Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΩΝ * - ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ (Γ' ΜΕΡΟΣ)

ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Σε κάποια τριτοκοσμικά μέρη, η Πολιτεία (άκουσον-άκουσον) εφευρίσκει ηλεκτρονικούς τρόπους, γιά να συντομεύσει τον χρόνο αδειοδότησης μεταλλευτικών projects (δείτε εδώ). Δεν έχουν ακούσει φαίνεται τί γίνεται στην Ελλάδα των Λαφαζανο-Σκουρλέτηδων, που αποτελεί φωτεινό παράδειγμα ακύρωσης μεταλλευτικών επενδύσεων από το επίσημο Υπουργείο Αντι-Παραγωγικής Συγκρότησης.

Τελικά την μαγική λύση γιά να κλείσουν (προσωρινά) τα μεταλλεία Χαλκιδικής, την ανακάλυψε (ή μάλλον την εφάρμοσε καθυστερημένα) ο νεόκοπος οικολόγος Σκουρλέτης και ουχί ο παλαίμαχος κρατιστής Δραχμαζάνης. Μάθαμε εδώ πως το κρίσιμο στοιχείο γιά την αξιολόγηση πιλοτικών δοκιμών μιάς μεταλλουργικής μεθόδου, είναι η...γεωγραφία. Μάλιστα. 

Άπαξ δηλαδή και δεν γίνει στον τόπο παραγωγής, αυτο-αναιρείται και επιπλέον ακυρώνει και όλο το μεταλλευτικό έργο. Άλλη μιά τεκμηριωμένη και βαθιά επιστημονική άποψη των οικο-φωστήρων, που αβλεπτεί υιοθέτησε ο υπηρεσιακός Υπουργός Σκουρλέτης. Αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους και οδηγώντας τους εργάτες σε κινητοποιήσεις, κόντρα σε μια αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση.

Βέβαια η νέα απόφαση του ΣτΕ, επιβαρυντική γιά τον προηγούμενο Συριζο-ΥΠΑΠΕΝ, τον θορύβησε. Γι’ αυτό και έσπευσε άρον-άρον να υπερασπισθεί την απαράδεκτη ανάκληση αδειών που έκανε, την οποία όμως στήριξε ουσιαστικά στην ήδη ακυρωθείσα ανάκληση του Δραχμαζάνη. Απέλπιδα προσπάθεια μπας και αυτή την ανάκληση, την περισώσει. Υπομονή.

Φαντασθείτε πάντως να γινόταν προσπάθεια να στηθεί η πιλοτική μονάδα ση Χαλκιδική. Προφανώς δεν θα κατάφερνε ποτέ να πάρει άδειες. Ακόμη και αν έπαιρνε και κατασκευαζόταν, θα αποτελούσε τον Νο 1 στόχο εμπρησμού γιά τους πυρομανείς «οικολόγους».

Οι εισαγόμενοι

Βασιβουζούκοι, 18ος αι.     

 «Οικολόγοι» μπαχαλάκηδες, Χαλκιδική, 21ος αι.

Το ότι δεν παράγουμε τίποτε και εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, το γνωρίζαμε. Πιστεύαμε όμως ότι είχαμε επάρκεια σε εγχώριους μπαχαλάκηδες. Ομολογούμε πως διαψευσθήκαμε. Δεν περιμέναμε ότι θα είχαμε εισαγωγή -σε τέτοια έκταση- του είδους αυτού.

Γερμανοί, Πολωνοί, Ελβετοί, Γάλλοι, Αυστριακοί, Βούλγαροι, αντι-βιομηχανικοί και αντιεξουσιαστές του γλυκού νερού, μας ήρθαν άρτια εξοπλισμένοι για σαματά, αλλά κάποιοι πιάστηκαν στα πράσα στην Χαλκιδική. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Δεν θέλουν τραίνα και αεροδρόμια στις πατρίδες τους, δεν θέλουν να γίνουν και μεταλλεία στην Ελλάδα. Ήρθαν στον τόπο μας για να μας πουν την...άποψή τους και να βοηθήσουν στον αγώνα για ακόμη περισσότερη υπανάπτυξη. Δεν έμαθαν ότι τους πρόλαβε η ελληνική κυβέρνηση της «αριστεράς» κι έκλεισε τα μεταλλεία; Μην τυχόν δηλαδή και γίνει καμιά σοβαρή επένδυση και πάμε μπροστά. Η επαναστατική γυμναστική συνδυάζεται με την κατασκήνωση της ξάπλας και μας ενώνει. Ούτε καν τα προσχήματα δεν κρατάνε. Όχι οι ρέμπελοι μπαχαλάκηδες, αυτοί που είναι από πίσω και τους ταΐζουν τζάμπα.

 Οι Παρασιτικοί στην εξουσία και η απόλυτη ανακυβίστηση

Το να επιχειρήσει κανείς να αντιπαραβάλει το τί έλεγε (ή ακόμη χειρότερα το τί έταζε) ο ΣΥΡΙΖ«Α» σαν αντιπολίτευση και το τί τελικά έκανε σαν «κυβέρνηση της αριστεράς», είναι άσκοπο. Αλλά αξίζει κανείς να σταθεί σε μιά αλληλουχία γεγονότων. 

Αρχικά λοιπόν οι Συριζαίοι προκάλεσαν εκλογές, γιατί δεν ήθελαν δεξιό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αφού κέρδισαν τις εκλογές, έβγαλαν Πρόεδρο τον δεξιό Παυλόπουλο και σχημάτισαν κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς λαϊκιστές ΑΝΕΛ. Ακολούθησε μιά πρώτη κωλοτουμπίτσα στις Βρυξέλλες και οι μήνες της δημιουργικής ασάφειας του παπατζή Μπαρουφάκη. 

Κι εκεί που οι αφελείς Δραγασάκης-Χουλιαράκης κόντευαν να τελειώσουν τη συμφωνία με τους Ευρωπαίους, ο Alexis τους ανακάλεσε και προκήρυξε δημοψήφισμα, γιά κάποιο ξεπερασμένο έγγραφο, που κανείς δεν καταλάβαινε. Το «Όχι» που κέρδισε ποντάροντας στο θυμικό των Ελληναράδων, δεν ήξερε τί να το κάνει, αφού ούτως ή άλλως δεν το ήθελε. 

Το Μνημόνιο 2 που είχε ξεχάσει να το σκίσει, έληξε. Οι τράπεζες έκλεισαν και μέσα σε δραχμικό πανικό, ο Alexis έκανε διαπραγμάτευση με τη στήριξη των...ξεπουλημένων συστημικών κομμάτων. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ. Επέστρεψε με το...αριστερό Μνημόνιο Νο 3, πολλάκις χειρότερο του Νο 2, που ο δεξιός Σαμαράς δεν ήθελε να ολοκληρώσει. Επικύρωσε το νέο Μνημόνιο, πάλι με την υποστήριξη των συστημικών κομμάτων, αφού οι δραχμολάγνοι του Λαφαζάνη και των παρατρεχάμενων, αρχικά σαμποτάρισαν ανοιχτά και στη συνέχεια εγκατέλειψαν το μαντρί του ΣΥΡΙΖ«Α», χάριν της ιδεολογικής καθαρότητας. 

Έχοντας απολέσει την δεδηλωμένη και αδυνατώντας να επιλύσει τα εσωκομματικά του, ο Alexis μας οδηγεί πάλι σε εκλογές. Με την ευκαιρία αυτή, δεν παρέλειψε να κλείσει προεκλογικά τα μεταλλεία Χαλκιδική, τη μεγαλύτερη ενεργή παραγωγική επένδυση στη χώρα, μπας και μαζέψει κανένα ψηφαλάκι παραπάνω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λένε ! Πολύ αριστερά όλα τούτα βέβαια.

Είναι απίστευτο τελικά το πώς η απίθανη αριστερο-δεξιά παρέα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατάφερε να διαλύσει μέσα σε λίγους μόλις μήνες, την οικονομία, το κράτος και την κοινωνία. Στο ίδιο διάστημα θα έχουμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα. Ένα τέτοιο overdose, προφανώς οδηγεί σε θεσμική απαξίωση την διαρκή επίκληση στη λαϊκή βούληση. 

Ο αχταρμάς του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε εργολαβικά να γίνει πολιτικός εκφραστής των Παρασιτικών στην εξουσία. Όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους είναι προδότες, πουλημένοι, τσιράκια των Ευρωπαίων, γερμανοτσολιάδες. Η παλιά Μεγάλη Ιδέα των Παρασιτικών είναι εδώ και προσπαθεί να μείνει ζωντανή: αέναη ξάπλα, κρατισμός, όλοι στο δημόσιο, φουλ υπανάπτυξη, καμιά παραγωγή αξίας, με ελάχιστα Παραγωγικά κορόιδα να δουλεύουν, να πληρώνουν φόρους και να ταΐζουν τους Παρασιτικούς. Και οι κουτόφραγκοι να μας δανείζουν στο διηνεκές, χαρίζοντας τα δάνεια. Μέχρι πότε άραγε; Μεγάλο μέρος αυτών που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖ«Α», το έκαναν και συνεχίζουν να το κάνουν, απλά γιά να μην αλλάξει στο Ελλαδιστάν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Γι΄ αυτό και ορισμένοι από αυτούς, πάνε πιά με τον Λαφαζάνωφ, που φαίνεται πως διεκδικεί μερίδιο στην ηγεσία του παρασιτικού χώρου, του πιό μαύρου και αντιδραστικού μέρους της κοινωνίας μας.

Είναι ο ΣΥΡΙΖ«Α» τελικά η ελληνική αριστερά του σήμερα; Γιά έναν πραγματικό αριστερό, η απάντηση, είτε θετική είτε αρνητική, δεν μπορεί παρά να τον οδηγήσει σε κατάθλιψη.

Ο αγώνας των Παραγωγικών κόντρα στους Παρασιτικούς, συνεχίζεται. Γιά παραγωγική ανάπτυξη, σεβασμό στο περιβάλλον, προκοπή, κοινωνική δικαιοσύνη. Γιά ένα καλύτερο μέλλον. Γιά να πάνε τα πράγματα μπροστά.    

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 * Υ.Γ. «Η Νύχτα των Σαλτιμπάγκων» (Gycklarnas afton) :

 Ασπρόμαυρο αριστούργημα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ένα τσίρκο σε παρακμή, περιοδεύει και δίνει παράσταση σε μιά Σουηδική πόλη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο θίασος των περιπλανώμενων τσιρκολάνων απογειώνει το πάθος, το φθόνο, την οργή, την αποτυχία, την αντοχή, την ταπείνωση, αλλά και το γέλιο, σε μιά σχεδόν γκροτέσκ έκδοση. Το (ξανα-) είδαμε πρόσφατα με την παρέα. Πολυεπίπεδο έργο, επιδέχεται πολλές αναγνώσεις κι αν το πετύχετε κάπου, μην το χάσετε. Βέβαια, αν σας θυμίσει το πρόσφατο δράμα της Ελλάδας και του ΣΥΡΙΖ«Α», δεν ευθύνεται ο γράφων.