"ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!" (Email)

"ΜΙΑ (ΑΚΟΜΗ) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ"

Γράφει ο Προμηθεύς 

Η είδηση έσκασε σαν βόμβα στην κομητεία του Lancaster (Columbia, Ν. Καρολίνα, ΗΠΑ) ιδίως δε μεταξύ των ανέργων, των υποαπασχολουμένων, των πλημμελώς αμειβομένων καθώς και των οικογενειών όλων αυτών, που ήλπιζαν να βρουν μία αξιοπρεπή και καλώς αμειβόμενη θέση εργασίας: 

Η εταιρεία Romarco Minerals Inc. κήρυξε αναστολή όλων ανεξαιρέτως των προσλήψεων στο εργοτάξιο του μεταλλείου της μέχρι της οριστικής εξετάσεως της προσφυγής των Οικολόγων-Περιβαλλοντιστών κατά του εγχειρήματος.

Για μιαν ακόμη φορά, οι Οικο-Φουνταμενταλιστές κατάφεραν να τορπιλλίσουν ένα αναπτυξιακό σχέδιο, το οποίο θα παρείχε δουλειά σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, και δη σε καιρούς ραγδαίας απο-βιομηχάνισης του Δυτικού Κόσμου, όπου οι γραμμές παραγωγής ακόμη και μεγάλων και ιστορικών εταιρειών κλείνουν, η μία μετά την άλλη (συχνά, για να μεταφερθούν στην Κίνα ή σε άλλες περιοχές του πάλαι ποτέ «Τρίτου Κόσμου») και πολλές χιλιάδες εργαζομένων απολύονται αυθημερόν.

Για μιαν ακόμη φορά οι «Ταλιμπάν» της Οικολογίας επέτυχαν να βυθίσουν στην απελπισία και την κατάθλιψη χιλιάδες οικογένειες, που ανέμεναν πώς και πώς να δουν ένα, τουλάχιστον, μέλος τους να προσλαμβάνεται στο μεταλλείο χρυσού, κοντά στην κωμόπολη Kershaw. 

Για να αντιληφθούν οι φίλοι αναγνώστες το μέγεθος του προβλήματος και τις τραγικές κοινωνικές επιπτώσεις του, αρκεί να αναφερθεί ότι η καναδική εταιρεία είχε λάβει 3.500 βιογραφικά ατόμων αναζητούντων εργασία στο μεταλλείο, όπως δήλωσε η κ. Diane Garrett, ανώτατο στέλεχος της εταιρείας, κατά την διάρκεια συνεντεύξεως στις 20 Νοεμβρίου της χρονιάς που πέρασε. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της εταιρείας, ανεμένετο να προσληφθούν περί τα 800 άτομα σε διάφορες ειδικότητες και θέσεις, πολλές εκατοντάδες των οποίων θα ήσαν μόνιμες θέσεις εργασίας στο μεταλλείο.

Μιλάμε για το μεγαλύτερο μεταλλείο χρυσού που υπήρξε ποτέ στην Νότιο Καρολίνα, με έκταση 10.000 στρεμμάτων. Κατά την εταιρεία Romarco, θα επρόκειτο για το μεγαλύτερο μεταλλείο στις ανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ.     

Ο λυσσαλέος πόλεμος εναντίον του μεταλλείου χρυσού προήλθε από το διαβόητο «Sierra Club», μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες οικολογιστικές οργανώσεις παγκοσμίως, η οποία και προσέφυγε στο Υπουργείο Υγείας και Περιβάλλοντος κατά της χορηγήσεως της σχετικής αδείας λειτουργίας της επιχειρήσεως. Η εν λόγω άδεια είναι η τελευταία μιας σειράς προαπαιτουμένων της λειτουργίας του ορυχείου.

«Ατυχώς, έως ότου το παρόν ζήτημα επιλυθεί, δεν θα είμεθα εις θέσιν να προβούμε στην έναρξη προσλήψεων», δήλωσε η κ. Garrett, εξηγώντας, ενώπιον μιας συνελεύσεως αγωνιούντων κατοίκων της περιοχής, πώς έχουν σήμερα τα πράγματα. Χαρακτήρισε και η ιδία «πολύ αποκαρδιωτικό» το αποτέλεσμα της προσφυγής των Οικολόγων και προσπάθησε να εμψυχώσει τους απελπισμένους κατοίκους, που βλέπουν να καταδικάζονται στην ανεργία, την φτώχεια και την μιζέρια, τονίζοντας: «Θέλουμε να ξέρετε όλοι σας ότι αυτή η εταιρεία παραμένει προσηλωμένη στην κοινότητά σας, στην κοινότητά μας, και θα συνεχίσει να εργάζεται μαζί με σας και για σας, για να δούμε την ανάπτυξη να γίνεται πραγματικότητα».

Κατά την γνώριμη υποκριτική τακτική τους – και εν όψει της κοινωνικής κατακραυγής – οι Πράσινοι Φαρισαίοι ισχυρίζονται ότι τάχα δεν επιδιώκουν να ακυρώσουν το σχέδιο, αλλά ότι δήθεν ζητούν μόνον μεγαλύτερες εγγυήσεις ότι το περιβάλλον θα εξακολουθήσει να είναι επαρκώς ασφαλές για πολλά χρόνια μετά το …2030, οπότε και προεβλέπετο να έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες του μεταλλείου.

Βεβαίως, η καναδική εταιρεία φέρεται έτοιμη να δεσμευθεί υπευθύνως για τις εργασίες καθαρισμού του μεταλλείου για διάστημα 38 ετών μετά την λήξη της λειτουργίας του. Αλλά αυτό δεν αρκεί στους επαγγελματίες-οικολόγους, οι οποίοι αντιτείνουν ότι η λειτουργία  μεταλλείων μπορεί να επιφέρει προβλήματα για …εκατοντάδες χρόνια (προφανώς, θέλουν υπεύθυνη δήλωση της εταιρείας για την εγγύηση της ποιότητος του περιβάλλοντος ακόμη και μετά την νέα …Εποχή των Δεινοσαύρων!).

Ομοίως, το ποσόν των 60.000.000 δολλαρίων ΗΠΑ, που φέρεται διατεθειμένη να δαπανήσει η εταιρεία για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν κρίνεται ικανοποιητικό από τους επαγγελματίες-οικολόγους, οι οποίοι εκτιμούν ότι θα έπρεπε να διατεθούν ίσως και άνω των 100.000.000 δολλαρίων. Κατά την συνέλευση κατοίκων, η προαναφερθείσα υπεύθυνη της εταιρείας δήλωσε, αντιθέτως, ότι 60 εκατομμύρια δολλάρια είναι υπεραρκετά.

 

Ο χάρτης των επενδύσεων στις ΗΠΑ έτσι όπως τον θέλουν
οι επαγγελματίες οικολόγοι του "Sierra Ciub" με τα κόκκινα "stop" & τα πράσινα "go"...

Η εταιρεία Romarco εδρεύει στο Τορόντο και ήταν έτοιμη να «ρίξει» άνω των 200 εκατομμυρίων δολλαρίων στην λειτουργία του μεταλλείου. Πλην όμως, τούτο εξαρτάται από το αν θα δοθεί τελική έγκριση ή όχι. Ήδη παρατηρείται πολύμηνη καθυστέρηση στην προμήθεια του καταλλήλου εξοπλισμού για τις εξορυκτικές εργασίες, εξ αιτίας της υπονομευτικής τακτικής που ακολουθούν οι Οικολογιστές.

Αλλά και το ίδιο το φυσικό περιβάλλον – πέραν των ανθρώπων που το εμπλουτίζουν και το νοηματοδοτούν με την ύπαρξή τους – καλείται να υποστεί τις επιπτώσεις του πολέμου των επαγγελματιών-οικολόγων, καθώς ανεστάλη όχι μόνον κάθε πρόσληψη εργαζομένου αλλά και μία συμφωνία για την προστασία εκτάσεως 20.000 στρεμμάτων στις κομητείες Lancaster και Richland της Ν. Καρολίνας: Αυτό θα ήταν το περιβαλλοντικό αντισταθμιστικό όφελος (offset), το οποίο ήταν έτοιμη να καταβάλει η εταιρεία!

Παρατηρούμε, λοιπόν, το εκ πρώτης όψεως παράδοξο, οι κορυφαίοι εκπρόσωποι του Οικο-Ιμπεριαλισμού (το «Sierra Club» συγκαταλέγεται κατ’ εξοχήν σε αυτούς, όπως και η «Green Peace» και το «WWF») να καταπολεμούν κάθε άξιο λόγου αναπτυξιακό οικονομικό εγχείρημα όχι μόνον στον «Τρίτο Κόσμο» (Αφρική κ.α.) αλλά και στην ίδια την Δυτική Μητρόπολη. 

Και να καταδικάζουν στην αποβιομηχάνιση και στην οικονομική καχεξία όχι μόνον τους δύσμοιρους Αφρικανούς, Ινδούς κ.λ.π., αλλά ακόμη και τους μέσους Αμερικανούς πολίτες, που αγαπούν την πατρίδα τους, καταβάλλουν τακτικά τους φόρους τους, υπακούουν απαρεγκλίτως στο Σύνταγμα και τους Νόμους και οι οποίοι, αίφνης, βλέπουν, απορημένοι, το (πανίσχυρο, υποτίθεται) κράτος τους να «στέκεται κλαρίνο» μπροστά σε κάποιες θηριώδεις υπερεθνικές «Μη Κυβερνητικές» Οργανώσεις, οι οποίες, εν πολλοίς, αποφασίζουν και διατάσσουν για το εάν απλοί, έντιμοι και νοικοκυραίοι άνθρωποι θα έχουν αύριο δουλειά ή εάν θα καταδικασθούν στην εξαθλίωση, συν γυναιξί και τέκνοις.

Και το ερώτημα που ευλόγως εγείρεται είναι: Σε ποιους λογοδοτούν, εν τέλει, αυτές οι οργανώσεις; Και ποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν;