ΣΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ (Σκεπτόμενος Πολίτης)

«Τίποτε πιο φοβερό από τη δραστήρια αμάθεια»   (Γκαίτε).

Δεν χρειάζεται να το ξαναλέμε. Πομπές και στημένα «οικολογικά» σώου αφήνουν παγερά αδιάφορες τις τοπικές κοινωνίες και όσους νοιάζονται για την ουσία των πραγμάτων.

 Ας οργανώνουν κάποιοι ειρηνικά πανηγύρια κι ας αφήσουν τις τοπικές κοινωνίες να δουλέψουν και προκόψουν. 

Αυτό που δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, είναι ότι η πανηγυρική (ή καλύτερα, πανηγυριώτικη) ατμόσφαιρα, ήταν αποκορύφωμα συστηματικής προπαγάνδας και «αγωνιστικών» δράσεων που είχαν προηγηθεί:

Μελισσο-καταστροφο-λογία

Αφού δεν θα υπάρχουν φυτά, δεν θα υπάρχουν και μέλισσες, μας λέει πανεπιστημιακός, ειδικευμένος σε μαζικές καταστροφές και δη των μελισσών. 

Ακαταμάχητο επιχείρημα. Αν καταστραφούν τα φυτά, θα έχουμε ευρύτερο περιβαλλοντικό ζήτημα βέβαια και όχι απλώς με τις μέλισσες, θα έπρεπε να μας πει. 

Έλα όμως που μόνον έτσι οι τρομολάγνοι νομίζουν πως έχουν μια πιθανότητα να ξεσηκώσουν μια παραγωγική ομάδα της περιοχής (δυσφημίζοντας βέβαια το προϊόν τους, το μέλι).

Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να ασχολούνται Πανεπιστημιακοί με ανύπαρκτους μελλοντικούς κινδύνους, σε χώρο εκτός της ειδικότητάς τους, τρομοκρατώντας τον κόσμο. Η απάντηση είναι εδώ. Και όπως μπορούμε να δούμε εδώ κι εδώ, oι μέλισσες (και όχι μόνον) κινδυνεύουν κατά κύριο λόγο από τα φυτοφάρμακα.

 Φαίνεται πως δεν το γνωρίζουν αυτό οι πανεπιστημιακοί και δη γεωπόνοι, που περιφέρονται σε κάθε «οικολογική» πανήγυρη. Μήπως θα έπρεπε να κάνουν αγώνα για να σταματήσουμε τη γεωργία ώστε να σωθούν οι μέλισσες; Οι μελισσοκόμοι θα πρέπει να στραφούν εναντίον των γεωργών; Όχι βέβαια. 

Αλλά κάποια μειοψηφία των αγροτών κάποιων χωριών της Χαλκιδικής που ακολουθούν επιβαρυντικές για το περιβάλλον πρακτικές, ρυπαίνοντας έδαφος και νερά, θα ήταν σκόπιμο να αξιολογήσουν πρώτα τις πρακτικές τους αντί να υιοθετούν άκριτα τις «οικολογικές» ανοησίες περί καταστροφικών μεταλλείων. (Δείτε εδώ και εδώ)

  

Σαχάρα, Χαλκιδική, Φινλανδία: Αερομεταφερόμενες εμμονές

Πόσο μακριά θα πάει η σκόνη από τις επιφανειακές δραστηριότητες των μεταλλείων; 

Όσο και της Σαχάρας ή μήπως πιο μακριά; Όπως λοιπόν μας πληροφορούν οι πανεπιστήμονες της «οικολογίας», στην απέραντη έρημο του Χαλκιδικιστάν, κάθε μέρα δημιουργούνται ισχυρά βαρομετρικά χαμηλά, οπότε ο αέρας κινείται κυκλωνικά προς άνω και γίνεται «αναρρόφηση» της σκόνης προς τα ανώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα, σε ύψος μέχρι και 12 χιλιομέτρων. 

Με ισχυρούς νότιους ανέμους στη συνέχεια, η σκόνη μεταφέρεται βόρεια προς τη Θεσσαλονίκη. Τα φαινόμενα αυτά που τα γνωρίζουν ακόμη και οι μαθητές του Γυμνασίου, λαμβάνουν χώρα στην έρημο της Σαχάρας και φυσικά και…στη Χαλκιδική.

Με το σκεπτικό των τετραπέρατων «οικολόγων», η σκόνη των μεταλλείων της Χαλκιδικής, αντιστρόφως, με βόρειους ανέμους (που βέβαια είναι και οι επικρατέστεροι) θα φτάσει μέχρι τη Σαχάρα. 

Δεν θα έπρεπε μια Επιτροπή «Αγώνα» να σπεύσει να ενημερώσει και να ξεσηκώσει τους Τουαρέγκ για τον τοξικό κίνδυνο που τους απειλεί; Να κάνουμε και μια αδελφοποίηση με κάποιο χωριό εκεί. Επίσης, με κατάλληλο άνεμο το τοξικό νέφος σκόνης από τη Χαλκιδική θα μπορούσε δυνητικά να φτάσει μέχρι τη Φινλανδία. Γιατί όχι και το ανάποδο. Λέτε τελικά να κινδυνεύουμε στη Χαλκιδική από το μεταλλείο της Talvivaara; Να αλληλοενημερωθούν τα Τοπικά Συντονιστικά .

Βέβαια η ΜΠΕ του μεγάλου μεταλλευτικού έργου αναφέρει τεκμηριωμένα με μετρήσεις και μοντέλα διασποράς, το τι θα γίνεται με τη σκόνη και σε ποια περιορισμένη ακτίνα. Δεν θα υπάρχει πρόβλημα ούτε καν στα εγγύς του έργου χωριά. Αλλά ποιος από τους αντιβιομηχανικούς ξερόλες έχει διαβάσει τη μελέτη; Άσε που τα μοντέλα διασποράς της σκόνης τα ανέλυσε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και όχι το ΑΠΘ.

Το ερώτημα «πόσο μακριά θα πάει η σκόνη», απαντάται με το ερώτημα «πόσο μακριά θα πάει η «οικολογική» βαλίτσα». Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι η αερομεταφορά της σκόνης, αλλά η αερομεταφερόμενη «οικολογική» βλακεία μεγάλου βεληνεκούς