ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΧΩΡΙΑ

Η ιστορία που ακολουθεί είναι γραμμένη από το κίνημα των ανέργων Στρατονίκης - Σταγείρων που τον τελευταίο καιρό έχει βγεί στους δρόμους διεκδικώντας θέσεις εργασίας για τους ανέργους της περιοχής.. 

Μετά από παράκληση πολλών αναγνωστών ήρθε η σειρά να την αναρτήσουμε και στο blog. Είναι αλληγορικό το ύφος της ιστορίας τους και πολλαπλά τα μηνύματα της όπως και οι αποδέκτες αυτών όπως μας ενημέρωσαν από το κίνημα των ανέργων της Στρατονίκης και των Σταγείρων.

Ακολουθεί η ιστορία λοιπόν όχι για ένα αλλά για δύο χωριά...

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο χωριό που το έλεγαν Στρατονίκη. 

Χτισμένο στους πρόποδες  ενός βουνού ήταν μακριά από τη γαλανή θάλασσα. 

Το ξέρουμε γιατί στα σπλάχνα του έκρυβε ένα μυστικό, υπήρχε ένας θησαυρός. Για

αυτό το λόγο κάποιοι θέλησαν και το έκαναν μικρό.

Όπως συμβαίνει με τους θησαυρούς, υπήρξαν πολλοί διεκδικητές.

Το μικρό αυτό χωριό όμως δεν ήταν άδειο, κατοικούνταν από απλούς χωρικούς.

Η ιστορία μας αφορά αυτούς τους μικρούς κυρίους.

Οι διεκδικητές λοιπόν του θησαυρού ήθελαν οι μικροί κύριοι να είναι χωρισμένοι .

Με τους μικρούς κυρίους χωρισμένους ο θησαυρός θα έμενε μόνο για αυτούς και

θα έδιναν ψίχουλα.

Ένα βράδυ λοιπόν, που τρύπωσα σαν λαθρεπιβάτης σε μια ταβέρνα, άντρο

κυνηγών, εκεί άκουσα πρώτη φορά ότι υπήρχε στο χωριό ένα φάντασμα, αυτό της

ανεργίας και φορούσε φανέλες πράσινες και μπλε στους ανθρώπους και πως οι

άνθρωποι είχαν στα σπίτια τους σημαίες πράσινες και μπλε και αυτό τους χώριζε,

ήταν διχασμένοι. 

Μπερδεύτηκα, τα φανελάκια μου ήταν πάντα ροζ και ο μπαμπάς

μου φορούσε άσπρα και μαύρα. Δεν είδα ποτέ σε μαγαζί , κάποιον με ρούχα μπλε

και πράσινα, μάλλον οι μεγάλοι δεν ήξεραν τι έλεγαν, γιατί και στη σημαία λάθος

έκαναν, μία είχαμε Γαλανόλευκη με το σταυρό, αυτήν σηκώναμε στις παρελάσεις…

Πέρασαν χρόνια και ξανάκουσα για την Ανεργία, δεν ήταν φάντασμα

κυκλοφορούσε και τρόμαζε, χώριζε ξανά τους μικρούς κυρίους.

Το μικρό χωριό άρχισε να ταλανίζεται από τη μία άκουγες θέλουμε δουλειά και από

την άλλη τα σπίτια μας βρε… Διχασμός μεγάλος στο μικρό χωριό.

(Εδώ ό γράφων οφείλει να σιωπήσει… πάντα στη Δημοκρατία σεβόμαστε όλες τις

απόψεις και τις πεποιθήσεις).

Τότε όμως εμφανίστηκαν κάποια μικρά αφεντικά, κάπνιζαν πούρα και μίλησαν με

τους μικρούς κυρίους. Άρχισαν τότε να τους υπόσχονται, πως θα διώξουν την

Ανεργία μακριά από το χωριό. Έλεγαν, πως όχι μόνο θα εκμεταλλευτούν τον πλούτο

μα πως θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανάπτυξης, θα κάνουν έργα, ξενώνες και

μουσεία και πως το χωριό θα άλλαζε όψη.

Τότε το μικρό χωριό ενώθηκε με το διπλανό, τα Στάγειρα, όνομα ιστορικό και έγιναν

ένα και το αυτό.

Κάποιοι είδαν την ευκαιρία, θα δούλευαν και θα έδιναν στα παιδιά τους μόρφωση

να ανοίξουν τα φτερά τους, να έχουν επιλογές..

Πέρασαν τα χρόνια και η Γαλανόλευκη άρχισε να φθείρεται, να μαυρίζει. Οι

πράσινες και οι μπλε σημαίες ξεθώριασαν στα σπίτια και οι φανέλες πετάχτηκαν .

Τα παιδιά των μικρών κυρίων άρχισαν να βλέπουν την Ανεργία παντού, σε όλη την

Ελλάδα. Τότε θέλησαν να επιστρέψουν στο μικρό χωριό τους, να εργαστούν εκεί.

Άρχισε λοιπόν το μικρό χωριό να έχει ζωή, άκουγες για γέννες για γάμους. Ακόμα

θυμούνταν την υπόσχεση των μικρών αφεντικών και ήλπιζαν.

Μέχρι που η ανεργία άρχισε πάλι να χτυπά τις πόρτες των μικρών κυρίων, άρχισε ο

κόσμος να διχάζεται κάποιοι δούλευαν και κάποιοι όχι.

Αυτοί που δε δούλευαν κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, είχαν στην ομάδα τους τα πάντα,

εργάτες, τεχνίτες και επιστήμονες , για πρώτη φορά είπαν να ενωθούν . Τα μικρά

αφεντικά είχαν φύγει και ακούγονταν ένας αχνός ψίθυρος , αυτός μιας αλλαγής.

Οι μικροί κύριοι οργανώθηκαν και αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν όλες τις

δυνάμεις τους για πετύχουν ειδική μεταχείριση για το χωριό τους. 

Ζητούσαν Αξιοκρατία, Εργασία και Ανάπτυξη. Είχαν μεταξύ τους εντάσεις μα απέκτησαν μία

δυναμική που δεν την περίμεναν, έγιναν κίνημα.. Μαζί τους ενώθηκαν πολλοί, γιατί,

για τους παλαιότερους που βίωσαν το διχασμό, το δικαίωμα στην εργασία είναι

ΙΕΡΟ.

Τα καινούργια αφεντικά βρέθηκαν στο δικό τους δίλημμα … Και η ιστορία δεν

τελείωσε ακόμα, ποτέ μια ιστορία που αφορά ανθρώπους δεν τελειώνει. 

Ατέρμονη μένει στους αιώνες.."

ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΡΓΩΝ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗΣ - ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ