Ο ΧΡΥΣΟΣ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ

του Λευτέρη Παπαγιαννάκη*

«Η επένδυση της Eldorado έχει θετικό πρόσημο γιατί υπάρχουν δουλειές και ενισχύεται το ΑΕΠ της χώρας». «Η επένδυση της Eldorado καταστρέφει το περιβάλλον και την περιοχή». Αυτές οι δύο οριζόντιες τοποθετήσεις επέστρεψαν για λίγο στην επικαιρότητα με αφορμή την ανακοίνωση της Eldorado Gold ότι αναστέλλει τις δραστηριότητές της στην Ελλάδα.

Αυτό που παρακολουθήσαμε είναι μια αντιπαράθεση με αφορμή την επένδυση, όπου «εάν δεν είσαι με εμάς είσαι με τους άλλους». Η επένδυση, βλέπετε, έχει λάβει «μυθικές» διαστάσεις, λες και η τύχη της χώρας φαίνεται να εξαρτάται από αυτήν, ενώ κάθε συζήτηση για το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας πολώνεται δυσεπανόρθωτα.

Από τη συζήτηση λείπει, ως συνήθως, το όραμα για την Ελλάδα που θέλουμε και ο σχεδιασμός, ο οποίος φυσικά θα έπρεπε να έχει προηγηθεί. Λείπει δηλαδή εκείνο το συνολικό πλάνο ανάπτυξης, το οποίο οι επενδύσεις θα εξυπηρετούν ως ένα από τα εργαλεία για την υλοποίηση του.

Στην Ελλάδα οι επενδύσεις αντιμετωπίζονται ευκαιριακά, περίπου σαν αυτοσκοπός και σίγουρα ως σημαίες για προεκλογικές εκστρατείες, χωρίς να μιλάμε για τις συνέπειες, τη σκοπιμότητα και τη βιωσιμότητα τους.

Δεν είναι όλες οι επενδύσεις χρήσιμες και σκόπιμες, όπως δεν είναι όλες οι επενδύσεις καταστροφικές και ενταγμένες σε ένα σκοτεινό σχέδιο για να μας «αρπάξουν τη δημόσια περιουσία». Οι επενδύσεις δεν μπορεί να αποτελούν κομμάτι μικροπολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά στοιχείο πολιτικής και εργαλείο βιώσιμης ανάπτυξης. 

Ειδικά μάλιστα η αναπτυξιακή κατεύθυνση της χώρας είναι απαραίτητο να απολαμβάνει διακομματικής συναίνεσης και να παραμένει μακριά από τη μικροκομματική ρητορεία που λυμαίνεται την καθημερινότητά μας.

Ειρωνεία αποτελεί το γεγονός πως η κυβέρνηση κόπτεται μεν για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εξορυκτικής επένδυσης στη Χαλκιδική, την ίδια στιγμή όμως θεσμοθετεί καταστροφικές για το περιβάλλον ρυθμίσεις για τα αυθαίρετα και προωθεί νέες, επικίνδυνα ρυπογόνες λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ. 

Εννοείται πως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν το περιβάλλον με την ίδια υποκρισία. Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει ως χώρα να μιλήσουμε για το περιβάλλον ως πραγματικό στυλοβάτη κάθε προοπτικής για μακροπρόθεσμα βιώσιμη ανάπτυξη.

Πρέπει άμεσα να ανοίξει η συζήτηση για το τι περιμένουμε από τις όποιες επενδύσεις, τι προσφέρει η χώρα στους επενδυτές και ποιο είναι το αναπτυξιακό σχέδιο, το οποίο μπορεί και πρέπει να έχει και πολιτικό πρόσημο. 

Είναι άλλο να επιμένουμε σε μια ανάπτυξη με ορατό τέλος, η οποία βασίζεται στην οικολογικά επιβαρυντική εξόρυξη μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων, όπως ο χρυσός, ο λιγνίτης και οι υδρογονάνθρακες, και άλλο η προώθηση ενός αναπτυξιακού προτύπου που στηρίζεται σε ανανεώσιμες και περιβαλλοντικά ασφαλείς πηγές ενέργειας, πολιτικές εξοικονόμησης και στην ανάπτυξη νέων περιβαλλοντικών τεχνολογιών και καινοτομίας.

* Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης είναι αντιδήμαρχος Μεταναστών, Προσφύγων και Δημοτικής Αποκέντρωσης του Δήμου Αθηναίων

Αναδημοσίευση από protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Το άρθρο αν και γράφτηκε από κάποιον που δεν φαίνεται να πιστεύει στην αναγκαιότητα της αξιοποίησης των ορυκτών πόρων μιας χώρας έχει δυο πολύ σημαντικές - παράμετρους και γι' αυτό το αναδημοσιεύουμε. 

Αναφέρεται στην ανάγκη διακομματικής συναίνεσης του κοινοβουλίου μιας χώρας για την αναπτυξιακή προοπτική της και την ανάγκη απομάκρυνσης της από τη μικροκομματική ρητορεία.

Εμείς θα προσθέσουμε και μια 3η παράμετρο και αν θέλει ας το λάβει υπόψη του ο κ. Παπαγιαννάκης ή ας την αγνοήσει

Αν δεν γνωρίζουμε πλήρως πως γίνεται η σύγχρονη αξιοποίηση των ορυκτών πόρων και με ποιες τεχνολογικές μεθόδους και αν αυτές μειώνουν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα συμβάλλοντας σε μια ανάπτυξη δίχως ορατό τέλος, υπάρχει λόγος να προβαίνουμε σε τέτοιες αφοριστικές λογικές και προσεγγίσεις;

Υπάρχει παγκόσμια οδηγία ή εντολή που αναφέρει πως την τάδε χρονική στιγμή θα σταματήσουμε να έχουμε ανάγκη τα μέταλλα στη ζωή και στην καθημερινότητα μας, έτσι ώστε να μιλάμε με σιγουριά  για την μη ανάγκη αξιοποίησης τους;

Επιπλέον δεν θα εξυπηρετούσε την οικονομία της χώρας μας η καθετοποιημένη παραγωγή χαλκού, χρυσού, άργυρου με τις πιο εξελιγμένες τεχνολογικές μεθόδους σε σχέση με την πανάκριβη εισαγωγή τους;  

Επομένως μήπως στην διακομματική συναίνεση και την λήξη της μικροκομματικής ρητορείας θα έπρεπε να προστεθεί και η ανάγκη παύσης της δαιμονοποίησης όσων ζητημάτων πιθανόν δεν γνωρίζουμε πολύ καλά; 

Εξυπακούεται πως αυτό που αναφέρουμε ισχύει για όλους μας μηδενός εξαιρουμένου, αρκεί το λόγο να έχουν οι απολύτως εξειδικευμένοι επιστήμονες και όχι οι τυχοδιώκτες που παριστάνουν τους φωτεινούς παντογνώστες και δη... αγωνιστές!