Ο ΕΘΝΙΚΟΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΛΥΝΤΣΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ (Παρασιτικοί εναντίον Παραγωγικών - Γ’)

Σκεπτόμενος Πολίτης

 «Ο άδειος τενεκές κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο» (αγνώστου)

--------------------------------------------------

Η προτροπή του επικεφαλής του σχηματισμού «Ανεξάρτητοι (;) Έλληνες» για λυντσάρισμα του δημάρχου Αριστοτέλη, αποτελεί επικίνδυνη εκτροπή. Από την αρχή ο Καμμένος τσαλαβουτούσε στα ρηχά απόνερα της ακροδεξιάς. Ρίχνοντας παράλληλα παραγάδια στα θολά νερά της ταλαίπωρης Αριστεράς, αλλά και της «οικολογίας», εδώ και κάμποσο καιρό. Γνήσιος εκπρόσωπος των Παρασιτικών και εκφραστής του ευτελούς εθνικολαϊκισμού,  κάτι μεταξύ κατά-φαντασίαν Batman, Zorro και Ρομπέν των Δασών, δεν διστάζει να εκτραπεί εναντίον των Παραγωγικών. Όταν τα επιχειρήματα στερεύουν, η λάσπη και οι φοβέρες περισσεύουν.

Ήταν αναμενόμενο στο θέμα των μεταλλείων Χαλκιδικής να συνταχθεί με την πλευρά των «οικολόγων, αναμασώντας τις βαρετές τους πιά ατάκες περί καταστροφής, δηλητηρίων, θανάτων κλπ, με αποκορύφωμα τη σπέκουλα για το αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου. Άλλωστε, στη γενικότερη θεώρηση για τα τεκτενόμενα στην Ελλάδα, ο Καμμένος αρνείται κάθε αλλαγή που θίγει τα συμφέροντα των Παρασιτικών. Πλην εκείνης της Αλλαγής που υποτίθεται σαν Άγγελος-Τιμωρός, θα επιφέρει ο ίδιος κατά του πολιτικού συστήματος. Το πώς ένας συστημικός μέχρι τα μπούνια, πολιτικός, θα καταρρίψει το ίδιο το σύστημα που τον γέννησε και τον εκτρέφει, παραμένει μέγα μυστήριο. 

Σαν συνεπής εθνικο λαϊκιστής βέβαια, πατριώτης και ξενόφοβος, δεν συμπαθεί τους θεσμούς, εκτός κι αν εξυπηρετούν πρόσκαιρα τη δική του στοχοθέτηση. Ο εισαγγελέας, η δικαιοσύνη, είναι αποδεκτά μόνον όταν ακολουθούν τη δική του αυθαίρετη ετυμηγορία περί των πραγμάτων. Τα πρόσωπα κατά τον Καμμένο δεν έχουνε ξεκάθαρο ρόλο στο γίγνεσθαι. Πώς να έχουν άλλωστε…Άλλοτε  είναι υπεύθυνα για τον εκφυλισμό των όποιων θεσμών και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά (π.χ. λυντσάρισμα). 

Ο ίδιος τότε γίνεται μπροστάρης στη λαϊκή τιμωρία κι ο όχλος  αναγορεύεται σε τιμητή και εκφραστή της απόλυτης εξουσίας, υπεράνω των θεσμών. Άλλοτε τα πρόσωπα είναι αθώα ή μαριονέτες: Στην περίπτωση των μεταλλείων, δεν φταίνε οι εργαζόμενοι,  αλλά η αόρατος εταιρεία. Αφελής ερώτησις: Δηλαδή συντάσσεται ή όχι με τους εργαζόμενους ;…

Με την πλευρά πάντως, της πιο μαύρης αντίδρασης των Παρασιτικών και δη των «οικολόγων», συντάσσονται ΣΥΡΙΖ«Α», ΚΚΕ, ΑνΕλ και Χρυσή Αυγή. Εδώ (και όχι μόνο) συγκλίνουν απόλυτα, χρησιμοποιώντας ακόμη και την ίδια φρασεολογία. Πασχίζουν λυσσωδώς να φρενάρουν κάθε τάση ανάπτυξης και να ακυρώσουν οποιαδήποτε προσπάθεια να πάνε οι τοπικές κοινωνίες μπροστά. Κάθε αληθινά παραγωγική δραστηριότητα, κάθε αλλαγή που φέρνει το καινούργιο, κάθε φρέσκος αέρας που πνέει και παρασύρει τα απομεινάρια του παλιού, πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει. 

    

Να είμαστε πάντως δίκαιοι: Για πρώτη φορά στα χρονικά, ο ΣΥΡΙΖ«Α» καταδίκασε ακόμη και τη λεκτική βία, κατά των «εχθρών του λαού» (βλ. δήμαρχος Αριστοτέλη). Βέβαια ήταν αντίθετος για την ποινική δίωξη (που κυρίως έχει συμβολική αξία, αφού οι μάχες είναι πολιτικές και κοινωνικές), υπενθυμίζοντας τις περιπτώσεις των τραμπούκικων επιθέσεων της Χρυσής Αυγής. Στρίβειν πλαγίως κι εδώ. Άλλωστε οι θύμησες από συνθήματα σαν το «να καεί το μπ…λο η Βουλή», από τα γιαουρτώματα και τις επιθέσεις κατά πολιτικών, αλλά και την αποφυγή καταδίκης τρομοκρατικών ενεργειών, είναι ακόμη νωπές.

Ο λαϊκισμός αποτελεί κορυφαία παγιωμένη μορφή έκφρασης των Παρασιτικών και αξίζει να επανέλθουμε μια άλλη φορά. Δυστυχώς για τους εκπροσώπους των Παρασιτικών, όσο η δυναμική των πραγμάτων σιγά-σιγά τους σπρώχνει, τόσο αυτοί θα προσπαθούν να αναπτύξουν αντίδραση και τόσο θα εκτρέπονται (ακόμη και δημόσια). Με άλλα λόγια, ο επικεφαλής των ΑνΕλ, είναι…καμμένος από χέρι.