Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΡΩΠΗ: ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ


Του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη

Σε κεντρικό άρθρο της ημερήσιας σουηδικής εφημερίδας "Dagens industri", οι γενικοί διευθυντές των Γεωλογικών Ινστιτούτων Σουηδίας και Νορβηγίας παρεμβαίνουν, ισχυρίζονται και τεκμηριώνουν την άποψη τους ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά χρειάζονται περισσότερα μεταλλεία. 

Προτείνουν την εντατικοποίηση της κοιτασματολογικής έρευνας για τον εντοπισμό νέων μεταλλευμάτων και την αύξηση των ευρωπαϊκών αποθεμάτων σε ορυκτές πρώτες ύλες.

Σήμερα λοιπόν οι ευρωπαϊκές χώρες καταναλώνουν πενταπλάσιες ποσότητες χαλκού από τα 2,5 κιλά το χρόνο που καταναλώνουν οι αναπτυσσόμενες χώρες.

Την ίδια στιγμή η τρέχουσα και προβλεπόμενη ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση εντείνει διαρκώς την ζήτηση ορυκτών πρώτων υλών λόγω των πρόσθετων αναγκών που προκύπτουν για νέους δρόμους, σπίτια και υποδομές.

Ακόμη η Ευρώπη έχει βάλει σαν στόχο το 2020, 20% της ενέργειας που χρειάζεται να προέρχεται από ήπιες μορφές και πηγές. Κάτι που για να είναι εφικτό και να μπορεί να συμβεί απαιτεί την κοιτασματολογικά αποθεματική παρουσία, μεταλλευτική παραγωγή και διαθέσιμη προμήθεια συγκεκριμένων ορυκτών και μετάλλων. 

Για παράδειγμα μία ανεμογεννήτρια για να παράγει ένα μεγαβάτ χρειάζεται πρώτες ύλες 132 τόνων χάλυβα, 370 κιλών αλουμινίου, 10 τόνων χαλκού, 111 κιλών νικελίου, 6,7 τόνων μολύβδου, 124 κιλών νεοδυμίου και 22 κιλών δυσπρόσιου. 

Η σημερινή παγκόσμια παραγωγή δυσπρόσιου σε 1350 τόννους το χρόνο θα έφτανε μόνο για περιορισμένο αριθμό ανεμογεννητριών αφού το συγκεκριμένο μέταλλο είναι απαραίτητο και χρησιμοποιείται και σε άλλες καινοτόμες εφαρμογές. 

Από την άλλη πλευρά στη κατασκευή φωτοβολταϊκών συστημάτων χρησιμοποιούνται τα αλουμίνιο, άνθρακας, χαλκός, ίνδιο, γκάλιο, σίδηρος, μόλυβδος, τελλούριο και τιτάνιο.

Και ενώ η Ευρώπη καταναλώνει το 20% της παγκόσμιας μεταλλευτικής παραγωγής παράγει λιγότερο από 1,5% σιδήρου και αλουμινίου και μόνο 6% της παγκόσμιας παραγωγής χαλκού.

Αυτός είναι και ο λόγος που η σουηδική κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο ανέθεσαν με σχετική χρηματοδότηση στο γεωλογικό ινστιτούτο της χώρας, έργο κοιτασματολογικης έρευνας με στόχο την αύξηση των αποθεμάτων ορυκτών πρώτων υλών και την "ως εκ τούτου" υποστήριξη της εθνικής και ευρωπαϊκής μεταλλευτικής παραγωγής. 

Αυτό έγινε στο πλαίσιο της νέας στρατηγικής για την βιομηχανία, στην οποία τα μεταλλεία αποτελούν βασικό αναπτυξιακό πυλώνα. Κάτι που συμβαδίζει και με τις δράσεις του ευρωπαϊκού προγράμματος πλαισίου "Ορίζοντας 2020", που στηρίζει και προωθεί νέες τεχνολογίες και καινοτομία στη βάση παραγωγικής αξιοποίησης των ορυκτών πρώτων υλών της Ευρώπης. 

Κεντρικός στόχος και βασική επιδίωξη είναι η διασφάλιση ευημερίας και ποιότητας ζωής για τους Ευρωπαίους πολίτες και όχι μόνο.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου προχωράει και εξελίσσεται όπως και είναι φυσιολογικό, με μοναδική παραφωνία την Ελλάδα που παραμένει ασυντόνιστη και προσκολλημένη στο σύμπλεγμα Βενεζουέλα-Κούβα-Βόρεια Κορέα. Δεν υπάρχει τομέας, στο δυτικό τουλάχιστο κόσμο όπως: ενέργεια, βαριά βιομηχανία, μεταλλευτική, μεταποίηση κ.α. που οι συνθήκες ανάπτυξης τους δεν ακολουθούν παρά μόνο ακολουθία γεωμετρικής προόδου στις μέρες μας. Εμείς μένουμε καταδικασμένοι στην υπάρχουσα κατάσταση να περιμένουμε την καλοπροαίρετη πρόθεση κάποιων μεμονωμένων δημοσίων υπαλλήλων, τουλάχιστον σε κέντρα λήψεων αποφάσεων, να κάνουν το αυτονόητο δηλαδή την δουλειά τους. Άλλωστε μόνο εδώ έχουμε καταντήσει ολόκληρα υπουργεία να σέρνονται πίσω από συμμορίες μαϊμού ΜΚΟ. Οι σύμβουλοι τύπου Καρανίκα και οι υπουργοί τύπου Πολάκη είναι υποψήφιοι για το όσκαρ ‘Χρυσό Βατόμουρο’ και μόνο κακό κάνουν στην χώρα μας. Ελλάδα δεν είναι μόνο τουρισμός, φραπές και μονιμότητα στο δημόσιο αλλά και ο σκληρά εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, στα μεταλλεία, στην γεωργία, σε κάθε μορφής παραγωγικό επίπεδο. Το ερώτημα παραμένει, θα ακολουθήσουμε έστω και από απόσταση το τραίνο της ανάπτυξης ή θα χαθούμε στο παραπέτασμα του μπάφου που μας σερβίρουνε.

ΟΒΕΛΙΞ ®

Ανώνυμος είπε...

ΟΒΕΛΙΞ τα λες τόσο αληθινά που δεν έχω λόγια να προσθέσω. Αλίμονο σε όσους δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι.