ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΛΑΜΕ...

Του Γιώργου Κράλογλου

Παλαιοπωλείο η Ελλάς. Το βλέπει η κυβέρνηση και τρομάζει όσο μετράει τις ανάγκες της οικονομίας και από την άλλη τα 57 δισ. που έχει να μοιράσει. 

Αν ακόμη "καπνίζουν" κάποιες εγκαταστήσεις, ειδικά της βιομηχανίας, (κέντρου και περιφέρειας) και αν βάφονται βιοτεχνίες, μαγαζιά αλλά και κάποια ξενοδοχεία δεν σημαίνει πως κάτι έρχεται. Πως κάτι καλό περιμένουν.

Αντίθετα έτσι και βρεθεί αγοραστής (πράγμα που επίσης δεν συμβαίνει ακόμη...) να αγοράσει κομμάτι της ιδιωτικής οικονομίας ή, τέλος-τέλος, κάποια παράγκα της κρατικής θα τον τραβάμε από τα μανίκια να μη τον χάσουμε...

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάτι τέτοιο κρύβουν πολλές εικόνες στις μέρες μας αλλά τις πασπαλίζουμε με λόγια και ειδήσεις μπας και δώσουμε την εντύπωση πως υπάρχει οικονομία και με διαπραγματεύσεις αγοροπωλησίας...

Τίποτε ελπιδοφόρο δεν υπάρχει μακροπρόθεσμα, εκτός από ένα ποσοστό επιχειρηματικότητας, μεγάλης και μεσαίας, που κάπως κοιτάει στο μέλλον και προετοιμάζεται να προσαρμοστεί στο μονίμως εξελισσόμενο (ανταγωνιστικά) ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον...

Αλλά το μικρό αυτό κομμάτι της εγχώριας επιχειρηματικής κοινότητας, βιομηχανικό, ή μικρομεσαίο, ή με τη μορφή κρίκου στην εφοδιαστική αλυσίδα, ή τουριστικό-ξενοδοχειακό, δεν φτάνει να βαστήξει την οικονομία μας.

Όλα τα υπόλοιπα που διακρίνουμε σήμερα ως παραγωγή, τουρισμό, και υπηρεσίες για να σταθούν όρθια και να μην απολύσουν μέχρι και τα παιδιά και τα ανίψια τους... δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς επιστρεπτέες... Τι να τους κάνει λοιπόν η 8 επιστρεπτέα. Θέλουν και 9 επιστρεπτέα ή 12 επιστρεπτέες, μοιρασμένες κάθε μια, στην 1η του μηνός...

Και το αστείο, σε όλα αυτά, είναι η επιμονή κομμάτων και κοινοβουλευτικών ομάδων (που ζορίζονται από οπαδούς και πελάτες τους) να μην χαθούν οι ΔΕΚΟ από τα χέρια του κράτους και δεν υπάρχουν καρέκλες για μετακλητούς.

Να μην χαθούν οι διορισμοί. Να μην χαθούν τα σιγουράκια σε κρατικούς μισθούς και επιδόματα, σε ΔΕΚΟ και κρατικούς Οργανισμούς, που πληρώνονται από τους φορολογούμενους βρέξει χιονίσει... Και ας είναι 540 ευρώ.

Στην ιδιωτική πιάτσα το ίδιο συμφωνείς (άντε 100 ευρώ πιο κάτω) αλλά ούτε ξέρεις πότε θα το πάρεις...

Πού είναι το αστείο; Στην αγωνία κομματικών και κοινοβουλευτικών για το τι θα συμβεί αν χάσει το κράτος τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας... Αν αυτά τα "σημαντικά κομμάτια" της οικονομίας περάσουν στους ιδιώτες και οι φρικτοί ιδιώτες πνίξουν το δίκιο του λαού...

Τι να κάνει η κυβέρνηση. Ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες όλων των μνημονίων. Πώς να αρνηθεί στην κοινοβουλευτική ομάδα λεφτά για πέταμα... στις κρατικές ΔΕΚΟ και στα κρατικά βιομηχανικά σκουπίδια.

Πώς να τα αρνηθεί όταν οι βουλευτές κατεβαίνουν αγκαζέ με πελάτες του κόμματος (εκατοντάδες φορές το είδαμε από την αρχή της πτώχευσης το 2009 μέχρι και σήμερα) να φωνάξουν κάτω τα χέρια από το κράτος. Από τις κρατικές βιομηχανίες, τις μεταλλουργίες...

Με εικόνες σαν κι αυτές όμως ψάχνουν (και θα ψάχνουν...) έστω και μια προσφορά της προκοπής για την εξαγορά κρατικής επιχείρησης (από αυτές που οι δανειστές έχουν βάλει στη λίστα της αποκρατικοποίησης). Γιατί οι προσφορές που διαθέτουν είναι  για να πουλήσεις μεταχειρισμένο τυροπιτάδικο...

Επιλέγουν έτσι τον "εκσυγχρονισμό" των ΔΕΚΟ. Τη συντήρηση του κρατικού βιομηχανικού σκουπιδαριού. Και με λεφτά του κορβανά συντηρούν το παλαιοπωλείο της κρατικής οικονομίας.

Αλλά εδώ έχουμε κράτος. Κάνεις ό,τι θέλεις με μια υπογραφή. Τι γίνεται όμως όταν το ίδιο συμβαίνει και στην ιδιωτική σου οικονομία; Όταν τα πάντα είναι προς πώληση, αφαιρώντας ίσως το 10% και πολύ είναι...;

Αγοραστές της προκοπής δεν υπάρχουν. Αγοραστές δηλαδή σαν εκείνους που ψωνίζουν στην Ευρώπη προσφέροντας ευρώ, δολάρια, ρούβλια, γιεν ή γουάν, και αγοράζουν μονάδες προσαρμοσμένες ήδη στις απαιτήσεις της ανταγωνιστικότητας.

Αυτοί οι κεφαλαιούχοι δυστυχώς δεν περνάνε από την Ελλάδα. Δεν τους ενδιαφέρει. Το επιχειρηματικό περιβάλλον της οικονομίας μας, τους διώχνει. Τραβάει τους τζογαδόρους. Αυτούς που ψάχνουν επιχειρήσεις και μαζί με αυτές λεφτά από τον κρατικό κορβανά, λεφτά από ΕΣΠΑ. Και τώρα λεφτά του ευρωπαϊκού ταμείου ανάκαμψης.

Γι' αυτό και δεν βλέπουμε (ακόμη) πωλήσεις ούτε στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει αντίδοτο; Υπάρχει. Βασικό βήμα, η απαλλαγή μας από την κρατικοδίαιτη οικονομία. Μπορεί να γίνει; Αν δεν γίνεται ξεχάστε το. Δεν θα προλαβαίνουμε να πουλάμε .Και όσο- όσο...

Αναδημοσίευση από capital.gr