"ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ..."

*Ακολουθεί σχόλιο του blog

Στα σημερινά ΝΕΑ διαβάσαμε ένα από τα λίγα μεστά και ουσιαστικά κείμενα πολιτικής ανάλυσης που εμφανίζονται στον τύπο. Είναι του κου Γιώργου Σιακαντάρη, κοινωνιολόγου συγγραφέα, έχει τίτλο «Στον καιρό των ακραίων», και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανείς όλο και με προσοχή…

Την περασμένη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης που εκτυλίχθηκε στις στήλες της Αυγής κατά του γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου και της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ για μια γελοιογραφία. Την ίδια στιγμή, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου μετέτρεπε την πολιτική αντιπαράθεση σε σόου ζητώντας βοήθεια, επειδή είχε «στριμωχτεί» από τις ανάσες των αστυνομικών, που κατόπιν εντολών δεν επέτρεπαν σε κανέναν την είσοδο στον χώρο του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. 

Ο δε βουλευτής Δημήτρης Στρατούλης καλούσε τους παρευρισκομένους να μην ξεχάσουν ότι «η χούντα δεν έπεσε το ’73», αναπαράγοντας το σύνθημα «Δούρειο Ίππο» των δυνάμεων άρνησης του κοινοβουλευτισμού. 

Σύμφωνα με την Αυγή οι δημοσιογράφοι του λεγόμενου συστημικού Τύπου γράφουν μόνο κατόπιν «παραγγελίας» των δυνάμεων της διαπλοκής, των πετρελαιάδων, των εργολάβων κ.ο.κ. Για την πρώην καλή εφημερίδα, στην οποία έχουν πρωτοαρθρογραφήσει κατά καιρούς οι περισσότεροι απ’ όσους σήμερα λοιδορεί, όσοι βρίσκονται στα MME γράφουν γιατί τους βάζουν τα συμφέροντα να το κάνουν η γιατί έχουν ίδια συμφέροντα να γράφουν με αυτόν τον τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο η εφημερίδα ενός κόμματος που είναι στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας αναπαράγει τον πυρήνα των απόψεων που πλημμυρίζουν τον βόθρο του βαθέως Διαδικτύου. 

Η επίθεση κατά του Τύπου και η υποκατάσταση της πολιτικής από το σόου δεν είναι απλώς μια επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου και κατά της ανυπόκριτης πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι μια ευθεία επίθεση κατά του ορθού λόγου. Ο Γιάννης Πρετεντέρης είχε δίκιο όταν στη στήλη του στα ΝΕΑ στις 14 Νοεμβρίου έγραφε ότι αυτό που σήμερα αξίζει μεγαλύτερη ανάλυση είναι η υπαρκτή ταύτιση ενός αριστερού και δεξιού ανορθολογισμού . Οι ενέργειες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο Ραδιομέγαρο βρήκαν άξιους συμπαραστάτες στο πρόσωπο βουλευτών των ΑΝΕΛ και ιδίως της κυρίας Ραχήλ Μακρή. Οι δύο χώροι όμως φαίνεται να συμφωνούν και σε επίπεδο κορυφής για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ καταγγέλλουν αποκαλύπτοντας και αποκαλύπτουν καταγγέλλοντας διάφορα πραγματικά ή φανταστικά φαινόμενα, χωρίς να ενδιαφέρονται για την κριτική ανάλυση των εσωτερικών σχέσεων αυτών των φαινομένων. Έτσι και για τους δύο χώρους το κράτος και οι κοινωνίες είναι κατασκευές και όχι συμπυκνώσεις σχέσεων. Οι δύο αυτοί χώροι δεν βλέπουν την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα ως ένα σύνολο δύσκολων σχέσεων που εμπεριέχει ταυτίσεις και αποκλίσεις συμφερόντων, τα οποία όμως στο πλαίσιο της δημοκρατίας λειτουργούν σε ένα πλαίσιο αναγκαίων συμβιβασμών. 

Γι’ αυτούς πολιτική σημαίνει πόλεμος κατά των συμφερόντων και όχι προώθηση μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είτε αναδιανέμουν την ισχύ μεταξύ των ισχυρών και των αδυνάμων και επιβραβεύονται γι’ αυτό εκλογικά, είτε δεν το κάνουν και καταποντίζονται. Μεταξύ της οποιαδήποτε θεμιτής κριτικής στα MME ώς την αμφισβήτηση της ακεραιότητας των δημοσιογράφων και την επιχείρηση στοχοποίησης και εκφοβισμού τους, από την κριτική στον τρόπο που έκλεισε η ΕΡΤ ώς τη μετατροπή της πολιτικής σε σόου και κυρίως από την κριτική και αυτοκριτική προσέγγιση της πραγματικότητας στην αντίληψη που θέλει αυτή να είναι το έργο κάποιων λεσχών συνωμοσίας, η απόσταση είναι χιλιάδες έτη. 

Ας θυμηθούμε το «Όνομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο. Εκεί ο μοναχός Χόρχε θέλει να κρύψει το χαμένο Δεύτερο Βιβλίο του Αριστοτέλη για το αστείο και το γέλιο, γιατί γι’ αυτόν ο χριστιανός δεν πρέπει να γελά και να χαίρεται. Για την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά οι αριστεροί δεν πρέπει να σαρκάζονται και να αυτοσαρκάζονται, έχουν δικαίωμα μόνο να σαρκάζουν οι ίδιοι. Η σημερινή ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά ακολουθεί τον δρόμο της «Αποκάλυψης» και όχι αυτόν του ορθολογισμού. Δυστυχώς, θέλει να κυβερνήσει και ανορθολογικά. Ο «αριστερός» Χόρχε είναι ο θεματοφύλακας του ανορθολογισμού, γι’ αυτό ξεχνά ότι η αλήθεια που δεν αυτοσαρκάζεται είναι ψέμα.

ΥΓ: Ο κύριος Τσίπρας με την πρόσκλησή του προς αποστασία πρόσθεσε στον συνωμοσιολογικό ανορθολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ και μια ατομική αντιδημοκρατική νοοτροπία. Σπεύδοντας να εγγυηθεί ότι ο λαός θα ανταμείψει τους αποσκιρτήσαντες, παραλλάσσει την παλιά ρήση του Λουδοβίκου ΙΔ’ «το κράτος είμαι εγώ», στο… «ο λαός είμαι εγώ».

Αναδημοσίευση από www.metalleiachalkidikis.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Ο δρόμος προς την κατάληψη της εξουσίας απαιτεί... θυσίες και.. άκρα! Αν και εφόσον καταληφθεί η εξουσία, εγκαταλείπονται  οι ακρότητες... εως ότου απαιτηθεί ξανά η επροσφυγή σ' αυτές.

Δοκιμασμένη "συνταγή" στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό...