Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Η πανελλήνια συνδικαλιστική οργάνωση των αστυνομικών, η ΠΟΑΣΥ σε πρόσφατη ανακοίνωση της με αφορμή των τραυματισμό δεκάδων αστυνομικών τους στο συλλαλητήριο των Αθηνών για την ελληνικότητα της Μακεδονίας κάλεσαν τους θεσμούς της πολιτείας «να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να απαλλάξουν την κοινωνία από το όνειδος των κουκουλοφόρων βγάζοντας τους επιτέλους τις κουκούλες».

Κανονικά, το αυτονόητο αίτημα τους θα έπρεπε να είναι κοινός τόπος για όλες τις επονομαζόμενες πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, αλλά δυστυχώς στην χώρα μας, τα αυτονόητα είναι μονίμως ζητούμενα τις περισσότερες φορές, όπως για παράδειγμα το θέμα της απενεργοποίησης των κουκουλοφόρων, αφού, ως φαίνεται, δεν κρύβουν μόνο αυτοί τα πρόσωπα τους, αλλά και πολλοί άλλοι πίσω από αυτούς.

Επίσης αυτονόητη θα έπρεπε να είναι κανονικά και μια ανακοίνωση του συνδικαλιστικού φορέα της αστυνομίας σχετικά με την απόσταση που θα έπρεπε να νιώθουν οι αστυνομικοί από τις κυβερνητικές εντολές σκληρότατης επιχειρησιακής διαχείρισης των εκατομμυρίων Ελλήνων που διαμαρτύρονται για την περιφρόνηση της βούλησης τους, σε ότι αφορά την ονομασία των Σκοπίων σε «Βόρεια Μακεδονία».

Από το Πισοδέρι τον Ιούνιο του 2018, μέχρι και προχθές στην Θεσσαλονίκη η καταστολή που εφαρμόζεται είναι ζήτημα, αν εφαρμόζεται αντίστοιχα σε κουκουλοφόρους – επαγγελματίες διαδηλωτές. 

Και όμως αποδέκτες αυτής της καταστολής όλο αυτό το χρονικό διάστημα είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους οικογενειάρχες, μητέρες, παππούδες, γιαγιάδες και ανήλικα παιδιά που δεν απειλούν ούτε κατά διάνοια την σωματική ακεραιότητα των αστυνομικών, αλλά και κανενός άλλου για τον οποίον διαμαρτύρονται. Εκτός και αν η αποδοκιμασία συνιστά απειλή. 

Σ' αυτό το σημείο θα διαχωρίσουμε τις θέσεις μας από όσους στο όνομα της πατρίδας κάνουν χρήση μέσων τυφλής βίας, καθώς δεν μας αντιπροσωπεύει αυτός ο τρόπος.

Θυμόμαστε όμως τον Μάιο του 2013 σε ανακοίνωση τους οι αστυνομικοί να καταγγέλλουν πως για το θέμα των Σκουριών «…χρησιμοποιούνται ως πιόνια για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων και σάκος του μποξ για απορρόφηση των κραδασμών των κοινωνικών αναταράξεων» και να καταλήξει η ανακοίνωση τους πως: «γίναμε κόκκινο πανί για τους κατοίκους της περιοχής ενώ δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι μαζί τους.»

Αυτά τις τοποθετήσεις  τις έκαναν για ένα ζήτημα πολύ μικρότερης εμβέλειας σε σχέση με το τρέχον μείζον εθνικό ζήτημα. Εδώ και 8 μήνες οι αστυνομικοί μας δεν νιώθουν σαν "σάκος του μποξ"; 

Τι έχουν να χωρίσουν με τα εκατομμύρια των Ελλήνων που διψούν για δημοκρατία και σεβασμό στις συνταγματικές διαδικασίες που πρέπει να τηρούνται, όταν ένα θέμα ξεπερνά την αποκλειστική δικαιοδοσία των 300 εκπρόσωπων του ελληνικού κοινοβουλίου;

Δεν αισθάνονται άσχημα που καλούνται να ψεκάσουν με χημικά και να χρησιμοποιήσουν σκληρές μεθόδους καταστολής απέναντι σε Έλληνες και Ελληνίδες που νιώθουν πως ξεπουλήθηκε η πατρίδα τους;

Το ότι αυτοί οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν τις δεκάδες χρηματοδοτούμενες συλλογικότητες, που έχουν ακροαριστεροί ακτιβιστές και παράτυποι μετανάστες, ανά πάσα στιγμή στο πλευρό τους, να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται και να συμπαραστέκονται με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο, δεν θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως αδυναμία από την πλευρά των αστυνομικών, αλλά ως καθήκον να υπερασπιστούν πρώτα εκείνοι το δικαίωμα αυτών των πολιτών στην διαμαρτυρία με νόμιμο και ειρηνικό τρόπο. Και να τους το υποδείξουν αν χρειαστεί...