"ΟΙ ΤΕΛΑΛΗΔΕΣ ΤΗΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ" (Email)

Γράφει ο Προμηθεύς

Όλοι μας γνωρίζουμε, λίγο-πολύ, ότι μέγα μέρος του ανθρωπίνου πληθυσμού – ιδίως στις χώρες του άλλοτε λεγομένου «Τρίτου Κόσμου» – ζει υπό τις χείριστες συνθήκες, στερούμενο είτε στοιχειωδών αγαθών είτε, πάντως, αγαθών που σε εμάς φαίνονται αυτονόητα, και αντιμετωπίζοντας καθημερινά το φάσμα της λοιμοκτονίας (θάνατος εξ αιτίας λοιμωδών νοσημάτων), της λιμοκτονίας (θάνατος εκ πείνης) και της εξαθλιώσεως.

Εκείνο το οποίον δεν έχομε συνειδητοποιήσει είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν υποφέρουν αποκλειστικώς, ούτε καν κυρίως, από «φτώχεια». Στερούνται προσβάσεως στο ηλεκτρικό ρεύμα. Υποχρεώνονται να καίνε κοπριά για να ζεσταθούν και για να παρασκευάσουν το (όποιο) γεύμα τους – όπερ μεταφράζεται σε εξουθενωτικές πνευμονοπάθειες, που «θερίζουν» ένα εκατομμύριο ανθρώπους κατ’ έτος. 

Δεν διαθέτουν ψυγεία ούτε ηλεκτρικές οικιακές συσκευές ούτε ασφαλές πόσιμο νερό. Δεν διαθέτουν στοιχειωδώς αξιοπρεπή νοσοκομεία, με συνέπεια την μαζική διάδοση μεταδοτικών ασθενειών, γεγονός που επίσης στοιχίζει την ζωή περίπου δύο εκατομμυρίων ανθρώπων ετησίως. Περιττόν να λεχθεί ότι, όπως κατά κανόνα συμβαίνει, τα θύματα είναι οι ασθενέστεροι, μεταξύ αυτών πολλά παιδιά.

Οπότε ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Γιατί δεν προβαίνουν οι θιγόμενοι στην δέουσα εκμετάλλευση όλων εκείνων των μορφών ενεργείας, που θα τους επέτρεπαν να αποδράσουν από μία τόσον άθλια ζωή; Γιατί δεν εκμεταλλεύονται – και δη τάχιστα και εις το έπακρον – τα όποια κοιτάσματα φυσικών πόρων κρύβει η γη τους στα σπλάγχνα της; Γαιάνθρακα, λιγνίτη, πετρέλαιο; Γιατί δεν ανεγείρουν υδροηλεκτρικά και αρδευτικά φράγματα; Γιατί δεν κτίζουν ατμοηλεκτρικούς σταθμούς; Είναι, άραγε, τόσον ανάξιες και ανίκανες όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις τους; Είναι, τάχα, οι ίδιοι κατωτέρας ευφυΐας όντα; Και στην Γκάνα και στην Ινδία και στην Ν. Αφρική; Τι συμβαίνει, στ’ αλήθεια;

Η αλήθεια είναι ότι η Υπερεθνική Ιθύνουσα Γραφειοκρατική Ελίτ, η οποία στελεχώνει τις σύγχρονες (δυτικής καταγωγής και σχεδιάσεως και, πάντως, ελεγχόμενες, εν πολλοίς, από την Δύση) διεθνικές και υπερεθνικές δομές πολιτικής και οικονομικής εξουσίας (ΟΗΕ, Ε.Ε., Παγκόσμιος Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας κ.λ.π.) – κατόπιν συνεννοήσεως με την Πράσινη Υπερεθνική Γραφειοκρατική Ελίτ (στελέχη της οποίας, άλλωστε, κατέχουν θέσεις-κλειδιά και στους προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς)  –  έχει, από μακρού χρόνου, επιβάλει στις «αναπτυσσόμενες» χώρες ένα τόσον ασφυκτικό πλαίσιο όρων μιας δήθεν «βιώσιμης και αειφόρου αναπτύξεως» (με «οικολογικό πρόσημο», «φιλικής προς το περιβάλλον» και τα τοιαύτα), που τις καταδικάζει στην οικονομική, τεχνολογική και κοινωνική καχεξία εις το διηνεκές.

Έτσι, όσο και αν ηχεί παράδοξο, το σόφισμα της υποτιθεμένης «βιώσιμης ανάπτυξης» – της δήθεν «συμβατής με το φυσικό περιβάλλον» και ούτω καθ’ εξής – χρησιμοποιείται από τους φορείς του Δυτικού Οικο-Ιμπεριαλισμού ως κύριο ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο για να εξασφαλισθεί η αναπαραγωγή της υπανάπτυξης των χωρών του «Τρίτου Κόσμου».

Εν ονόματι της Οικολογίας, τούς απαγορεύεται το δικαίωμα που έχει, κατ’ αρχήν, κάθε έθνος – πόσω μάλλον, κάθε πτωχόν έθνος – να αναπτυχθεί («the right to grow», όπως το έθεσε, πολύ σωστά, και η Κυβέρνηση της Ινδίας, όταν απεφάσισε να στραφεί κατά της υπονομευτικής δράσεως της «Greenpeace» και άλλων υπερεθνικών οικο-ιμπεριαλιστικών οργανώσεων εις βάρος της Εθνικής Ασφαλείας της χώρας).

Την ευθύνη της υποτιθέμενης «ηθικής νομιμοποίησης» αυτής της βάναυσης στερήσεως ενός τόσον ιερού για κάθε έθνος δικαιώματος την έχει επωμισθεί, από πολλών ετών, το γνώριμο ιδιότυπο διεθνές υπερ-κράτος και παρα-κράτος των Οικολογιστικών και Οικο-Φουνταμενταλιστικών «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», το οποίον, εν ονόματι των τρεχόντων «πρασίνων» ιδεολογημάτων,  έχει εξαπολύσει σειρά επιθετικών προπαγανδιστικών εκστρατειών εναντίον των πάσης φύσεως ηλεκτρικών σταθμών παραγωγής ενεργείας, της εκμεταλλεύσεως του γαιάνθρακα, του λιγνίτη, των ορυκτών καυσίμων κ.ο.κ.

Συγχρόνως, το εν λόγω διεθνές υπερκράτος και παρακράτος αστυνομεύει αυστηρότατα την συμπεριφορά των διεθνών δρώντων, απαγορεύοντας κάθε παρέκκλιση από τον «πράσινο» κανόνα, που θα μπορούσε να αποβεί ευεργετική για τους δύσμοιρους λαούς του Τρίτου Κόσμου.

Γράφει χαρακτηριστικά ο Αμερικανός Καθηγητής Caleb Rossiter:

«Πού είναι η δικαιοσύνη, όταν οι ΗΠΑ αποτρέπουν την Παγκόσμιο Τράπεζα από το να χρηματοδοτήσει προγράμματα παραγωγής ηλεκτρισμού στην Αφρική, τα οποία εμπεριέχουν ορυκτά καύσιμα, και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέτει ένα φόρο «παγκοσμίου υπερθερμάνσεως» στις πτήσεις μεταφοράς εισαγομένων αγαθών από την Αφρική;»

Ως προς πόσον υποκριτική και επαίσχυντη είναι η στάση των επαγγελματιών-οικολόγων, δεν νομίζω ότι χωρεί αμφιβολία:

Φαντασθείτε, για μια στιγμή, την ζωή σας χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και καύσιμα!

Φαντασθείτε ότι ζείτε υπό συνθήκες ανάλογες εκείνων υπό τις οποίες διαβιούν (ή, μάλλον, …λαθροβιούν!) πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, π.χ. στην Αφρική: υποσιτιζόμενοι ή, πάντως, στερούμενοι των αυτονόητων σε μας τεχνικών ανέσεων.

Εν συνεχεία, φαντασθείτε ότι έρχονται κάποιοι απίθανοι τύποι από αλλού, που προδήλως δεν αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα (για να το διατυπώσουμε λίαν επιεικώς!).

Και οι οποίοι τύποι, επίσης προδήλως, δεν μένουν σε καλύβα από …μπαμπού, ούτε λούζονται στο …ποτάμι, ούτε τρέχουν, οσάκις παρίσταται ανάγκη, να την κάνουν (την ανάγκη τους) στο …ύπαιθρο!

Και οι οποίοι τύποι, επίσης προδήλως, δεν μετακινούνται από την μία πόλη στην άλλη, ούτε από την μία …ήπειρο στην άλλη, με τα …πόδια, ούτε με …μονόξυλα, κανώ ή με τα φτερά του Ικάρου.

Και οι οποίοι απίθανοι τύποι σας πρήζουν τα …ώτα, λέγοντάς σας ότι είναι περιβαλλοντικά ανεύθυνη στάση εκ μέρους σας το να επιθυμείτε να χαρείτε και εσείς κάποιες από τις κατακτήσεις του ανθρωπίνου τεχνικού πολιτισμού, ότι η επιθυμία σας να ζήσετε εσείς και τα παιδιά σας υπό καλλίτερες συνθήκες είναι απειλή για την ισορροπία του οικοσυστήματος, ότι το να θέλετε και σεις να πάτε τα παιδάκια σας κάποτε μία βόλτα με ένα αυτοκίνητο συντελεί στην ...υπερθέρμανση του πλανήτη, ότι, ότι, ότι…

Και μετά ταύτα, οι εν λόγω τύποι επιβιβάζονται στο αεροπλανάκι τους, για να πεταχτούν στην επομένη διεθνή διάσκεψη για την «κλιματική αλλαγή», στο …Ρίο (της Βραζιλίας, εννοείται, όχι της Αχαΐας!) και από εκεί στην …Στοκχόλμη.

Όπου οι εν λόγω οικολογικά …super ευαίσθητοι (!) και μαχητές υπέρ του φυσικού περιβάλλοντος τύποι – μιλάμε για συνειδητοποιημένους «rainbow warriors» και πολύ «deep green» τύπους, έτσι (πώς λέμε «ντιπ για ντιπ»!!!) – φυσικά, θα περάσουν κάμποσες μερούλες χωρίς τρεχούμενο νερό και φως στα δωμάτιά τους, χωρίς ρεύμα για τους φορητούς υπολογιστές τους και τα (ομοίως φορητά και ουχί …«κινητά») τηλέφωνά τους, χωρίς ταξί ή μετρό για τις μετακινήσεις τους, και, βεβαίως, χωρίς να φάνε και να πιούνε τίποτε από το ψυγείο και τίποτε που δεν μάζεψαν οι ίδιοι, με τα χεράκια τους ή με κουβά, και κυρίως με περίσσεια περιβαλλοντική ευαισθησία, από το λιβάδι ή το πηγάδι!!!

Χμ… Το άλλο, με τον Τοτό, το ξέρετε;