ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Basta... Maestro!

Η δημόσια τοποθέτηση/οδηγία που έκανε/έδωσε κ. Μίκης Θεοδωράκης υπέρ του... αγώνα των "οικολόγων" της Ιερισσού, άναψε την πνευματική σπίθα σ' έναν εργαζόμενο των Μεταλλείων Κασσάνδρας, ο οποίος συνέταξε τη δική του απάντηση στον κορυφαίο Έλληνα μουσουργό (μέχρι εκεί...). Διαβάστε τι του απάντησε. 

Ακολουθεί ένα πολύ μικρό σχόλιο του blog γι' αυτή τη μεγαλειώδη απάντηση..

Κύριε Θεοδωράκη,

Διάβασα χθες την επιστολή συμπαράστασης σας στον αγώνα των κατοίκων της Ιερισσού. Αναφέρετε ανάμεσα στα άλλα:

«Εάν ήμουν νέος, θα πήγαινα να αγωνιστώ μαζί τους. Εξ άλλου το παράδειγμά τους μας φωτίζει σαν φάρος. Μας δείχνει το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι ζωντανοί και Ανεξάρτητοι Έλληνες.»

Εγώ κύριε Θεοδωράκη ευχαριστώ την οποιαδήποτε υπέρτατη δύναμη μπορεί να υπάρχει ή τις όποιες συγκυρίες, που δεν είστε νέος. Γιατί αν ήσασταν και σας έβλεπα εδώ πάνω θα αναγκαζόμουν να καταρρίψω ακόμα ένα από τα παιδικά μου είδωλα που με ακολουθούν μέχρι και σήμερα… και μέσα σε αυτά τα τελευταία χρόνια, τα δύσκολα χρόνια για τον Ελληνικό λαό έχω καταρρίψει τόσο πολλά.

Κύριε Θεοδωράκη αποφεύγω όσο περισσότερο να γράψω με συναισθηματισμό. Δεν με ενδιαφέρει να συγκινήσω κανέναν, δεν με ενδιαφέρει να χτυπήσω την ευαίσθητη χορδή κανενός που θέλει να κοιμηθεί ήσυχος ότι έκανε κάτι για να πολεμήσει το άδικο. Αυτόν τον ρόλο των έχουν αναλάβει και τον παίζουν πολύ σωστά τόσοι και τόσοι. Καλλιτέχνες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι… Έχουν βρει πολύ πρόσφορο έδαφος εδώ πάνω στην ΒΑ Χαλκιδική.

Δεν με ενδιαφέρει καν να μειώσω κανέναν από αυτούς για να ενισχύσω τον λόγο μου.

Δεν με ενδιαφέρει να πάρω κανέναν με το μέρος μου.

Το ότι γράφω το κάνω μόνο γιατί μίλησε ένα παιδικό μου είδωλο για ένα θέμα που με αφορά. Το κάνω μόνο για μένα!!

Με ενδιαφέρει όμως να συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια, και να συνεχίσει να ζει με αξιοπρέπεια και ο συνάδελφος μου… και η οικογένεια του.

Εμείς κύριε Θεοδωράκη δεν είμαστε αγωνιστές… είμαστε εργαζόμενοι, είμαστε χαρτοπαίκτες, είμαστε οικογενειάρχες, είμαστε ευσεβής Χριστιανοί, είμαστε αλητήριοι, είμαστε μεροκαματιάρηδες, είμαστε λαμόγια, είμαστε ότι περιλαμβάνει μια κοινωνία… αλλά αγωνιστές δεν είμαστε . Εμείς κύριε Θεοδωράκη δεν επιδιώκουμε πολιτικές καριέρες… δεν επιδιώκουμε να ακουστεί η φωνή μας δυνατότερα από των άλλων… δεν επιδιώκουμε τον ρόλο του σωτήρα… τον ρόλο του αλάνθαστου! Επιδιώκουμε να συνεχίσουμε να ζούμε και να βγάζουμε με αξιοπρέπεια το μεροκάματο μας είτε σε ένα γραφείο, είτε στις στοές, είτε στην ταβέρνα.

Μεροκάματο… «κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εργασία» λέει η διακήρυξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συνάδελφοι μου από την Ιερισσό παραιτήθηκαν από τις πιέσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον τραμπουκισμό των συγχωριανών τους… Κύριε Θεοδωράκη αυτοί βλέπετε ήταν λιγότερο ήρωες από τους παππούδες μας και εσάς που στις ίδιες αντιξοότητες στην μετεμφυλιακή Ελλάδα κράτησαν τα πιστεύω τους. Δεν καταλάβαινα μικρός στο καφενείο των αριστερών παππούδων που μεγάλωσα τι σήμαινε κοινωνικός αποκλεισμός και μετακόμιση οικογενειών λόγω αυτού… μέχρι που το είδα να συμβαίνει… στην Ιερισσό, στα Νέα Ρόδα. Σίγουρα τα έχετε ακούσει αυτά τα χωριά κύριε Θεοδωράκη… Γιατί; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι είχαν διαφορετικές ιδέες, ιδέες οι οποίες καλώς η κακώς συμβάδιζαν με τις αντιλήψεις των ανώτατων δικαστηρίων ενός κράτους.

Δεν πίστευα ότι συνέβαινε το να μην αποκλείει κοινωνικά η αριστερή κοινωνία όπου αυτήν είχε την συντριπτική πλειοψηφία τα φασιστικά στοιχεία, και ότι κάθε φορά έδιναν άφεση αμαρτιών στα εγκλήματα τους… μέχρι που το είδα στα 30 μου πια να συμβαίνει μπροστά μου. Να συμβαίνει στο Στρατώνι, το Γομάτι, την Στρατονίκη, τα Στάγιρα, το Νεοχώρι, το Παλαιοχώρι, την Μεγάλη Παναγία, την Ολυμπιάδα . Σίγουρα δεν τα έχετε ακούσει αυτά τα χωριά κύριε Θεοδωράκη… δεν έφτασε μέχρι την Αθήνα η μερικών χιλιάδων συγκέντρωση των κατοίκων τους πριν κάποιους μήνες που φώναξαν υπέρ αυτής της εγκληματικής για εσάς επένδυσης. Άλλωστε ήταν μόνο 5-6000 χιλιάδες… δεν παρέλασαν στην Τσιμισκή, δεν είχαν δίπλα τους κάποιον διάσημο καλλιτέχνη, δεν προκάλεσαν κάποια αστυνομική δύναμη μήπως και τους δείρει, δεν προσκάλεσαν αλληλέγγυους, δεν ήρθαν στο πλευρό τους δημοσιογράφοι. Βγήκαν απλά στο χωριό τους, συγκεντρώθηκαν, έμειναν 2-3 ώρες το πρωινό ενός Σαββάτου όρθιοι και αμήχανα χωρίς παλμό και μετά πήγαν στις οικογένειες τους, στα καφενεία τους, στην Σαββατιάτικη εκδρομή τους, την δεύτερη δουλειά τους. Αυτό ξέρουν να κάνουν κύριε Θεοδωράκη… δεν ξέρουν να διαδηλώνουν, δεν πέρασαν σχολείο εκπαίδευσης διαδηλωτών… δεν ζήτησαν συγκεντρωσιάρχες για να τους μάθουν πως θα ακούγονται έξω από το χωριό τους, κάθισαν εκεί αμήχανοι…

Αμήχανοι καθίσαμε και όλοι μας το πρωινό τις περσινής 25 Μαρτίου που μαζευτήκαμε μερικές εκατοντάδες άτομα στις Σκουριές, στο εργοτάξιο μας για να υπερασπιστούμε τον χώρο εργασίας μας απέναντι στα λεωφορεία των αλληλέγγυων που ήρθαν με μολότοφ και σίδερα για να επιβάλουν το δίκιο των αγωνιστών της Ιερισσού. Αμήχανοι κοιτάζαμε μια το ξύλο που πήραμε στα χέρια μας για να προστατευθούμε όσο πέρναγε η ώρα και είχαμε τρομοκρατηθεί και μια τον δρόμο που περιμέναμε να φανούν από στιγμή σε στιγμή οι αγωνιστές για να μας κάψουν και σκεφτόμασταν… «πως θα χτυπήσουμε άνθρωπο έστω και αν νομίζουμε ότι έχουμε δίκιο και παλεύουμε για την δουλειά μας;». Κάποιοι άλλοι αγωνιστές κύριε Θεοδωράκη, που αξιωματικά έχουν δίκιο, που πολλοί συνάδελφοι σας τους ετοιμάζουν και τραγούδια δεν είχαν τέτοιους ενδοιασμούς… έκαψαν, έδειραν, πυροβόλησαν, καταράστηκαν με καρκίνο, πέταξαν κορμούς σε αυτοκίνητα στην μέση της νύχτας… ας μείνουν τα τραγούδια για αυτούς όχι για εμάς. Ας μείνουν τα τραγούδια σε αυτούς τους 40 που ένα χρόνο πριν όταν τους ζητήσαμε να μας ανοίξουν τον δρόμο για να πάμε να δουλέψουμε έχοντας τα χέρια μας στις τσέπες και κρατώντας κομπολόγια, μας απάντησαν με καδρόνια και πέτρες. Ναι τους διώξαμε… 3 από μας πήγαν στο νοσοκομείο με σπασμένα κεφάλια και χέρια. Αυτοί όμως οι τραυματισμοί δεν ήταν ηρωικοί. Δεν ήταν τραυματισμοί αγωνιστών. Ήταν τραυματισμοί εργατών… υπαλλήλων γραφείου… μηχανικών. Δεν θέλουμε τραγούδι για εκείνη την ημέρα κύριε Θεοδωράκη… θέλουμε να την ξεχάσουμε. Δεν θέλω να ξεχάσω όμως ότι από τους σχολιαστές των blog και των Internetiκων ειδησεογραφικών site χαρακτηριστήκαμε πληρωμένοι αλλοδαποί που δείραν ειρηνικούς κατοίκους… βλέπετε φοράγαμε λερωμένα ρούχα δουλειάς, και ως γνωστόν στην Ελλάδα εργάτες είναι μόνο οι αλλοδαποί.

Εμείς εδώ κύριε Θεοδωράκη τους ξένους τους κάνουμε κομμάτι της κοινωνίας μας 100 χρόνια τώρα. Ξένοι πρόκοψαν στον τόπο μας... παντρεύτηκαν συντοπίτες μας, κάναν παιδία εδώ. Ξένοι από την Κρήτη, την Πελλοπόνησο, την Λάρισα. Ξένοι από τα Πομακοχώρια της Ξάνθης. Σε εμάς οι μπάρες δεν άνοιξαν το 1990 κύριε Θεοδωράκη, σε μας ο Γιώργος και και ο Μαχμούτ τρώγανε στο ίδιο τραπέζι και παίζανε ο ένας με τα παιχνίδια του άλλου δεκαετίες πριν η υπόλοιπη Ελλάδα «ανακαλύψει» τον κοινωνικό αποκλεισμό ομάδων μετά την «άνοιξη της αριστερής σκέψης» στον τόπο μας. Σήμερα η αριστερή σκέψη βάζει μπάρες έξω από την Ιερισσό και δεν αφήνει στον Γιώργο και τον Μαχμούτ του Στρατωνίου που μεγάλωσαν πια να μπουν στην Ιερισσσό. Είναι εργαζόμενοι στα μεταλλέια… όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους.

Εκείνη την 25 Μαρτίου κύριε Θεοδωράκη τα ΜΑΤ δεν άφησαν τους αγωνιστές της Ιερισσού τνα περάσουν στο εργοτάξιο μας. Μας προστάτεψαν…. Όχι μία επένδυση, όχι έναν Καναδό μεγαλοκαρχαρία, όχι έναν δοσίλογο του ΔΝΤ, αλλά εμένα και τους συναδέλφους μου. Μας προστάτεψαν και πολλές ακόμα φορές. Τα μισητά αυτά ΜΑΤ. Όχι δεν μας προστάτεψαν από χαρωπές γυναίκες που ήρθαν για μια βόλτα στο δάσος και επί τι ευκαιρία να φωτογραφίσουν κάμερες, σημεία πρόσβασης και θέσεις πιθανών στόχων… άντε να μου ρίξουν και καμιά κατάρα την στιγμή που σκάβω χωμένος μέχρι την μέση στην λάσπη, όχι δεν μας προστάτεψαν από παππούδες με τα εγγόνια τους που ήρθαν να διαμαρτυρηθούν για τον καρκίνο που τους προσφέρουμε απλόχερα (βλέπετε ο καρκίνος χτυπάει επιλεκτικά μόνο κατοίκους περιοχών που ζητάνε αποχαρακτηρισμό μιας περιοχής από μεταλλευτική και ως γνωστόν δεν μπορεί κανείς να οικοπεδοποιήσει μια μεταλλευτική περιοχή)… μας προστάτεψαν από αυτούς που είναι πίσω τους, από αυτούς που πάντα ξαφνικά φεύγει ένα μπουκάλι ή μια πέτρα προς τα ΜΑΤ, που μαζί με το δεντράκι, την φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα και το λάπτοπ (ώστε να στείλουν άμεσα ανταπόκριση στο δίκτυο blogs που συμμετέχουν) στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου τους έχουν και μερικές σιδερογροθιές και που πότε πότε δέρνουν η και εσχάτως πυροβολούν και κανένα αστυνομικό… αλλά με δίκαια αγανάκτηση πάντα… παρόμοια αγανάκτηση ίσως με την δική σας τότε στο εργοστάσιο τσιμέντου στο Κερατσίνι. Βλέπετε κύριε Θεοδωράκη εκεί στο βουνό κάθε φορά που είναι στημένα τα ΜΑΤ βρίσκομαι και εγώ πίσω τους, εγώ ο δυστυχώς αντιτηλεοπτικός μαζί με τους δυστυχώς αντιτηλεοπτικούς συναδέλφους μου. Ας είναι… γιατί ευτυχώς έτσι μένουν αντιτηλεοπτικές και οι οικογένειες μας. Ευτυχώς αυτές δεν θα ηρωποιηθούν από καμιά λαϊκή τηλεοπτική σατυρο-καταγγελτική φωνή της prime timeζώνης και δεν θα χειροκροτηθούν από κανένα αλαλάζων πλήθος. Ευτυχώς δεν θα περάσει από το μυαλό κανενός μέλος της οικογένειας μου πόσο καλό θα έκανε στον αγώνα μας ένα θύμο και ποιος από τον κύκλο μου θα μπορούσε να προσομοιάσει κάποιον Αλέξη ωστέ να έχει στο πλευρό της ακόμα περισσότερους αλληλέγγυους. Ευτυχώς δεν θα τραγουδήσουν τα παιδιά μου το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» έξω από το δικαστήριο που δικάζονται άνθρωποι με καταγγελίες για απόπειρα δολοφονίας κατά συρροή.

Αμήχανος θα καθίσω κύριε Θεοδωράκη και όταν έρθουν οι δικές σας σπίθες να μου κλείσουν την νόμιμη από Ελληνικά και Ευρωπαϊκά δικαστήρια δουλειά μου. ‘Έχουν έρθει τόσοι και τόσοι άλλωστε…

Αμήχανος θα μαζέψω τα πράγματα μου να φύγω άνεργος στο εξωτερικό για να ζήσω αν ή όταν το καταφέρουν.

Αμήχανος θα διαβάσω από την βόρεια Ευρώπη το ρεπορτάζ κάποιας δημοκρατικής εφημερίδας για τα καλύτερα Ελληνικά μυαλά που χάνονται στο εξωτερικό γιατί τα διώχνει η πατρίδα μας των βολεμένων και της αναξιοκρατίας.

Πατρίδα… από μικρός σας είχα συνώνυμο με την λέξη πατρίδα.

Αλλά πάλι… μπορεί και να δειλιάσω και να μείνω… πόση αμηχανία θα νιώσω και τότε κτίζοντας αυθαίρετες βίλες στο σημείο που κάποτε ήρθαν κάποιοι προστάτες της φύσης που ξεκίνησαν από την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα για να μου ανοίξουν το κεφάλι. Τότε όμως δεν θα πουλάω θάνατο… και τα δέντρα που κόβονται για ξενοδοχειακές μονάδες δεν πονάνε το ίδιο με τα δέντρα που κόβονται για εξόρυξη.

Καμία αμηχανία δεν θα νιώσετε εσείς όταν θα μου απαντήσετε κοινότυπα ότι η εξουσία και τα μεγάλα συμφέροντα δίχασαν τον τόπο μου και με έφεραν απέναντι στους συντοπίτες μου, ότι με προστατεύουν αυτοί οι αγωνιστές από τον καρκίνο που θα πλήξει εμένα και τα παιδιά μου… μάλλον κάποιον άλλο καρκίνο από αυτόν που μου ευχήθηκαν τόσες φορές οι ηρωικές γυναίκες της Ιερισσού, ότι πολεμάτε για τα δέντρα της αθάνατης Ελληνικής γης… τα δέντρα ένα από τα οποία θα στερούσε την ζωή συναδέλφου και της γυναίκας του πριν μερικούς μήνες στον δρόμο την ώρα που περνούσε πεταμένο από αγωνιστές που με βάση το δίκιο τους τον θεώρησαν στόχο, τα νερά αυτού του μαγευτικού δάσους των Σκουριών… τα νερά που χρησιμοποίησαν οι φύλακες να ξεπλύνουν το πρόσωπο τους από το πετρέλαιο με το οποίο τους περιέλουσαν οι αγωνιστές στους οποίους ίσως χρωστάτε και εσείς κύριε Θεοδωράκη ένα τραγούδι, το αρχέγονο αυτό παρθένο δάσος με τα υπεραιωνόβια δένδρα που δεν μόλυνε ποτέ άνθρωπος με την δράση του… το ίδιο αυτό δάσος που ξυλεύτηκε και απογυμνώθηκε στην μετακατοχική περίοδο και κράτησε στη ζωή όλα τα ορεινά χωριά της ΒΑ Χαλκιδικής και τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης που το κάναν χωράφια. Αιώνες πέρασαν από 1947… υπεραιώνες! ‘Αλλωστε απόπειρα δολοφονίας κατά συρροή κάνει η εταιρεία που δουλεύω… πληρώνει με μισθούς πάνω από 1000 ευρώ και ως γνωστόν ο χορτασμένος δεν εξεγείρεται. Στο 2013 σημασία έχει η εξέγερση, όχι ο λόγος που συμβαίνει. Σημασία έχει να πουλάς οικολογικές φράουλες Μανωλάδας και όχι μετάλλευμα για να κατασκευάσει κάποιο εργοστάσιο σκάγια ή βηματοδότη… το αίμα από τα σκάγια δεν φαίνεται πάνω στις κόκκινες φράουλες Μανωλάδας εκτός και αν έρθουν τα κανάλια. Το αίμα του αστυνομικού φαίνεται πάνω στην μπλέ στολή του, αλλα δεν έχει σημασία αν δεν έρθουν τα κανάλια να το δουν, εκτός και αν προέρχονται από σκάγια αγανακτισμένου διαδηλωτή. Τότε το αίμα του αστυνομικού είναι προβοκάτσια.

Αμήχανα θα σκεφτώ τότε… «κούνια που σας κούναγε κύριε Θεοδωράκη»!

Αμήχανα στέκομαι τώρα βλέποντας ότι τελικά έγραψα και συναισθηματικά…

Ακόμα πιο αμήχανα σκέφτομαι πόσο λάθος ήμουν 30 χρόνια που δεν πίστευα στην λαϊκή ρήση «η ημιμάθεια είναι χείριστη της αμάθειας».

Δεν εκπροσωπώ με αυτό το γράμμα πέρα από μερικούς φίλους και συναδέλφους μου κανέναν από τους υπόλοιπους 1400 εργαζόμενους των Μεταλλευτικών εγκαταστάσεων Κασσάνδρας της ΒΑ Χαλκιδικής που δουλεύουν στο Στρατώνι, στην Μαύρη Πέτρα, στην Ολυμπιάδα… στις Σκουριές.

Στρατώνι 16/5/2013

Αναδημοσίευση από respentza.blogspot.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Μας εκφράζει απόλυτα το περιεχόμενο αυτής της απάντησης. Καταθέτουμε το σεβασμό μας προς τον εργαζόμενο και του ευχόμαστε τα... καρύδια του παντελονιού και του μυαλού του να παραμείνουν σκληρά και αναλλοίωτα στο πέρασμα το χρόνου. Πάντως τα "καρύδια" του μυαλού του τσακίζουν κόκαλα. Μπράβο!