«Η στηλίτευση της μπαρούφας και της «επαναστατικής» και
«αντιιμπεριαλιστικής» φλυαρίας αποτελεί κοινωνικά εξυγιαντικό έργο»
(Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος, Ελευθεροτυπία, 28/9/2002)
Αποτελεί μάλλον Την Είδηση των τελευταίων ημερών. Ο
αυτοαποκαλούμενος ΣΥΡΙΖ«Α» είναι υπέρ των επενδύσεων! Σαν να λέμε δηλαδή
υποστηρίζει τη μεταλλευτική επένδυση στη Χαλκιδική (;) Το θέμα προέκυψε προχθές
από δηλώσεις του Προέδρου στη γερμανική Die Zeit, όπου καλούσε τους επενδυτές
να μην δαπανήσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος
του ΣΥΡΙΖ«Α» κατήγγειλε «διαστρέβλωση και παραποίηση» της συνέντευξης του
Προέδρου, λέγοντας πως δεν είναι κατά των επενδύσεων, αλλά εναντίον των
αποκρατικοποιήσεων.
Έχει κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται ο γραφικός κυρ-Παναγιώτης.
Είναι πιά τόσες πολλές οι επενδύσεις που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖ«Α», ώστε αδίκως
τον κατηγορούν. Να πάρει αμέσως θέση ο Πρόεδρος και να διατρανώσει την
ολόπλευρη υποστήριξη στις ιδιωτικές επενδύσεις σαν μοχλό οικονομικής και
κοινωνικής ανάπτυξης. Άλλωστε οι Χαλκιδικιώτες γνωρίζουν πολύ καλά το «θερμό»
ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖ«Α» και την «ενεργή» του συμπαράσταση στην μεγάλη
μεταλλευτική επένδυση που θα δώσει πνοή στην περιοχή…
Ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Αυτό που θα πρέπει μάλλον να
αναγνωρίσουμε στο Συριζέικο πολιτικό έκτρωμα, είναι ότι κατάφερε να
συγκεντρώσει κατά των μεταλλείων, κάθε λογής κελεπούρι και να μορφώσει ένα
απίθανο ετερόκλητο σχήμα. Κι από πάνω, να το καπελώσει με τα «συλλογικά όργανα
δράσης». Ματαιόδοξοι «αριστεροί», καραδεξιοί Παρατηρητές, σοσιαλ-ηγετίσκοι της
τοπικής αυτοδιοίκησης, πολιτικοί αριβίστες κάθε απόχρωσης, ανθυποπαραγοντίσκοι.
Ένας απίθανος συρφετός, άλλοι με κρυφή ατζέντα, άλλοι με θολό παρελθόν, άλλοι
με ιδιοτελή κίνητρα, όλοι μαζί, με τον ένα ή άλλο τρόπο συνυπάρχουν. Κι από
κοντά, μια μικρή μερίδα του κόσμου, που άγεται και φέρεται. Δυστυχώς «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος
με καλές προθέσεις».
Εδώ οι λύκοι, τα πρόβατα, τα τσοπανόσκυλα και οι τσοπάνηδες
μπαίνουν στο ίδιο μαντρί. Αρκεί να μην θέλουν παραγωγικές επενδύσεις και
ανάπτυξη στη Χαλκιδική. Κάποιοι βέβαια λένε ότι συμβαίνει το ανάποδο. Ότι
δηλαδή, όλοι αυτοί οι απιθανο-απίθανοι βρήκαν φιλόξενη στέγη στη μάνα του λόχου
και παγιδεύουν το ΣΥΡΙΖ«Α». Μπορεί νάναι κι έτσι. Αλλά πώς να το δεχθεί κανείς,
αφού ο ΣΥΡΙΖ«Α» ούτε τους αποπέμπει ούτε διαχωρίζει τη θέση του. Για τους
μπαχαλάκηδες ούτε λόγος βέβαια, αυτοί είναι γέννημα-θρέμμα.
Το τι θα γεννήσει αυτή η συμβίωση παραμένει άγνωστο. Βεβαίως
αυτό ουδόλως ενδιαφέρει την τοπική κοινωνία της Χαλκιδικής, που δεν χρειάζεται
εργολάβους εκπροσώπησης. ΔΕΝ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΠΑΤΡΟΝΑΡΙΣΜΑ. Δεν αποδέχεται ψευτο-πόλεμο
Βορείων-Νοτίων ή βουνίσιων-παραθαλάσσιων, που μάταια επιχειρούν να υποδαυλίσουν
ύπουλα οι αντιβιομηχανικοί τρομολάγνοι. Γι΄αυτό και θα συνεχίσει να απομονώνει
ΣΥΡΙΖ«Α», «οικολόγους» και λοιπά ζιζάνια που προσπαθούν διχάσουν τον κόσμο, να
ξεσηκώσουν άλλα χωριά και να σαμποτάρουν ένα έργο που ξεπερνά τα στενά όρια της
Χαλκιδικής.
Και επανερχόμενοι στην είδηση των ημερών:
Κάπου εκεί στο ΣΥΡΙΖ«Α», δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιος
πολιτικά νοήμων. Καλείται να αναλάβει το δύσκολο καθήκον να διδάξει τα
πολιτικώς στοιχειώδη στους κουμπούρες.
Να το κάνουμε πιο λιανά: Σε συνθήκες οικονομίας της αγοράς, μπορεί να
διαλέξεις επενδύσεις α λά καρτ, αλλά μην ξεχνάς ότι υπάρχει μενού. Μια έτσι,
μια γιουβέτσι, τελικά αν δεν σου αρέσει το μενού, μπορείς να κάτσεις σπίτι σου
να φας. Δηλαδή να επενδύσεις μόνος σου. Τότε βέβαια, χωρίς μπαγιόκο, θα
χορτάσεις με οράματα, δηλαδή θα πεινάσεις. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ή
μήπως όχι ;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου