17/2/2013 - ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΑΨΑΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ

Εργοτάξιο Σκουριών. Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα 16ης προς 17ης Φεβρουαρίου. Μια ομάδα ένοπλων κουκουλοφόρων εισβάλει στις εγκαταστάσεις με σκοπό να βάλει...  λουκέτο. 

Σπέρνει το φόβο και τον τρόμο στους εργαζόμενους φύλαξης του χώρου. Δύο απ’ αυτούς τους εργαζόμενους ακινητοποιούνται. Οι δράστες τους δένουν χειροπόδαρα και τους περιλούζουν με βενζίνη.

Είναι οι πιο... τυχεροί του σκηνικού κόλασης που ετοιμάζουν οι κουκουλοφόροι, καθώς ότι άλλο περιέλουσαν με βενζίνη το παρέδωσαν στις φλόγες. Αυτοκίνητα, μηχανήματα, εγκαταστάσεις...

Φεύγοντας οι δράστες κόβουν και ρίχνουν και κορμούς δέντρων μέσα στο δασικό δρόμο, ούτως ώστε να καθυστερήσουν την πρόσβαση των οχημάτων της πυροσβεστικής και της αστυνομίας στο σημείο.

Το φως της ημέρας αποκάλυψε το μέγεθος της επιτυχίας του σχεδίου τους. Στην κυριολεξία δεν άφησαν τίποτα άκαυτο, μέσα στο δάσος που τόσο πολύ «αγαπήθηκε» τα τελευταία τρία χρόνια.

 Όλα τα υπόλοιπα που ακολουθούν, όπως αποτιμήσεις ζημιών, δηλώσεις, αντιδράσεις, αστυνομικές και δικαστικές έρευνες τείνουν να περάσουν στην ιστορία. Δύο χρόνια μετά μετά και κανείς δεν ξέρει ακόμη ποιοι σχεδίασαν και ποιοι εκτέλεσαν το σχέδιο «πύρινο λουκέτο στις Σκουριές».

Ίσως, αυτό να έχει και μικρή πλέον σημασία μπροστά στην εξελισσόμενη επιχείρηση: «Ας ξεχάσουμε τι έγινε στις Σκουριές» και με τον τρόπο που κάποιοι κύκλοι επιχειρούν να το κάνουν βίωμα στην κοινωνία, προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα. Κλείνοντας οριστικά τις Σκουριές για περιβαλλοντικούς λόγους...

Είναι γεγονός, ότι όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε το τι έγινε στις Σκουριές. Κυρίως εκείνοι που έζησαν την επίθεση αλλά και εκείνοι που το επόμενο πρωινό αντίκρισαν τις περιουσίες τους κατεστραμμένες ολοσχερώς.

Σ’ αυτό είναι αλήθεια, ότι βοηθάει και ο χρόνος αλλά και η αποτυχία του «πύρινου σχεδίου», καθώς το επενδυτικό έργο συνεχίστηκε κανονικά, παρά τα όποια εμπόδια συνεχίζουν να στήνουν στο δρόμο προς τις Σκουριές όσοι έχουν αποκτήσει ιδεολογικό φανατισμό εναντίον της μεταλλευτικής δραστηριότητας.

Αυτό όμως που ενοχλεί, ακόμη και τον πιο άσχετο ή ουδέτερο με την επίθεση είναι, ότι μέσω των Σκουριών κάποιοι έδωσαν πολιτική νομιμοποίηση σε τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις βίας, που αξίζει κατά τη λογική που αναπτύσσουν να δικαιολογηθούν στο όνομα ενός «αγώνα», από το πολιτικό σύστημα, τη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ.

Κανείς όμως από τους... επιλήσμονες πολέμιους της μεταλλευτικής δε θέλει να θυμάται και να μιλάει δημόσια γι’αυτό που έγινε στις Σκουριές. Ίσως γιατί η λήθη σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την επανάληψη των σκηνικών σκληρής βίας και των παράπλευρων συνεπειών αυτής. Όχι μόνο στις Σκουριές, αλλά για όπου κριθεί απαραίτητη η εφαρμογή αυτής της μεθόδου.

 Δε θα επιλέξουμε τη λήθη. Επιλέγουμε την υπενθύμιση του τι έγινε στις Σκουριές για να μην ξαναζήσουμε ποτέ, ως κοινωνία, αυτό που συνέβη στις 17 Φεβρουαρίου του 2013.