ΠΡΟΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ¨ΚΑΙ «ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ» ΥΠΟΜΝΗΣΕΙΣ Β’ (Σκεπτόμενος Πολίτης)

«...Κοινός παρονομαστής των ιστορικών φάσεων της αυτοανακηρυγμένης Αριστεράς παρέμεινε η αδυναμία της να συγχρονισθεί και να συμβαδίσει με την κοινωνία, η αδυναμία της να ενεργοποιήσει την πραγματική κοινωνική δυναμική, στο μέτρο που ο φαντασιακός κόσμος της δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό ιστορικό κόσμο. 

Σήμερα η κοινωνία δεν ζητά πλέον από την «υπαρκτή» Αριστερά ούτε ιδέες ούτε στελέχωση ούτε, ακόμη λιγότερο, ποδηγέτηση, αλλά απλώς και μόνον να αποσυρθεί, να πάψει να της φράζει το δρόμο, να την αφήσει επιτέλους να εκφρασθεί ελεύθερα και απεριόριστα, όπως δικαιούνται τα ενήλικα και αυτεξούσια άτομα.

 …Για όλα, χωρίς εξαίρεση, τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα που είδαν το φώς από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι σήμερα, η αριστερή και «προοδευτική» προέλευση και κάλυψη υπήρξε και παραμένει τόσο αποφασιστική, ώστε η ιστορική εμφάνισή τους θα ήταν προβληματική χωρίς αυτή την αναπάντεχη και ανομολόγητη στήριξη…

Στις μέρες μας, οι λεγόμενες «μη-κυβερνητικές οργανώσεις» έχουν απαξιωθεί τουλάχιστον όσο και οι κυβερνητικές».

(Κώστας Βεργόπουλος, «Μετά το τέλος: Η οικονομία της καταστροφής και η επόμενη μέρα», Εκδ. Α.Α. Λιβάνη, 2011)

 Σχόλιο Σκεπτόμενου Πολίτη

 Σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης της οικονομίας της αγοράς, η Αριστερά έχει δύο μπροστά της δύο επιλογές: 1) Ή να κάνει τη ρήξη   2) Ή να κάνει παρέμβαση υπέρ των μη-προνομιούχων. Αν δεν κάνει τίποτε από τα δύο, τότε καλύτερα να κάνει…την πάπια. Το να προσπαθεί να μας πείσει ότι δήθεν κάνει το πρώτο ή ακόμη χειρότερα (βλ. ΣΥΡΙΖ«Α») πως κάνει και τα δύο μαζί (!), αποτελεί κοινωνικό εμπαιγμό.

 Στον γενικευμένο οικο-παραλογισμό στην Ελλαδάρα του 21ου αιώνα, η Αριστερά δυστυχώς παραμένει για μια ακόμη φορά, ανιστόρητη. Από το πολιτικό εξάμβλωμα που αυτοαποκαλείται ΣΥΡΙΖ«Α» μέχρι το χώρο της παραδοσιακής και της ανανεωτικής Αριστεράς, κυριαρχεί το απενοχοποιητικό σύνδρομο της απο-ανάπτυξης. Όχι στην παραγωγή, όχι στη βιομηχανία, όχι στις επενδύσεις, όχι άλλη ανάπτυξη. Δηλαδή όχι στην πρόοδο και στην εξέλιξη, όχι στην απασχόληση, όχι στην περιφερειακή αναβάθμιση, όχι στην κοινωνική συνοχή. Όλα τούτα είναι πολύ αριστερές θέσεις. Σίγουρα…

 Ακούσαμε από την τοπική Συριζοβουλευτίνα-λέγε-με-ακτιβίστρια, ότι το γραφείο της είναι ανοιχτό για τους μεταλλωρύχους. Για να συζητήσουν τι; Μα τα προβλήματα που έχουν, μας λέει. Έλα όμως που το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημά τους, όπως και των λοιπών εργαζομένων και ανέργων στην Ελλάδα, είναι η διασφάλιση και η ενίσχυση της απασχόλησης. Αυτής δηλαδή που απειλείται από την εν λόγω βουλευτίνα και τους υπόλοιπους της παρέας, οι οποίοι πασχίζουν λυσσωδώς να σταματήσουν κάθε αναπτυξιακή δραστηριότητα.

 Πολλοί από όσους δεν συμφωνούν με τη μεγάλη μεταλλευτική επένδυση ισχυρίζονται ότι δεν είναι «αριστεροί» ή «οικολόγοι», αλλά ότι νοιάζονται για τον τόπο. Αν είναι έτσι, τότε χρέος τους είναι να βγουν δημόσια, να καταγγείλουν το καπέλωμα των Συριζοειδών σχημάτων (βλ. Συντονιστικά, Επιτροπές κλπ κλπ) και να απομονώσουν αμετάκλητα το ΣΥΡΙΖ«Α», τους «οικολόγους» και τα παρακλάδια τους, που υποθάλπουν τραμπούκους και επαινούν τη βία για τη βία. Από την άλλη, υπάρχει η πολιτική επιστράτευση που κηρύσσει ο ΣΥΡΙΖ«Α» (παριστάνοντας φυσικά τον ανήξερο), σε κάθε εκδήλωση κατά της επένδυσης, στη Β. Χαλκιδική και όχι μόνο. Ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα και απίθανα μέρη, μαζεύει κάθε καρυδιάς (πολιτικό) καρύδι, που έρχεται (ή τους φέρνουν) να δηλώσει το παρόν σε μια παρωδία λαϊκής ψευτο-κινητοποίησης, όπου μετράμε κεφάλια και βγάζουμε συμπέρασμα. Είναι αυτό «αριστερή» παρέμβαση; Και τί σχέση έχει με όλο αυτό το στημένο κακόγουστο σώου η τοπική κοινωνία;

Όπως εύστοχα αναφέρει ο μπαρμπα-Κώστας στο παραπάνω απόσπασμα, η τοπική κοινωνία αποζητά τη χειραφέτηση από τους κάθε λογής ψευτο-αριστερούς και αντι-τάδε. Αυτό που διαφεύγει σε όλους αυτούς είναι ότι οι ιστορικές συγκυρίες δεν ευνοούν παιχνιδάκια στις πλάτες της τοπικής κοινωνίας. Και θάχει ο καιρός γυρίσματα.