ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΚΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ?

*Ακολουθεί σχόλιο του blog

Η Γερμανία είναι μία από τις χώρες που πρωτοπορούν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας παγκοσμίως. Η χώρα, όμως, που έλαβε τη στρατηγική απόφαση να αποδεσμευτεί από την πυρηνική ενέργεια, εξαρτάται ακόμα σε μεγάλο βαθμό από την εξόρυξη άνθρακα για την κάλυψη των τεράστιων ενεργειακών αναγκών της. 

Η Ανγκελα Μέρκελ πήρε τη γενναία απόφαση να αποδεσμευτεί η χώρα της από την πυρηνική ενέργεια το 2011, έπειτα και από την πίεση της κοινής γνώμης που είχε σοκαριστεί από τις δραματικές επιπτώσεις του πυρηνικού δυστυχήματος στο εργοστάσιο της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία. Ήδη οκτώ από τις συνολικά 17 πυρηνικές μονάδες της χώρας έχουν κλείσει, ωστόσο αυτό το γεγονός είχε ως συνέπεια να αυξηθεί δραματικά η χρήση του λιγνίτη, σε επίπεδα μάλιστα του 1990.

Η ανάγκη για νέες φλέβες λιγνίτη είναι τόσο επείγουσα ώστε να συντηρηθεί η οικονομική ανάπτυξη της χώρας , που το Βερολίνο δε διστάζει να κατεδαφίσει πανέμορφα μεσαιωνικά χωριά που είχαν την ατυχία να χτιστούν πάνω σε πλούσια κοιτάσματα λιθάνθρακα. Ένα από αυτά τα χωριά, είναι το Proschim στην ανατολική Γερμανία που, μάλιστα, οι κάτοικοι του αποτελούν υπόδειγμα περιβαλλοντικής ευαισθησίας και πράσινης ανάπτυξης. 

Στο «πράσινο» χωριό, οι στέγες των αγροτόσπιτων είναι καλυμμένες με ηλιακές κυψέλες για να μετατρέπουν τη δύναμη του ήλιου σε ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ φάρμες με ανεμογεννήτριες συμπληρώνουν την ενεργειακή αυτονομία όχι μόνο του Proschim, αλλά και της γύρω περιοχής. 

Βιολογικής καλλιέργειας λαχανόκηποι και κτηνοτροφικές μονάδες πρότυπα προσφέρουν τροφή στους 800 κατοίκους του χωριού που θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για την προστασία του πλανήτη από τη μόλυνση και την υπερεκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων του υπεδάφους. 

Τώρα το ηλικίας 500 ετών χωριό και οι κάτοικοι του που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην προστασία του περιβάλλοντος, απειλούνται, το μεν με κατεδάφιση και οι δε με ξεσπίτωμα. Τα σχέδια της κυβέρνησης να τερματίσει τη γερμανική εξάρτηση από την πυρηνική ενέργεια έως το 2022, προβλέπει την έγκριση για να καταστραφούν τα σπίτια, οι φάρμες και ολόκληρο το πράσινο χωριό, καθώς και τη μετεγκατάσταση των 800 κατοίκων του σε άλλη περιοχή. 

Η Γερμανία δε διαθέτει ακόμα αρκετές ανανεώσιμες πήγες για να αντικαταστήσουν τη χαμένη πυρηνική ενέργεια, οπότε ο σχεδιασμός προβλέπει να στραφεί η χώρα και πάλι στο κάρβουνο , για να γεφυρώσει τις ανάγκες που θα προκύψουν από το κλείσιμο των πυρηνικών μονάδων.

Απόδειξη πως η «πράσινη» ανάπτυξη σήμερα βρίσκεται ακόμη σε επίπεδα επίδειξης και για να καλύψει τις ενεργειακές της ανάγκες ακόμα και μια προηγμένη χώρα όπως η Γερμανία, δεν διστάζει να στραφεί προς τον λιγνίτη. 

Και μάλιστα προκειμένου να φτάσει σε αυτόν καταργεί εστίες πράσινης ανάπτυξης όπως το οικολογικό χωριό Proschim. Οι οικολόγοι της Γερμανίας τι να λένε άραγε; Ευχαριστημένοι που καταργήθηκε η πυρηνική ενέργεια και θα αντικατασταθεί με το λιγνίτη; Υπάρχει όφελος χωρίς αντίτιμο;

[ΠΗΓΗ: ΕΞΕΛΙΞΗ, 12/10/2014]

Αναδημοσίευση από www.metalleiachalkidikis.gr

*ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Με αφορμή αυτή την είδηση που αλίευσε το ιστολόγιο "Μεταλλεία Χαλκιδικής" το ερώτημα που θέτει ο τίτλος της δικής μας ανάρτησης όσο εύλογο είναι, άλλο τόσο δυσαπάντητο είναι με βάση πάντα τις θεωρίες που αναπτύσσουν οι κάθε λογής "οικολόγοι".

Η "πράσινη ενέργεια" όπως αποδεικνύεται στην πράξη εκτός από πανάκριβη στους τομείς εφαρμογής και διανομής της είναι και κατώτερη της κάλυψης των ενεργειακών αναγκών. Τώρα πλέον το κατάλαβαν και οι ίδιοι οι "οικολόγοι" σε παγκόσμιο επίπεδο και στέκονται επικριτικά απέναντι σε όσους απέμειναν για να την πλασάρουν ως "λύση".

Αυτοί η... νέα φουρνιά "οικολόγων" και "φιλοπεριβαλλοντιστών" που έχει απαλλαχτεί από τα ιδεολογικά βαρίδια της αποτυχείσας "πράσινης ανάπτυξης" τώρα μελετάει κατά πόσο ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και βιώσιμος μέσα από την αποανάπτυξη...

Και αυτό το ιδεολόγημα διέπεται από έξυπνες και πιασιάρικες ορολογίες και διατυπώσεις  που μαγνητίζουν τον ανθρώπινο νου, όπως πχ."λιτή αφθονία", ως απάντηση στην υπερκατανάλωση και τον εξορθολογισμό της διανομής των φυσικών πόρων μέσα από κοινωνικά δίκτυα υποστήριξης πχ. ΜΚΟ..., όπως λένε.

Για να μεταβούμε όμως σ' αυτήν τη νέα κοινωνική πραγματικότητα οι θεωρητικοί της αποανάπτυξης προτείνουν και κάποια "εργαλεία", όπως αυτό της επανατοπικοποίησης, της μείωσης της παραγωγής, της αναδόμησης, της επαναξιολόγησης, της επανεννοιολόγησης, της επαναχρησιμοποίησης και της ανακύκλωσης.

Το ερώτημα όμως που γεννάται ταυτόχρονα με όλα αυτά που συζητούν οι θεωρητικοί "οικολόγοι" είναι το εξής:

 Όλα αυτά αν ποτέ εφαρμοστούν μήπως οδηγήσουν τις κοινωνίες και δη τις τοπικές σε οπισθοδρόμηση και αποκλεισμό; Ένας τέτοιος κόσμος κατά πόσον εκτός από εφικτός είναι και βιώσιμος;

Και άντε θεμιτή η συζήτηση και ο διάλογος. Γιατί μετά πρέπει να ακολουθεί και το "φάρμακο" της ιδεολογικής τρομοκρατίας και της βίας για να επικρατήσουν αυτές οι θεωρίες ως "καινοτόμες πολιτικές";

Όσοι δεν φορούν παρωπίδες γνωρίζουν πολύ καλά πως οι θύλακες "γαλατικής λογικής" αδυνατούν να ικανοποιήσουν τις ίδιες τις βασικές ανάγκες τους. Για να το επιτύχουν αυτό χρειάζονται να είναι εξωστρεφείς, όχι μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά και σε παραγωγικό...