"ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ"

*Ακολουθεί σχόλιο του blog

Είδε το φως της δημοσιότητας επιτέλους το ημερολόγιο ενός από τις «χιλιάδες» επισκέπτες που αλληλέγγυοι στους κατοίκους της Ιερισσού έσπευσαν στη συναυλία το περασμένο Σάββατο για να συμπαρασταθούν στον αγώνα, να φάνε σουβλάκια, να αγοράσουν μπλουζάκια, να δουν τσάμπα τον Αγγελάκα και βροντοφωνάξουν συνθήματα κατά του καπιταλισμού για να θυμηθούν τα νιάτα τους στην ΚΝΕ. Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα για να μεταφέρουμε το αγωνιστικό κλίμα και τον παλμό…

"Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε προς την Ιερισσό, στην Χαλκιδική, όπου τους τελευταίους μήνες έχει μπει στην καθημερινή ειδησεογραφία με τους αγώνες που δίνουν οι κάτοικοι του χωριού ενάντια στην καταστροφή του τόπου τους από τους μεγαλοκαπιταλιστές χρυσοθήρες που φοράνε την προβιά του επενδυτή. […]

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω η Ιερισσός, το ηρωικό χωριό των αγώνων που μόλις φτάνεις αντικρίζεις το πρώτο "φυλάκιο" με τους κατοίκους έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν.[…]

Όλοι οι κάτοικοι λοιπόν είχαν κάποια αποστολή. Άλλος ήταν παρκαδόρος, άλλοι έψηναν σουβλάκια, άλλοι πουλούσαν μπλουζάκια, άλλοι κατασκεύασαν περίπτερα, άλλοι ήταν φύλακες των ΙΧ των επισκεπτών.[…]

Εμείς, αφού κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα στο χωριό διαλέξαμε να στήσουμε το σκηνάκι μας στην παραλία. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα αφού ο καθένας έστηνε όπου ήθελε και βέβαια λόγω της ημέρας δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει αστυνομικός να κάνει παρατήρηση. Η αστυνομία και ο Δήμος απουσίαζαν, δεν ήταν απαραίτητοι το Σαββατοκύριακο.[…]

Η συναυλία αρχίζει γύρω στις 9:30 […]. Σε κάθε διακοπή ακούγονται συνθήματα κατά των καπιταλιστών και υπέρ των προφυλακισμένων αγωνιστών της Ιερισσού. […] Στο μικρόφωνο βγαίνει ο Γιάννης Αγγελάκας και γίνεται χαμός. Λίγη ώρα μετά λέει το πασίγνωστο "Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ" και γίνεται χαμός. Ο Αγγελάκας ακούει κάποια στιγμή ένα γνωστό σύνθημα "Μπάτσοι, TV, νεοναζί- όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί" και αμέσως σχολιάζει: "σιγά το νέο, τώρα το καταλάβατε;". […]

Πάμε λίγο πιο πίσω, στην άλλη πλατεία με το πράσινο. Ακριβώς απέναντι. Ο κόσμος κι εδώ πολύς. Συζητάει, αγοράζει μπλουζάκια και εμείς που τώρα αργά θελήσαμε ένα, δεν βρήκαμε. Οι υπεύθυνες στον πάγκο μας είπανε ότι ξεπούλησαν πάνω από τρεις χιλιάδες μπλουζάκια. Και το κανάλι του Μπόμπολα την ίδια ώρα, στο βραδινό δελτίο, έλεγε ότι χίλιοι είμαστε όλοι κι όλοι που πήγαμε στην Ιερισσό. Εμείς οι χίλιοι λοιπόν αγοράσαμε τρεις χιλιάδες μπλουζάκια, καταναλώσαμε δεκαέξι χιλιάδες σουβλάκια (χώρια τα λουκάνικα και τα μπιφτεκάκια) από την επιτροπή αγώνα, συν τα άλλα που καταναλώθηκαν στα ανοιχτά μαγαζιά που ήταν απολύτως γεμάτα. Το ψέμα τους καταρρίφθηκε αμέσως.

Κατά τις δυόμιση το πρωί ακόμα οι μουσικές ακούγονταν στην σκηνή μας στο κύμα. Γρήγορα αποκτήσαμε και "γείτονες". Κι άλλες σκηνές στήθηκαν μέσα στη νύχτα δίπλα μας και δεκάδες συμπολίτες την έπεσαν στην παραλία μέσα στους υπνόσακους. Ο ύπνος μας ήταν άνετος και ωραίος μέσα στο σκηνάκι πέντε, εμείς, τα παιδιά μας και το σκυλάκι μας. Το πρωί, ο ήλιος μας ξύπνησε γύρω στις επτά.[…] Πρέπει να περπατήσουμε άλλα τέσσερα χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο εργοτάξιο του Μπόμπολα και των Καναδών συνεταίρων του. […]

Στην επιστροφή μπαίνουμε στο Στρατώνι. Αμέσως παίρνουμε μια ψυχρολουσία. Μας "υποδέχεται" ένα τεράστιο πανό που λέει "Το Στρατώνι λέει ΝΑΙ στα μεταλλεία". Κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και αποφασίζουμε να φύγουμε και να μην φάμε εκεί. Δεν θα δώσουμε ούτε ένα ευρώ σε αυτούς που έχουν συνταχτεί με τους καπιταλιστές αδιαφορώντας για το περιβάλλον, για τις ζωές τις ίδιες. Τις δικές τους και των παιδιών τους. […]

Στάση για φαγητό και σε μια ώρα περίπου στο σπίτι μας. Γεμάτοι με εικόνες, παραστάσεις, ακούσματα. Γεμάτοι με κούραση και σκόνη. Γεμάτοι με αισιοδοξία ότι η επιμονή των κατοίκων της Ιερισσού θα νικήσει τους επίδοξους βιαστές της φύσης και της πατρίδας τους. Γεμάτοι με πίστη ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών και το όπλο των κατοίκων που όταν παλεύουν συλλογικά θα νικήσουν. 

Η Ιερισσός ακολουθεί το παράδειγμα της Κερατέας και η Κυβέρνηση Σαμαρά φοβάται ότι και αυτή τη φορά θα νικηθεί η αστυνομική τρομοκρατία. Αν συμβεί και δεύτερη φορά τότε ο κόσμος θα αναθαρρήσει, θα αντιδράσει στις επενδύσεις που δολοφονούν περιβάλλον και ανθρώπους. Θα στείλουν κι άλλες δυνάμεις εκεί πάνω. Όσες κι αν στείλουν να είναι σίγουροι ότι θα χάσουν. Οι λαϊκοί αγώνες θα νικήσουν.

Όλοι λοιπόν γύρισαν σπίτι μετά το επαναστατικό διήμερο όπου ακονίστηκαν τα αγωνιστικά αντανακλαστικά μας και ξεσκιστήκαμε στην επαναστατική γυμναστική, στα σουβλάκια (και στα λουκάνικα και μπιφτεκάκια) και στα μπλουζάκια… Να θυμίσω ότι οι κάτοικοι της Ιερισσού είναι 4.000 από μόνοι τους.

Τιμωρήσαμε και τους αλήτες στο Στρατώνι που θέλουν τα μεταλλεία… Ούτε ένα ευρώ δεν αφήσαμε σε αυτούς που «συντάχτηκαν με τους καπιταλιστές»… Και περάσαμε υπέροχα: σκηνάκι, σκυλάκι, σουβλάκια, μπυράκια, μπλουζάκια, τσάμπα συναυλία, βόλτα στο βουνό, παραλία, τι άλλο θέλουμε για Σαββατοκύριακο;

Συμπέρασμα;

Υπάρχουν αρκετοί συνέλληνες που ζουν σε έναν δικό τους, φανταστικό κόσμο στον οποίο –ελλείψει άλλων προτεραιοτήτων ίσως ή λόγω συσσωρευμένων δεινών– πρώτη προτεραιότητα έχουν οι «λαϊκοί αγώνες» απ’ όπου και αν αυτοί προέρχονται και με οποιονδήποτε σκοπό. 

Αυτή η ανάγκη του κάθε «αδικημένου» από το σύστημα, από τον εργοδότη, από τη ζωή γενικότερα, να εξωτερικεύσει πάση θυσία τον πόνο του. Συναγελάζονται ομοϊδεάτες τους και όλοι μαζί βαυκαλίζονται στο αγωνιστικό μικροπεριβάλλον που μόνοι τους δημιουργούν. Η συνταγή είναι εύκολη, αρκεί να βρεθεί ο εχθρός: Ο καπιταλισμός, οι μεγαλοκαπιταλιστές χρυσοθήρες που φοράνε την προβιά του επενδυτή, η αστυνομική τρομοκρατία, ο Μπόμπολας και οι Καναδοί συνεταίροι του, η κυβέρνηση, ο Σαμαράς, οι μεταλλωρύχοι και οι οικογένειές τους, οι φύλακές των μεταλλείων, οι χειριστές των μηχανημάτων της Ελληνικός Χρυσός… Μετά βρίσκουμε και τους συναγωνιστές: δυσαρεστημένοι κάτοικοι, πολιτικό κόμμα της αντιπολίτευσης, κάποιοι αργόσχολοι ντόπιοι με πολιτικές βλέψεις και αρχηγικές τάσεις, ψυχωτικοί «οικολόγοι», εραστές του μπάχαλου, αντιεξουσιαστές, οπλισμένοι με καραμπίνες τσαμπουκάδες… 

Και ο αγώνας ξεκινάει. Είμαστε μια χούφτα αλλά κάνουμε φασαρία για 50.000 διότι μας προμοτάρουν τα αντικυβερνητικά, αριστερίστικα και αντιεξουσιαστικά ΜΜΕ και κάθε μέρα όλο και κάποια φυλλάδα, έντυπο, Blog, ιστοχώρος θα εξυμνήσει και θα προβάλλει την αγωνιστική μας δράση… Και η ζωή συνεχίζεται. 

Θριαμβολογούμε για κάθε μικρονίκη μας (σταματήσαμε τις μπουλντόζες στον Κάκαβο για μερικές μέρες), οχυρωνόμαστε πίσω από τα αγωνιστικά μας δίκια για να κάνουμε παράνομες και επικίνδυνες ενέργειες (επίθεση στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός, πυρπόληση αστυνομικού τμήματος Ιερισσού), αλλά διαμαρτυρόμαστε όταν έρχεται ο λογαριασμός για τα σπασμένα (σύλληψη δύο κατηγορουμένων για την επίθεση στο εργοτάξιο βάσει αποδεικτικών στοιχείων).

Και βέβαια δεν βλέπουμε το ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΜΙΑ κάνουμε σε όλους: Στον τόπο, στους κατοίκους, στην τοπική οικονομία, στον τουρισμό, στην φήμη της Ελλάδας εκτός συνόρων, στο θέμα της προσέλκυσης επενδυτών, στους δημοκρατικούς θεσμούς αμφισβητώντας αποφάσεις επίσημων και θεσμικών φορέων όπως τα Υπουργεία, το ΣτΕ κ.λπ.

Άντε και στην επόμενη συναυλία να πουλήσετε περισσότερα σουβλάκια και περισσότερα μπλουζάκια… Δεν είναι κακό να βάζουμε στόχους στη ζωή μας…."

Αναδημοσίευση από www.metalleiachalkidikis.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Το... χρήμα πολύ εμίσησαν, τα... σουβλάκια ουδείς!!! Ακόμη και οι γιαλαντζί οικολόγοι...