"ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ..."

Της Άννας Βασίλα ιατρού και κόρης χημικού που εργάστηκε στο Στρατώνι

     ΜΕΓΑΛΩΣΑ...

    με την αλμύρα της θάλασσας και τον        καθαρό αέρα.

    Δίπλα στα πεύκα και στα πλατάνια.Έπαιξα σε πάρκα όλο

    γρασίδι και ξεκουράστηκα κάτω από μια γέρικη βαλανιδιά!

    Έφαγα άπρειρα κουκουνάρια στη βίλλα και χάϊδεψα τ' άλογα της  Μαννουέλας. 
    Λικνίστηκα ώρες ατέλειωτες στις κούνιες πίσω από

    το σπίτι μου, κι' έπαιξα "μυστικούς εφτά" με τους φίλους μου

    στα πευκάκια που ήταν παραδίπλα.

    ΜΕΓΑΛΩΣΑ...

    με τη μυρωδιά του τσίγγου και του "κροκιδωτικού"

    μες το σπίτι μου! Με σκόνη σιδηροπυρίτη σ'όλες τις γωνιές του,

    "κρυμένη" στα γυρισμένα μπατζάκια του πατέρα μου...

    Με τον αέναο "θόρυβο" του εργοστασίου, εκείνο το αδιάκοπο

    "βουητό" που έγινε κομμάτι της ζωής μου χωρίς πια να μ'ενοχλεί!

    Και με τη σειρήνα της φόρτωσης που όταν την άκουγα

    παρακαλούσα τον μπαμπά μου να με πάει σε ένα

    από κείνα τα τεράστια καράβια που φόρτωνε...αλλά τίποτε!

   

     ΜΕΓΑΛΩΣΑ...

    παίζοντας τα καλοκαίρια κρυφτό και κυνηγητό

    στην καταπράσινη γειτονιά μου με άλλα είκοσι παιδιά!

    Τότε που το μικρό μου χωριό έσφυζε από ζωή

    και το σχολείο μου αριθμούσε εκατονπενήντα παιδιά!

    Λάτρεψα τη θάλασσα του, που με καλούσε κάθε καλοκαίρι να

    βουτηχτώ στα πεντακάθαρα νερά της και με νανούριζε

    κάθε χειμώνα με το βουητό της.

     

    ΜΕΓΑΛΩΣΑ...

    με ιστορίες "επίπλευσης", "φίλτρων","μπούμας" ,

    "πλυντηρίου", "κόσκινου", "δείγματος", "κροκιδωτικού" και

    "αντιδραστηρίου"...

       

    ΜΕΓΑΛΩΣΑ...

    κι' έφυγα μακρυά! Για να σπουδάσω και να γίνω

    καλύτερος άνθρωπος,να 'χω τα εφόδια να προσφέρω

    πραγματικά καλό στον συνάνθρωπο! Και όλα αυτά προσφορά

    το μόχθο του πατέρα μου που δούλευε στα μεταλλεία.

    Μου έλλειπε...όπως κι' ο θόρυβος του εργοστασίου κι' η θάλασσα μου...

    Και ήρθε η μέρα που γύρισα...

    Κι' αντίκρυσα την αρχή του ΤΟΤΕ τέλους...

    "Κατασκευασμένη" αριστοτεχνικά από κάποιους με

    μεγάλα, στην περιοχή, συμφέροντα!

    Κι' αντίκρυσα πρόσωπα σκυθρωπά, απογοητευμένα, με την

    αγωνία μέσα στα μάτια τους

    Άκουσα ιστορίες απείρου κάλλους και άπειρου ψεύδους

    για "ρύπανση", "μόλυνση", "πτώση" και "υποχώρηση" βουνών

    και σπιτιών, "αέρα γεμάτο αρσενικό"... ..."θάνατο".

    Τότε που ακόμα ΔΕΝ υπήρχε θέμα ΧΡΥΣΟΥ!!!

    Και ο αγαπημένος "θόρυβος" πουθενά...Όλα βουβά κι' ερημωμένα!

    Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε...

    Δεν ζω πια στο όμορφο χωριό μου, μόνο το επισκέφτομαι συχνά, για

    να βρεθώ με φίλους αγαπημένους και να βουτηχτώ στη θάλασσα του.

    Μα τώρα που ο "θόρυβος" ακούγεται ξανά και το χωριό μου

    ξαναγεμίζει ζωή... ...πόση θλίψη!

    Αντικρύζω και πάλι τις ίδιες καταστάσεις του ΤΟΤΕ,

    με τους ίδιους ΠΑΛΙΟΥΣ αλλά και νέους πρωταγωνιστές...

    Αλλά...

    ΜΕΓΑΛΩΣΑ... κι' άλλο όμως

    και δεν ανέχομαι τις αναλήθειες, τις ανακρίβειες, το θράσος,

    την κακία, τα μεγάλα συμφέροντα, τους υποκινητές, τον βανδαλισμό,

    το τυφλό μίσος, τις παρωπίδες, τον εκφοβισμό, την ανοησία!

    Σ' έναν πανέμορφο τόπο όπου ΟΛΑ μπορούν

    να ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ αρμονικά!!!!!!!!

    So i say......... KEEP KALM AND SAVE ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ !!!