ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΙΕΡΙΣΣΟΥ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΚΟΡΩΝ, ΤΩΝ ΜΑΝΑΔΩΝ, ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ?

Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανθρώπους πίσω τους
που ανησυχούν καθημερινά για τη ζωή τους,
ύστερα απ΄ όσα έχουν συμβεί;

Το ερώτημα αυτό θέτει εμμέσως πλην σαφώς η κ. Τόνια Στεργίου κάτοικος Στρατωνίου και σύζυγος εργαζόμενου στα μεταλλεία, σε σχόλιο της στη σελίδα που υπάρχει στο facebook, με τίτλο: "ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΣΤΗ Β. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ".

Το σχόλιο της αποτελεί μια μικρή απάντηση στην δικαιολογημένη μεν αλλά ετεροβαρή δε για πολλούς ανησυχία, που ένιωσαν χθες αρκετές από τις γυναίκες της Ιερισσού, επειδή δύο άτομα του χωριού που πήγαν για κατάθεση στις 5 το απόγευμα, δεν είχε γνωστό μέχρι αργά το βράδυ, αν τους έχουν αποδοθεί ή όχι κατηγορίες. Τελικά όπως όλοι γνωρίζουμε ότι τα 2 άτομα αφέθηκαν ελεύθερα. 

Στην Ιερισσό λοιπόν οι γυναίκες, οι μάνες, οι κόρες, οι αδελφές ανησυχούν μήπως οι άνθρωποι τους βρεθούν κατηγορούμενοι για τα όσα έγιναν το περασμένο Σάββατο στις Σκουριές και έχουν κάθε δίκιο. Είναι ανθρώπινη και δικαιολογημένη αυτή η ανησυχία. Ποιος θέλει να βλέπει τον άνθρωπο του να' χει μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη;

Από την άλλη όμως, μπορούν αυτές οι κυρίες να έρθουν και λίγο στη θέση των γυναικών, των κορών, των μανάδων και των λοιπών συγγενών, κατοίκων της περιοχής που εργάζονται άμεσα ή έμμεσα στα μεταλλεία;

Μπορούν να νιώσουν αντίστοιχα οι κυρίες της Ιερισσού την αγωνία, το φόβο, τον τρόμο, που έχει κυριεύσει τις γυναίκες των Μαδεμοχωρίων των οποίων οι άντρες έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μπαράζ βίας και τρομοκρατίας μέσα και έξω από το χώρο εργασίας τους; 

Ακολουθεί το σχόλιο της κ. Στεργίου.

"το βιντεο ειναι απο χτες το βραδυ.... ειναι διαρκειας 5 λεπτων. Αναρωτιεμαι...σαν γυναικα εργαζομενου, σαν αδερφη, σαν φιλη, σαν κουμπαρα, σαν γνωστη των 1200 εργαζομενων οι γυναικες ανησυχουν γιατι 2 ατομα ανακρινωνται και δεν εχουν πληροφορηση, για το εαν εχουν αποδοθει κατηγοριες ή οχι... Εγω σαν ολα τα προηγουμενα δεν θα επρεπε να ανησυχω, με κουκουλοφορους οπλισμενους με οπλα, βενζινη, μολοτωφ, γκαζακια..... πετρες πεταμενες σε αυτοκινητα, πυρποληση αυτοκινητων, πεταμα λοστων στην βαρδια, χτυπημενα παληκαρια που υπερασπιζοταν αθωους συνταξιουχους και αποτελεσμα 4 εγχειρησεις στο ματι, τι αλλο να θυμηθω το καψιμο του τροχοσπιτου.... του αυτοκινητου... τις απειλες που εχουμε δεκτει ολοι???? Εγω και ολες οι υπολοιπες λοιπον γυναικες, μανες αδερφες φιλες... τι πρεπει να κανω καθε πρωι, μεσημερι ή βραδυ που στελνω τον αντρα μου στην δουλεια... τον αντρα μου που ειναι εργαζομενος εδω και 30 χρονια και τον εχουν χαρακτηρισει με ολα τα κοσμιτικα επιθετα που εχει κατεβασει το εξυπνο μυαλο τους? Γιατι θα πρεπει να φοβαμαι τον φιλο των τοσων χρονων? τον κοντοχωριανο? γιατι θα πρεπει να φοβαμαι εγω τους συνδημοτες μου, ενω εκεινοι φοβουνται την αστυνομια και το κρατος...?"