Η ΧΑΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ (ANTIGOLD) ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ #SKOURIES

Οι antigold επιστήμονες και η παραεπιστημονική στάση, κατά τη γνώμη μας, που έχουν κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια που εξελίσσεται η επένδυση χαλκού χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική είναι από μόνη της ένα τεράστιο ζήτημα, που η ίδια η επιστημονική κοινότητα οφείλει να αναδείξει κάποια στιγμή. 

Σ΄αυτή  την ανάρτηση δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτούς τους επιστήμονες που τον κίνδυνο, τον καρκίνο και το θάνατο τα έκαναν "καραμέλα" στο στόμα τους προσπαθώντας να γίνουν πιο πειστικοί και εμφατικοί απέναντι σ' ένα κοινό που το δασκάλεψαν να δέχεται την υπερβολή και το "κακό" ως κάτι το λυτρωτικό απέναντι στην κανονικότητα.

Θα ασχοληθούμε με έναν κανονικό επιστήμονα που είναι καθηγητής γεωλογίας και σε μια πολύ σημαντική στιγμή της καριέρας του, που αφορά τη δημοσίευση μιας πολυετούς επιστημονικής έρευνας αναφορικά με τις μεταλλογεννέσεις στο Ελλαδικό χώρο κατά την καινοζωική περίοδο. 

Στην κοινοποίηση που έκανε αυτός ο επιστήμονας (το όνομα του δεν έχει για εμάς τόση σημασία) στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης για να ενημερώσει για αυτή την έρευνα δεν ξέχασε να αναφερθεί στους φοιτητές του, στους οποίους έδωσε την παρακάτω συμβουλή. 

Αξίζει να τη διαβάσετε. Κατά τη γνώμη μας και με βάση το περιεχόμενο της είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν ακόμη τέτοιου επιπέδου καθηγητές στα πανεπιστήμια της χώρας μας. Καθηγητές που υπηρετούν την επιστήμη και όχι η επιστήμη εκείνους και τα όποια συμφέροντα τους.

"... Η πορεία ενός επιστήμονα είναι γεμάτη δυσκολίες, σκληρή δουλειά, απογοητεύσεις, αποτυχίες, απορρίψεις, ατελείωτο διάβασμα που προσπαθείς να καταλάβεις «τι θέλει να πει ο ποιητής». Και ειδικότερα στην γεωλογία προσπαθείς να αντιληφθείς τον χρόνο, τον χώρο, τις διαδικασίες, την πολυπλοκότητα των συστημάτων της Γης, την πολυσυνθετικότητα, για να κατανοήσεις τα φαινόμενα στην αρχή και πολύ μετά να προσπαθήσεις να τα εξηγήσεις. 

Και μέσα από τις δημοσιεύσεις και την καταξίωση, σιγά σιγά βλέπεις να αναγνωρίζεται η δουλειά σου και ο κόπος σου, και τότε αισθάνεσαι πιο γεμάτος, πιο ολοκληρωμένος και περισσότερο δυνατός. 

Αλλά όσο περισσότερα γνωρίζεις, τόσο ανακαλύπτεις ότι δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα. Και ο δρόμος συνεχίζεται χωρίς τέλος. Αρκεί να μην απογοητεύεσαι, να μην είσαι χαμηλών προσδοκιών, να ανεβάζεις τον «πήχη», να κοπιάζεις, και να εμπνέεσαι από τους καλούς και όχι από τους μέτριους."