ΛΑΡΚΟ - ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ: ΓΙΑΤΙ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ?

Τελικά, η Νίκη Άστον έχει δημιουργήσει μεγάλη «σχολή» στα ζητήματα πολιτικής διαχείρισης κρίσεων ή καταστάσεων που αφορούν μείζονα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα. 

Για όσους νιώθουν έκπληξη για την εισαγωγή μας, να υπενθυμίσουμε ότι η εν λόγω βουλευτής του καναδικού κοινοβουλίου με ελληνική καταγωγή, το καλοκαίρι μας συστήθηκε ως συναγωνίστρια και αλληλέγγυα των «οικολόγων» της ΒΑ Χαλκιδικής, που επιθυμούν σφόδρα τη ματαίωση της πολυμεταλλευτικής επένδυσης και το σταδιακό κλείσιμο των Μεταλλείων Κασσάνδρας. 

Πριν 3 χρόνια ήταν η ίδια που πρωταγωνιστούσε σε καμπάνια για τη διάσωση μεταλλουργίας νικελίου στην πόλη Τόμσον, που διοικητικά υπάγεται στην περιφέρεια της Μονιτόμπα, όπου και εκλέγεται (δείτε εδώ).

Τις τελευταίες μέρες το σύστημα του ΣΎΡΙΖΑ στο ζήτημα της εκκαθάρισης της μεταλλοβιομηχανίας ΛΑΡΚΟ και αν συνυπολογίσουμε τη στάση που κρατάει για τα μεταλλεία Κασσάνδρας θυμίζει έντονα Νίκη Άστον «εσωτερικού» και «εξωτερικού» για να μην πούμε ότι η ομοιότητα τους συναντάται μόνο σε δίδυμη κύηση.

Να ξεκαθαρίσουμε εδώ, πως επιθυμούμε να βρεθεί η καλύτερη δυνατή λύση και για τη διάσωση της Νο.1 νικελοβιομηχανίας στην Ευρώπη και φυσικά να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας όλων των εργαζομένων.

Δε μπορούμε όμως να καταλάβουμε γιατί  ξαφνικά αποκαλύφθηκε τόσο μεγάλος «έρωτας» από το ΣΎΡΙΖΑ για μια μεταλλοβιομηχανία και τους εργαζομένους της και από την άλλη τόση συσσωρευμένη αντιπάθεια για τα Μεταλλεία Κασσάνδρας και τους εργαζομένους σ΄αυτά.

Γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση σ’ αυτή την περίπτωση χαρακτηρίζει «στρατηγικής σημασίας» και «βασικό μοχλό παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας» τη ΛΑΡΚΟ και γίνεται ασπίδα για τους εργαζόμενους της (και ορθά το κάνει αυτό),  ενώ την ίδια στιγμή δείχνει σαν να επιθυμεί διακαώς να μπει λουκέτο στα μεταλλεία Κασσάνδρας, προτείνοντας στους εργαζόμενους σαν ισοδύναμη οικονομικά απασχόληση της «επόμενης μέρας», τη μελισσοκομία;

Η γνωστή και μη εξαιρετέα «εφημερίδα των συντακτών», που μαζί με την «Ελευθεροτυπία» και το «ποντίκι» έχουν κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της μεταλλευτικής στη ΒΑ Χαλκιδική, δημοσιεύοντας κατά καιρούς ανυπόστατα πράγματα, που οφείλονται στην άκριτη υιοθεσία των εμπαθών θέσεων και απόψεων του «παρατηρητηρίου...» και του «συντονιστικού...» έφτασε σήμερα στο σημείο να δημοσιεύσει άρθρο για τη ΛΑΡΚΟ με τίτλο: «Χαρίζουν το νικέλιο στα Σκόπια»!

Ένας τίτλος που αφορά τις καταγγελίες που έκανε χθες ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων κ. Κορετζέλος, όπου σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση επιχειρεί να εκποιήσει τη ΛΑΡΚΟ σε εταιρεία συμφερόντων που εδράζεται στα Σκόπια. 

Δεν ξέρουμε αν έχουν βάση αυτές οι καταγγελίες, ωστόσο από τη στιγμή που γίνονται επώνυμα, ορθά κατά τη γνώμη μας, αναδεικνύονται από την εφημερίδα.

Δύο πράγματα μας κάνουν εντύπωση στην προκειμένη περίπτωση.

Το πρώτο έχει να κάνει με την «πατριωτική ευαισθησία», που κατέλαβε αίφνης την εφημερίδα της οποίας ο πολιτικός χώρος που πρόσκειται, δεν φημίζεται καθόλου για τέτοιου είδους... προσεγγίσεις. 

Αν όμως υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν και δεν είναι επιλεκτικές, αλλά ήταν... κρυφές τόσο καιρό, γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν νωρίτερα στην περίπτωση των δικών μας μεταλλείων, όπου αυτή η επένδυση θα φέρει τη χώρα μας ανάμεσα στις πρώτες χαλκό και χρυσόπαραγωγούς χώρες της Ευρώπης (δείτε εδώ);

Για την οικονομία της σοβαρότητας της όποιας αντίδρασης σ’ αυτό που αναφέρουμε, ας μην γίνει η άστοχη, κατά τη γνώμη μας, σύγκριση που λέει, ότι στη μια περίπτωση έχουμε να κάνουμε με «ζεστό» χρήμα από την κρατική βιομηχανία που πηγαίνει απευθείας στα κρατικά ταμεία, ενώ στην άλλη περίπτωση έχουμε μια ιδιωτική βιομηχανία που κρατάει τα περισσότερα έσοδα για τον εαυτό της και αποδίδει ψίχουλα στα ταμεία του κράτους. Δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο επιχειρήμα. 

Δυστυχώς, η ιστορική πραγματικότητα μας έχει αποδείξει ότι η κομματοκρατία των τρωκτικών που λυμαίνεται τις διοικήσεις των κρατικών επιχειρήσεων αποδίδει περισσότερα έξοδα, παρά έσοδα στο ελληνικό  δημόσιο. Για την ακρίβεια τις βουλιάζει στα χρέη, μέχρι λουκέτου.

Το δεύτερο έχει να κάνει πάλι με τη στάση του δημοσιογραφικού  συστήματος  του ΣΎΡΙΖΑ,  που ενώ έχει σαν βασική πηγή ενημέρωσης για τα τέτοια ζητήματα το «παρατηρητήριο...» και ιδίως σ’ ότι αφορά τα περιβαλλοντικά, στην προκειμένη περίπτωση λησμόνησε τους «αγώνες», που έχει δώσει ο συγκεκριμένος ιστότοπος, μέσω αναρτήσεων του για την αναστολή λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ λόγο συστηματικών παραβιάσεων περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας, μαζί με άλλους τοπικούς «οικολογικούς» συλλόγους, που ανήκουν στην πολιτική επιρροή του ΣΎΡΙΖΑ.

Στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ περιβαλλοντικές ζημιές πήγαν περίπατο (δείτε εδώ). Ξεχάστηκαν λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Ενώ στην περίπτωση τη δική μας αρκεί να βήξει ο... πλέον αρχέγονος οικολόγος κατά των μεταλλείων, ή να ανακύψει ένα θέμα που να συνδέεται με τη λίστα ονειροφανών κινδύνων, που έχει εκδώσει η αντιμεταλλευτική κομπανία και αμέσως γίνεται θέμα αιχμής από αυτές τις εφημερίδες. Ενώ στην πραγματικότητα στη Χαλκιδική μαζί με την εκμετάλλευση γίνεται και ένα πολύ σημαντικό περιβαλλοντικό έργο, για το οποίο το συγκεκριμένο σύστημα κάνει γαργάρα τα πάντα.

Γιατί τέτοια συγκλονιστική ομοιότητα με τη Νίκη Άστον βρε παιδιά; Τι συμβαίνει και τι δεν καταλαβαίνουμε;