την άλλη
Κυριακή. Με τα ίδια διλήμματα, τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες
θέσεις. Εντάξει, δεν είναι και όλα ίδια, τώρα έχουμε και προγραμματικές
δηλώσεις κομμάτων (τι θα γίνει τις πρώτες 100 μέρες αν μας ψηφίσετε και γίνουμε
κυβέρνηση κλπ).
Ο γράφων δεν πρόκειται να αναλύσει και να σπεκουλάρει πάνω
στους λόγους που φτάσαμε στο σημερινό οικονομικό και πολιτικό χάλι. Θα σταθεί
απλώς πάνω σε δύο σημεία που εντυπωσιακά παραμένουν ανέπαφα, αφού το ίδιο
εντυπωσιακά ΚΑΝΕΝΑ από τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας δεν τα αγγίζει:
Πρώτον ποιά είναι η δομική αιτία του ελληνικού προβλήματος.
Δεύτερον τι θα κάνουμε και πώς, πότε, με ποιες προϋποθέσεις,
για να έχουμε (και κάποια) ανάπτυξη, ώστε να μην μας καταπιεί η ύφεση.
Κανείς δεν λέει το απλό, ότι δηλαδή το περιβόητο Μνημόνιο
και οι μέχρι τώρα εκδόσεις του, ΔΕΝ είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα. Ας πούμε
ότι είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος. Μπορεί να μην είναι λύση
(αλλά πιθανόν και μέρος του προβλήματος, σύμφωνα με αρκετούς), αλλά
γενεσιουργός αιτία ΔΕΝ είναι.
Όμως ΟΥΤΕ το χρέος των 300-350 δις Ευρώ που το ανακαλύψαμε
αργά, είναι η αιτία. Σίγουρα είναι πρόβλημα, αποτέλεσμα, αλλά αιτία ΔΕΝ είναι.
Και ποια είναι η αιτία;
Καταρχάς σε συνθήκες οικονομίας της αγοράς, η αιτία οικονομικών
κρίσεων είναι πάντοτε η υπερβολική συσσώρευση κεφαλαίων που δεν μπορούν να
επενδυθούν παραγωγικά. Τότε ή μένουν στάσιμα ή κατευθύνονται σε μη παραγωγικές
επενδύσεις, δημιουργώντας «φούσκες». Και στις δύο περιπτώσεις ξεσπάει κρίση.
Για να το πούμε πιο ορθόδοξα (αριστερά), στον καπιταλισμό οι κρίσεις έρχονται
από υπερσυσσώρευση υπεραξίας, αφού νομοτελειακός αυτοσκοπός του κεφαλαίου είναι να επενδύεται
διαρκώς και να αυξάνει.
Είναι αυτή η αιτία του ελληνικού προβλήματος; Όχι βέβαια.
Εδώ υπάρχει το αντίθετο πρόβλημα. Εμείς δεν είμαστε αυτοί που παράγουν αξία,
αλλά αυτοί που δανείζονται για να καταναλώνουν. Λόγω μη συσσώρευσης αξίας,
υποχρεωνόμασταν (δηλαδή υποχρεώναμε το κράτος) να δανείζεται κεφάλαια. Όχι όμως
για παραγωγικές επενδύσεις, αλλά για τον εαυτό του και για καταναλωτικές
δαπάνες. Φυσικά είναι αδύνατον να συσσωρεύσουμε αξία, αφού δεν παράγουμε
ΤΙΠΟΤΕ. Παραγωγή αξίας, (πραγματικού) χρήματος, πλούτου, κεφαλαίου, μπορεί να
γίνει μόνον με παραγωγικές δραστηριότητες προστιθέμενης αξίας και υψηλού βαθμού
«κοινωνικοποίησης» και αυτές κατά κύριο λόγο είναι η βιομηχανία και
δευτερευόντως ο πρωτογενής τομέας. Εκεί δηλαδή που δεν μπορούμε να παράξουμε
ανταγωνιστικά τίποτε. Η βιομηχανία (όση απέμεινε) φυτοζωεί όντας υπό διωγμό από
την κρατική γραφειοκρατία και τους «οικολόγους» κάθε απόχρωσης, ενώ ακόμη και
τα τρόφιμα τα εισάγουμε. Το «κίνημα» της πατάτας δεν έλυσε βέβαια κανένα
πρόβλημα, αφού η δομική αιτία παραμένει ίδια: η μη βιώσιμη ελληνική αγροτική
παραγωγή.
Κανείς λοιπόν δεν προτείνει λύσεις για την ανάπτυξη, γιατί
ακριβώς δεν θέλει ή δεν μπορεί, να δει τις αιτίες του προβλήματός μας. Ακόμη κι
αν υποθέσουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ή με καταλυτική δράση (π.χ. λαϊκή
επανάσταση…) εξαφανίζεται το Μνημόνιο και το χρέος, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΤΑ; Δεν θα εξακολουθήσουμε
να δημιουργούμε νέο χρέος; Πώς θα αποφευχθεί αυτό, αφού δεν θα έχουμε
θεραπεύσει τις αιτίες και θα παραμένουμε Παραγωγοί του Τίποτε, με ένα
υπερτροφικό κράτος, που αδυνατεί να παίξει ακόμη και το στοιχειώδη ιστορικό του
ρόλο; Εδώ καταδιώκουμε και τις ελάχιστες επενδυτικές προσπάθειες, σαν την
μεταλλευτική επένδυση της Χαλκιδικής, που επιδιώκει να αξιοποιήσει εγχώριους
ορυκτούς πόρους και ανταγωνιστικό
πλεονέκτημα.
Όλα τούτα σήμερα τα έχουν ξεχάσει και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ
και τα λοιπά «αριστερά» κόμματα και μορφώματα (για την κέντρο-δεξιά τι να πεί
κανείς, στην εξουσία ήταν). Τα ξόρκια και οι μαγκιές κατά του Μνημονίου είναι
κούφια λόγια και δεν αγγίζουν ούτε κάν ξώφαλτσα το πρόβλημα. Η πλήρης
ιδεολογική σύγχυση των ελληνικών κομμάτων, από άκρου εις άκρον της
Αριστεράς-Δεξιάς επισημάνθηκε σε παλιότερες αναρτήσεις. Είναι αυτή η σύγχυση
που οδηγεί τα κόμματα σε απρόσμενα κράματα αριστεροδεξιών θέσεων. Αυτές
σερβίρονται με την απαραίτητη σάλτσα μπόλικου λαϊκισμού, που τα ίδια τον
δημιούργησαν, τον εξέθρεψαν, εκτράφηκαν από αυτόν και εξακολουθούν να ποντάρουν
πάνω του.
Και το ερώτημα παραμένει:
Υπάρχει και ο πολίτης που δεν είναι υποχόνδριος δημόσιος
υπάλληλος, ψευτο-επιχειρηματίας των επιδοτήσεων και των προμηθειών του
δημοσίου, μαϊμού συνταξιούχος, λαμόγιο, τρωκτικό του κράτους, κομματόσκυλο,
παράσιτο, αργόσχολος, βολεμένος, άεργος.
Είναι σκληρά εργαζόμενος, μη βολεμένος, άνεργος, μη
προνομιούχος.
Θέλει επενδύσεις, ανάπτυξη, βιομηχανική παραγωγή, πρόοδο για
τον τόπο του, αναβάθμιση για την τοπική κοινωνία που ζεί.
Θέλει να μείνει στον τόπο του, να εργασθεί παραγωγικά, να
προσφέρει και να προκόψει.
Θέλει να είναι Παραγωγός και όχι μόνον Καταναλωτής, όπως τον
καταδικάζουν.
Αυτός ο πολίτης, τι να ψηφίσει ;;;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου