ΠΑΘΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΘΗΜΑ

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Πριν από ένα χρόνο η Ελλάδα έβγαινε από μια εξάμηνη περιπέτεια, με σημαντικές ζημιές αλλά ανακουφισμένη, διότι είχε αποφύγει τα χειρότερα, αυτά που κάποια ομάδα του κ. Γιάνη Βαρουφάκη σχεδίαζε. 

Βεβαίως, ήταν μεν εμφανές ότι η οικονομία έμπαινε ξανά σε ύφεση, ότι η επιχειρηματικότητα –μαζί με τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργεί– θα συρρικνωνόταν, η αγορά που έδειχνε το 2014 σημάδια ανάκαμψης θα ξαναμαράζωνε. 

Αλλά μετά την εξάμηνη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, που έκανε ο εκλεκτός του πρωθυπουργού κ. Βαρουφάκης, μετά τις μπαρούφες που ακούγαμε καθημερινά από τα κυβερνητικά στελέχη (για επικείμενο Αρμαγεδδώνα, για Κούγκι και για δάνεια που θα αποπληρώσουμε με αέρα), η Πρώτη Φορά ήρθε στο «και πέντε» στα συγκαλά της. 

Παρά την τεράστια ζημία στην οικονομία και στη διεθνή θέση της χώρας που επέφερε η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όλοι νιώσαμε ανακουφισμένοι που δεν έγινε το μοιραίο, όπως ακριβώς νιώθουν οι συγγενείς ανθρώπων που βρίσκονται στο νοσοκομείο ύστερα από τροχαίο• με σοβαρά τραύματα, αλλά τουλάχιστον εν ζωή. 

Η έκτακτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών έδειχνε ότι το πολιτικό σύστημα, μπροστά στον θανάσιμο κίνδυνο της χώρας, στεκόταν στο ύψος του. Πολλοί ήλπισαν ότι μια νέα εποχή θα ξεκινούσε για τον τόπο. 

Και ύστερα ο κ. Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε εκλογές, τις κέρδισε και έκανε κυβέρνηση χωρίς τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη και την παρέα του, αλλά πάλι με τον κ. Πάνο Καμμένο και τη δική του παρέα.

Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν; Φυσικά όχι, και το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν έμαθαν τίποτε από την παρ’ ολίγον μοιραία εξέλιξη του περυσινού Ιουλίου. 

Συνεχίζουν να πορεύονται με την ίδια ελαφρότητα και την ίδια προχειρότητα, όπως το 2015. Ετσι, μπορεί να μην κινδυνεύουμε άμεσα από μια μεγάλη καταστροφή, αλλά η χώρα ζει καθημερινώς μικρές καταστροφές, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσουν και πάλι σε αδιέξοδα.

Τι να πρωτοθυμηθούμε από τη Δεύτερη Φορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Τη διαχείριση του θέματος αποκρατικοποίησης του ΟΛΠ, για την οποία τη μία μέρα πανηγύριζε ο πρωθυπουργός και την άλλη μέρα την αναιρούσε ο υπουργός Ναυτιλίας;

Το θέμα με τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, τη λειτουργία των οποίων εμπόδιζε ο κ. Πάνος Σκουρλέτης, για να υποχωρήσει μετά; 

Τους σχεδόν καθημερινούς φιλιππικούς του φιλοξενούμενου στον ΣΥΡΙΖΑ κ. Χρήστου Σπίρτζη κατά του ΤΑΙΠΕΔ; Το παράλληλο ΤΑΙΠΕΔ που τώρα στήνει ο κ. Πάνος Καμμένος για την «αξιοποίηση της περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων», λες και οι Ενοπλες

Δυνάμεις είναι άλλο, εκτός Ελλάδος, κράτος; Τη θεσμική στρέβλωση που επιχειρεί τώρα ο κ. Νίκος Παππάς για να δώσει τηλεοπτικές άδειες σε αρεστούς της κυβέρνησης επιχειρηματίες; Η κυβέρνηση είναι σκορποχώρι χωρίς τον παραμικρό στρατηγικό σχεδιασμό. 

Αλλά πάλι, ποιος να χαράξει στρατηγικό σχέδιο για τη χώρα; Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, απόφοιτος ΤΕΙ Τουριστικών Επαγγελμάτων, που έχει μόνο εμπειρία σερβιρισμάτων στα μπαρ;

Στον πολύπλοκο κόσμο που ζούμε, ο στρατηγικός σχεδιασμός δεν είναι το άπαν. Η έλλειψή του όμως είναι. Τα πράγματα αλλάζουν τόσο γρήγορα που ακόμη και τα πιο σοφά σχέδια μπορούν να ανατραπούν. 

Οταν όμως μια χώρα πορεύεται δίχως σχέδιο, οι συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες είναι να βρεθεί στα βράχια. 

Θα βρούμε μπροστά μας τις «μικρές» (σε σχέση με αυτό που θα παθαίναμε πέρυσι τον Ιούλιο) ζημιές που σωρεύει η χωρίς έρμα διακυβέρνηση της Πρώτης Φοράς. Και θα τις πληρώσουμε κι αυτές...

Αναδημοσίευση από kathimerini