Πολύ περίεργος είναι χρόνος. Όσο τον περιμένεις ή τον παρακολουθείς επίμονα δεν περνάει. Είναι κυριολεκτικά σταματημένος. Όταν τον αφήνεις να κυλήσει και γυρίσεις πίσω για να δεις το ξόδεμα του, τότε μόνο διαπιστώνεις ότι έχει σχεδόν εξατμιστεί και αναρωτιέσαι μα πότε και πως πέρασε τόσος χρόνος...
Αλήθεια, πόσοι θυμούνται ότι σαν σήμερα πριν από 4 ακριβώς χρόνια ζήσαμε το αποκορύφωμα του αντιμεταλλευτκού φανατισμού, που δεν ήταν άλλο από τον ολοσχερή εμπρησμό του τότε εργοταξίου των Σκουριών.
Για όσους ανήκουμε στην μεταλλευτική οικογένεια είναι πολύ δυσάρεστη αυτή η ανάμνηση και την κάνει ακόμη πιο δυσάρεστη το γεγονός ότι κάποιοι έχτισαν ιδεολογήματα, θεωρίες και δικαιολογίες επάνω σ' αυτήν την αποτρόπαια πράξη.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, όμως το ποτάμι της λήθης έχει πολύ ορμητικά νερά, είναι αλήθεια και θέλει να τα σβήσει όλα αυτά που μας πληγώνουν.
Επιπλέον, και ίσως το σημαντικότερο οι Σκουριές αναγεννήθηκαν στην κυριολεξία μέσα από τα αποκαΐδια τους. Από εργοτάξιο σιγά - σιγά πήραν τη μορφή μεταλλείου υπό κατασκευή...
Βέβαια, υπάρχει ακόμη δρόμος να διανυθεί έτσι ώστε από το στάδιο της κατασκευής να περάσουμε στο στάδιο της παραγωγής.
Ευχή μας αυτός ο δρόμος να είναι γεμάτος δυσκολίες. Άλλωστε χάρη σ' αυτές τις δυσκολίες σφυρηλατούνται οι καλοί χαρακτήρες και γράφονται οι πολύ καλές ιστορίες των ανθρώπων, των παρεών, των ομάδων και των κοινοτήτων.
Μακάρι όμως να μην σημειωθούν άλλες τρικλοποδιές σαν αυτές τις εκατοντάδες που συνάντησε ο μεταλλευτικός κόσμος της ΒΑ Χαλκιδικής μέχρι σήμερα για να οικοδομήσει αυτό το τεράστιο έργο και να του δώσει τη μορφή που έχει πάρει μέχρι στιγμής.
Όσοι τις έβαλαν αυτές τις τρικλοποδιές ας σκεφτούν ότι δεν πρόσφεραν τίποτα επί της ουσίας παραγωγικό στην Χαλκιδική και στην Ελλάδα γενικότερα. Έκτος από κάτι...
Πρόσφεραν πολύ χρόνο σε όσους έχουν μάθει να συμπεριφέρονται παρασιτικά, να ασκούν κριτική εκ του ασφαλούς και να προκαλούν έριδες και προβλήματα μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων.
Τζάμπα χρόνος...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου