ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ, ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ
Σκεπτόμενος Πολίτης
«Και πίσω; Πίσω από εκείνους τους βράχους τι έχει; Συνεχίζει
έτσι μέχρι το βάθος;»….
«Λένε πως είναι όλο πέτρες, ένα είδος ερήμου, πέτρες άσπρες,
λένε, σαν να έχει πάντα χιόνι»
«Έτσι λένε, και μερικοί βάλτοι»
«Ναι, αλλά στο βάθος; Στο βορρά φαίνεται τίποτα καθαρά;»
«Στον ορίζοντα συνήθως έχει ομίχλη», είπε ο Μορέλ, που είχε
χάσει την προηγούμενη εγκάρδια διάθεσή του. «Είναι οι ομίχλες που δεν σ’
αφήνουν να δεις τίποτα…Υπάρχουν όμως κάποιοι που ισχυρίζονται ότι έχουν δεί»
«Ισχυρίζονται ότι είδαν; Τι πράγμα;»
«Τώρα, αν είδαν ή ονειρεύτηκαν, δεν ξέρω. Άντε τώρα να
πιστέψεις τους στρατιώτες. Ο καθένας λέει τα δικά του. Μερικοί λένε ότι είδαν
άσπρους πύργους, άλλοι ισχυρίζονται ότι είδαν ένα ηφαίστειο που καίει και που
ξερνάει όλες αυτές τις ομίχλες…»
Σώπασαν. Άραγε πού είχε ξαναδεί ο Ντρόγκο αυτόν τον κόσμο;
Τον είχε ζήσει μήπως, σε κάποιο όνειρό του ή τον είχε φανταστεί διαβάζοντας
κάποιο παλιό μύθο;...».
(Dino Buzzati, «Η έρημος των Ταρτάρων», εκδ. Αστάρτη, μετάφρ.
Ανταίος Χρισοστομίδης)
------------------------------------------------------------------------------
Σχόλιο Σκεπτόμενου Πολίτη
Κάποτε, γνωστός ανεκδιήγητος Πανεπιστημιακός/όψιμος
«οικολόγος», είχε ισχυρισθεί με απόλυτη σοβαρότητα σε ακροατήριο Θρακών ότι, πάνω από τις περιοχές όπου υπάρχουν
μεταλλεία χρυσού, χιονίζει ασταμάτητα (!) Ασύλληπτο. Άλλοι είναι απολύτως
σίγουροι ότι θα ψοφήσουν τα μελίσσια, το τοξικό νέφος θα φτάσει μέχρι το
Βλαδιβοστόκ, θα γίνουν σεισμοί, θα στερέψουν οι πηγές, θα μας θερίσει ο
καρκίνος κλπ κλπ.
Κάποιοι κάπου το άκουσαν, κάποιος το είχε πεί που «ήξερε»,
μπορεί και Πανεπιστημιακός, επιστήμονας πάντως, ίσως και όχι, αλλά τι σημασία
έχει, δεν μπορεί να μην είναι έτσι, σίγουρα ο όλεθρος θα έρθει, σίγουρα τα
μεταλλεία θα μας καταστρέψουν.
Περιμένουν λοιπόν όλοι αυτοί, το τρομακτικό άγνωστο που «θα»
έρθει. Σαν τους στρατιώτες του Μπουτζάτι που ονειρεύονται μάχες, ελπίζουν στη
δόξα, δέσμιοι των ίδιων των ονείρων τους. Ίσως δεν υπάρχει εχθρός, ίσως να
είναι μονάχα ένας μύθος, ίσως οι ουτοπίες τους βασίζονται τελικά σ’ ένα
παραμύθι. Περνάει ο καιρός κι αυτοί γαντζώνονται από αυτή την παράλογη ελπίδα
και πίστη, σίγουροι ότι φυλάνε Θερμοπύλες, ξεχασμένοι και ξεκομμένοι από το
κοινωνικό γίγνεσθαι. Στο μεταξύ βέβαια η ζωή προχωρά μπροστά, χωρίς να τους
κοιτάει.
.JPG)
Σχόλια