Του Ανδρέα Δρυμιώτη*
Συνηθίζω να αφήνω λίγο χρόνο να περάσει, ώστε με πιο νηφάλιο
μυαλό να ξαναβλέπω τα γεγονότα. Αναφέρομαι στο τι έγινε στις Σκουριές τα
ξημερώματα της 22ας Φεβρουαρίου, όπου κουκουλοφόροι έκαψαν, κατέστρεψαν
αντικείμενα της εταιρείας και απείλησαν τους φρουρούς που βρίσκονταν εκεί. Ολα
αυτά φυσικά έγιναν εν ονόματι της προστασίας του περιβάλλοντος, γι’ αυτόν
ακριβώς τον λόγο οι κουκουλοφόροι έκοψαν και μερικά δένδρα, ώστε να
καθυστερήσει η άφιξη της πυροσβεστικής, για να ολοκληρώσει το έργο της η φωτιά.
Τώρα αν το κόψιμο δένδρων είναι οικολογικός ακτιβισμός, είναι ένα θέμα που δεν
απασχολεί ούτε τους κουκουλοφόρους ούτε τους υποστηρικτές τους. «Ο σκοπός
αγιάζει τα μέσα», μπορούν να ισχυριστούν.
Εχω μια απορία. Ποιος δίνει πιστοποιητικά σε κάποιον ότι
είναι «οικολόγος» και «προστάτης του περιβάλλοντος»; Διότι έχω δει πολλούς να
αυτοπροσδιορίζονται, με πρώτον και καλύτερο τον Δημοσθένη Βεργή, πρόεδρο των
Ελλήνων Οικολόγων, οι οποίοι στις εκλογές του 2009 πήραν 19.993 ψήφους. Επίσης,
έχω διαβάσει για οικολόγους που δεν θέλουν τις ανεμογεννήτριες γιατί μολύνουν
ηχητικά το δάσος και εμποδίζουν τις καλόγριες να προσεύχονται. Αλλους
οικολόγους να μη θέλουν τα φωτοβολταϊκά γιατί εμποδίζουν τον ζωοδότη ήλιο να
φτάσει στο έδαφος για να ζωογονεί τον κόσμο του υπεδάφους. Ακόμα υπάρχουν και
οικολόγοι που δεν θέλουν να γίνονται αφαλατώσεις γιατί καταστρέφουν τη ζωή των
θαλασσών. Δεν έχω τίποτε με τους οικολόγους. Απλά δεν έχω βρει τρόπο να
ξεχωρίζω τους πραγματικούς οικολόγους από αυτούς που προσποιούνται τους
οικολόγους, είτε για τα δικά τους συμφέροντα είτε από ιδιοτροπία.
Συντροφιά με τους καλόπιστους και πραγματικούς οικολόγους
και τη νοοτροπία που έχουμε σήμερα, θέλω να κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο και
να γυρίσουμε πίσω στη δεκαετία του ’50. Τότε που σχεδιάστηκε το φράγμα που
δημιούργησε τη Λίμνη Ταυρωπού (1960), που σήμερα ξέρουμε σαν Λίμνη Πλαστήρα. Το
φράγμα έγινε για να δημιουργηθεί ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ στην
περιοχή και για να έχουν νερό για πότισμα οι κάτοικοι της γύρω περιοχής, αλλά
και πόσιμο νερό οι κάτοικοι της Καρδίτσας. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι αν
είχαμε τη νοοτροπία τού σήμερα και τον οικολογικό ακτιβισμό τού σήμερα, το
φράγμα αυτό θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί; Θα σας απαριθμήσω μερικές μόνο
από τις δικαιολογίες που θα ακούγαμε προκειμένου να μην κατασκευαστεί το
φράγμα. Η τεχνητή λίμνη κάλυψε μια περιοχή 25.000 στρεμμάτων. Οτιδήποτε
βρισκόταν στην περιοχή αυτή σκεπάστηκε από το νερό και καταστράφηκε. Ολόκληρα
δάση με υπέροχα δένδρα θυσιάστηκαν. Ποιος οικολόγος θα άφηνε να χαθούν τα δάση
αυτά; Πολλές κατοικίες και χωράφια εξαφανίστηκαν. Είναι βέβαιο ότι οι κάτοικοι
της περιοχής με την αμέριστη συμπαράσταση κουκουλοφόρων και «άλλων δημοκρατικών
δυνάμεων» δεν θα άφηναν ούτε ένα σπίτι να χαθεί, ούτε ένα χωράφι να
πλημμυρίσει. Ακόμα και ένα υποτυπώδες αεροδρόμιο το οποίο χρησιμοποιούσαν οι
σύμμαχοι στην Κατοχή, που είχε ιστορική αξία, εξαφανίστηκε. Θα έμεναν χωρίς
διαμαρτυρίες οι θεματοφύλακες της Ιστορίας μας; Ακόμα, θα είχαμε διαμαρτυρίες
για τους πυλώνες που υποχρεωτικά θα έβαζε η ΔΕΗ στην περιοχή για τη μεταφορά
του ηλεκτρικού ρεύματος.
Το φράγμα όμως υλοποιήθηκε και σήμερα απολαμβάνουμε μια
Λίμνη και μια περιοχή γύρω από τη Λίμνη, απίστευτης ομορφιάς. Το τεχνητό φράγμα
δημιούργησε ένα μοναδικό οικοσύστημα και έναν από τους καλύτερους υδροβιότοπους
της χώρας μας. Επιπλέον έχει αναζωογονήσει την περιοχή, η οποία αναπτύχθηκε
σημαντικά λόγω της Λίμνης. Οι κάτοικοι έχουν ανταμειφθεί πολλαπλάσια για όσα
έχασαν από το φράγμα. Αν είχαν επικρατήσει οι διαμαρτυρόμενοι και δεν γινόταν
το φράγμα, κανένας δεν θα ήξερε τι θα είχαμε χάσει.
Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Οταν στη δεκαετία του ’90
ξεκίνησε η κατασκευή της Αττικής Οδού, πάρα πολλοί οικολόγοι προσπάθησαν να
σταματήσουν το έργο, φυτεύοντας δένδρα στη μέση του δρόμου. Το έργο
ολοκληρώθηκε και ουσιαστικά συνέβαλε στον περιορισμό της ατμοσφαιρικής
ρύπανσης. Υπάρχει σήμερα κανένας που μπορεί να ισχυριστεί ότι χωρίς την Αττική
Οδό και την Περιφερειακή του Υμηττού, η ζωή των κατοίκων της Αττικής θα ήταν
καλύτερη; Και όμως και πάλι υπάρχουν αντιδράσεις για την επέκταση της Αττικής
Οδού προς τη θάλασσα.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, αλλά και πάρα πολλές
άλλες περιπτώσεις όπου λόγω αντιδράσεων δεν έγινε απολύτως τίποτα και κανένας
δεν γνωρίζει αν χάσαμε ή κερδίσαμε από την απραξία αυτή. Πού θέλω να καταλήξω;
Η σύγχρονη ζωή σήμερα απαιτεί συμβιβασμούς και ενέργειες που πιθανόν να
εμπεριέχουν κινδύνους. Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη της ΒΡ για τη μεγάλη
οικολογική καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού. Η εταιρεία πιθανότατα θα κληθεί
να πληρώσει πρόστιμο 16 δισ. δολαρίων και να αποκαστήσει και τη ζημία που
προκάλεσε. Κανένας όμως δεν βγήκε να ζητήσει να σταματήσει παντελώς σε όλο τον
κόσμο η άντληση πετρελαίου από θαλάσσιες πλατφόρμες, που εμπεριέχει τον κίνδυνο
μιας νέας οικολογικής καταστροφής.
Και πάμε τώρα στις Σκουριές. Διάβασα με πολλή προσοχή πολλά
δημοσιεύματα σχετικά με το θέμα. Ομολογώ ότι βρίσκομαι σε σύγχυση. Οι
αντιδράσεις είναι για το περιβάλλον ή για το οικονομικό μέρος της σύμβασης
παραχώρησης ή και για τα δύο. Για το οικονομικό μέρος οι αντιδράσεις είναι
αδικαιολόγητες. Για οποιαδήποτε πράξη που εμπεριέχει οικονομικό αντάλλαγμα θα
υπάρχουν πάντοτε αυτοί που θα ισχυρίζονται ότι το «δώσαμε για ένα κομμάτι ψωμί»
και ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε πολύ περισσότερα. Δικαίωμά τους να το νομίζουν,
αλλά δυστυχώς δεν αποφασίζουν αυτοί. Στις δημοκρατίες εκλέγουμε κυβερνήσεις για
να αποφασίζουν για λογαριασμό μας. Αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι δεν τις
ξαναψηφίζουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε και δεν πρέπει να
εμποδίζουμε οικονομικές δραστηριότητες που δημιουργούν θέσεις εργασίας και
ανάπτυξη.
Πάμε τώρα στο περιβαλλοντικό θέμα. Είμαι βέβαιος ότι οι
ανησυχίες των κατοίκων έχουν βάση. Είμαι όμως εξίσου βέβαιος ότι μπορούν να
εξασφαλιστούν οι συνθήκες, ώστε να προστατευθεί το περιβάλλον και να αναπτυχθεί
η περιοχή χωρίς καταστροφές. Η εξόρυξη χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων γίνεται
σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες κάτω από αυστηρά ελεγχόμενες διαδικασίες. Δεν μπορώ
να φαντασθώ ότι οι Φινλανδοί δεν ενδιαφέρονται για το δικό τους περιβάλλον και το
θυσιάζουν στον βωμό του κέρδους. Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διαθέτει βαριά
βιομηχανία και η τυχόν ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο από τον τουρισμό, τις
υπηρεσίες, τη γεωργία και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της. Αν
αποκλείσουμε τα ορυχεία με το σκεπτικό της οικολογικής καταστροφής, στη
συνέχεια δεν θα θέλουμε να αντλήσουμε πετρέλαιο που μπορεί να βρεθεί στις
ελληνικές θάλασσες κ.ο.κ. Αυτό δεν σημαίνει ότι αφήνουμε τα πάντα στην τύχη.
Διαβάζω ότι η εταιρεία στις Σκουριές έχει καταθέσει εγγυητική επιστολή 50 εκατ.
ευρώ για την αποκατάσταση τυχόν περιβαλλοντικών ζημιών που μπορεί να
προκαλέσει. Αυτή είναι η σωστή αντιμετώπιση και όχι τα έκτροπα της 22ας
Φεβρουαρίου, που μόνο κακό μπορεί να κάνουν στον τόπο μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου