112: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΕ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΡΑΒΑ

Του Άρη Δημοκίδη

Σήμερα που όλοι συζητούν για την δοκιμαστική αποστολή SMS απ’ το 112 (όταν με το καλό θα ενεργοποιηθεί η υπηρεσία θα στέλνει προειδοποιητικά alerts για εκκενώσεις κλπ), ο Μηχανολόγος και Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Ζήσης Λιούπας θυμήθηκε την εμπειρία του με το θέμα.

Περιγράφει τι θα έπρεπε να είχε συμβεί απ’ το 2009 μέχρι σήμερα ώστε να είχαν σωθεί ανθρώπινες ζωές, και εξηγεί γιατί, σύμφωνα με την εμπειρία του τουλάχιστον, τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη – ούτε καν μετά την τραγωδία στο Μάτι.

Παραθέτω το ενδιαφέρον στάτους απ’ το Facebook του.

112 – ΟΛΗ Η ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΤΡΙΑ ΨΗΦΙΑ

Το 2009 με την εταιρία μου αναλάβαμε τη σύνταξη μελέτης για τον εκσυγχρονισμό της υποδομής της υπηρεσίας 112, που ήδη από τότε συνιστούσε πανευρωπαϊκή υποχρέωση των χωρών. Φυσικά, μεταξύ των υπόλοιπων λειτουργιών που προδιαγράψαμε, υπήρχε και η υπηρεσία μαζικών ειδοποιήσεων εντός γεωγραφικών περιοχών.

10 χρόνια μετά, και διαπιστώνοντας ότι τέτοιο σύστημα δεν δουλεύει ακόμη, δε μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το θέμα, ειδικά βλέποντας μερικές πολύ ενδιαφέρουσες «κραυγές αγανάκτησης».

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι τέτοιο σύστημα θα μπορούσαμε να είχαμε από τότε αν:

• Η πολιτική ηγεσία δεν πορευόταν με τη νοοτροπία (και δεν την εξέφραζε ρητά) ότι καλύτερα να πληρώνουμε και κανένα πρόστιμο στην ΕΕ παρά να μπαίνουμε σε κοπιώδη προσπάθεια (και αντιπαράθεση με συμφέροντα)

• Πολλές εταιρίες τηλεφωνίας δεν έδιναν λυσσώδη μάχη για να αποφύγουν να αναλάβουν οποιαδήποτε υποχρέωση σε σχέση με την υλοποίηση συναφών μηχανισμών για να υποστηρίξουν τα απαιτούμενα. Υπήρξαν εκπρόσωποι που ισχυρίστηκαν ότι δεν πρόκειται να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους αν δεν εξαναγκαστούν με νόμο!

• Οι «διαχειριστές» των «ΕΣΠΑ» θεωρούσαν υποχρέωσή τους να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα άλλο από την κατανάλωση κονδυλίων για να υποστηρίξουν τη μισθοδοσία τους

• Οι επίδοξοι υλοποιητές της υπηρεσίας ενδιαφερόντουσαν να κάνουν το σωστό και όχι μόνο να μασουλήσουν έναν προϋπολογισμό δεκαπλάσιο από αυτόν που προδιαγράψαμε τότε.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν διάλογο με Σουηδό μηχανικό τηλεφωνίας που είχα τότε όταν τον ρώτησα: «Εδώ με το σκεπτικό ότι τα δεδομένα θέσης των συνδρομητών είναι ευαίσθητα/προσωπικά, ακόμη και όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη, οι εταιρίες δηλώνουν ότι κωλύονται να μοιραστούν τέτοιες πληροφορίες. Στη Σουηδία έχετε περάσει κάποιο νόμο σχετικά;». 

Πήρα την εξής απάντηση: «Τι να σου πω ρε φίλε. Στη Σουηδία όταν το κράτος ζητάει κάποια δεδομένα από τις εταιρίες, θεωρούμε δεδομένο ότι για κάποιο καλό λόγο τα χρειάζεται!».

Πιο πολύ από όλα πάντως, βρίσκω ότι για την εν λόγω αποτυχία, όπως και για τόσες άλλες, ευθύνεται η συλλογική ανακήρυξη της απραξίας σε υπέρτατη αξία. Όταν τα χρήματα και η τεχνογνωσία υπάρχουν, το μόνο αίτιο που μπορεί να παρεμποδίζει την εξέλιξη είναι οι άνθρωποι!

Αναδημοσίευση από mikropragmata.lifo.gr