ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ: Ο ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΟΧΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑ

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Στρατηγικού Οδηγικού Χάρτη Ανάπτυξης των Μεταλλείων Κασσάνδρας  της Ελληνικός Χρυσός σχετικά με την επικείμενη 3ετία 2021 – 2024 έφερε αισιοδοξία και προοπτική μεν αλλά και ανησυχία δε στην μεταλλευτική κοινότητα της ΒΑ Χαλκιδικής.

Αιτία, ως γνωστόν, η ένταξη του μεταλλείου των Μαύρων Πετρών σε καθεστώς συντήρησης εξαιτίας της εξάντλησης του κοιτάσματος σε συνδυασμό με τον ετήσιο κύκλο οικονομικής ζημιάς ύψους 500 εκ. ευρώ που προκαλούσε η λειτουργία του στην εταιρεία, όπως αναφέρθηκε στην επίσημη ανακοίνωση της.

Ωστόσο, η εταιρεία με τον πλέον κατηγορηματικό και επίσημο τρόπο, δια στόματος του Αντιπροέδρου και Γενικού Διευθυντή της μητρικής Eldorado Gold  κ. Χρήστου Μπαλάσκα ξεκαθάρισε σε ανοικτή συζήτηση που έγινε στο Μεταλλείο των Μαύρων Πετρών πως δεν πρόκειται να γίνει καμία απόλυση, ούτε μείωση μισθών, πάρα μόνο κάποιες αναγκαίες μετακινήσεις και αλλαγές ειδικοτήτων σε 210 εργαζόμενους που θα απορροφηθούν σε άλλα έργα.

Στο πλαίσιο αυτό η εταιρεία επιδίωξε διερευνητικές συναντήσεις και νέο κύκλο συζητήσεων  με ομάδες εργαζομένων από τις Μαύρες Πέτρες, κάτι που προκάλεσε την εκ νέου αντίδραση των σωματείων εργαζομένων.

Κατά την ταπεινή μας γνώμη, με αυτή την κίνηση η εταιρεία, πέρα από την διάλυση των όποιων σύννεφων, αμφιβολιών, δυσπιστίας και παρερμηνειών υπήρξαν, έδειξε πως είναι ανοιχτή σε διάλογο με τους εργαζόμενους, ακόμη και στην πιο εξαντλητική του εκδοχή, έτσι ώστε όλοι μαζί να προχωρήσουν σε μια συντεταγμένη πορεία που έχει θέσει χρονικά ορόσημα και στόχους για να καταστεί βιώσιμο σε κάθε πτυχή του το νέο επενδυτικό σχέδιο.

Ένα επενδυτικό σχέδιο που πρέπει να εφαρμοστεί και να εισέλθει στην παραγωγική του φάση στις προθεσμίες που έχουν προκαθοριστεί, για το συνολικό όφελος μιας ολόκληρης κοινωνίας που στην πλειονότητα της κατάφερε να επιβιώσει παρά τις παλινωδίες που έζησε το έργο, με αξιοπρέπεια τόσο μέσα στα χρόνια των μνημονίων όσο και αυτών των τελευταίων 2 χρόνων του κορωνοϊού. Πρέπει όμως να υπάρξει και συνέχεια και μάλιστα ενσωματωμένη στις απαιτήσεις που φέρνει η μετά covid -19 εποχή.

Επίσης, κατά την γνώμη μας πάντα, η κοινωνική συνοχή απειλείται όταν χαθούν οριστικά και αμετάκλητα χιλιάδες θέσεις εργασίας, όπως κινδύνευαν να χαθούν μέσα στα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας των γνωστών λόγων σε όλους μας. Το πνεύμα αγωνιστικότητας και ομοψυχίας ανάμεσα σε εργαζόμενους και εταιρεία που τόσο ενόχλησε κάποιους εκείνη την περίοδο έχτισε τα θεμέλια της μεγάλης χαράς που έδωσε σ’ ολόκληρη την μεταλλευτική οικογένεια η ψήφιση του νέου επενδυτικού σχεδίου από την βουλή στις 17 Μαρτίου 2021.

Ο διάλογος δεν γίνεται να ενοχλεί και να τρομάζει κανένα. Ούτε την εταιρεία, ούτε τους εργαζόμενους ακόμη και όταν αυτός γίνεται σε μικρές ομάδες λόγω και της πανδημίας που βρίσκεται ακόμη σε έξαρση και απειλεί διαρκώς την ομαλή λειτουργία του μεταλλείου.

Αντί επιλόγου, θα αναφερθούμε σε μια πραγματική ιστορία που έμελλε να βάλει ταφόπλακα σε μια μεγάλη πλεκτοβιομηχανία της Κεντρικής Μακεδονίας, πριν από 35 χρόνια. Ίσως την μεγαλύτερη.

Ο βιομήχανος ζήτησε από τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη και να μειώσουν τις μέρες της καλοκαιρινής τους άδειας από 30 σε 25, των οποίων τα έξοδα διαμονής σε ξενοδοχεία της επιλογής των εργαζομένων θα τα πλήρωνε ο ίδιος ο βιομήχανος. 

Ο λόγος; Υπήρξε μια μεγάλη παραγγελία από το εξωτερικό που ζητούσε παράδοση τις πρώτες 5 μέρες του Αυγούστου. Οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν. Κράτησαν μια ανένδοτη στάση θεωρώντας πως πίσω απ’ αυτό το αίτημα της εταιρείας κρύβονταν μια ύπουλη παγίωση που θα τους στερούσε από τότε και στο εξής μέρος της θερινής άδεια που δικαιούνταν.

Αποτέλεσμα; Απεργίες διαρκείας. Απώλεια της εμπιστοσύνης της εταιρείας από τους πελάτες της. Απώλεια εσόδων και φερεγγυότητας. Απώλεια θέσεων εργασίας. Λουκέτο…

Οι 200 περίπου εργαζόμενοι της εταιρείας περίμεναν πως κάποιος εγχώριος ή ξένος βιομήχανος του κλάδου θα βρίσκονταν για να δώσει συνέχεια, η οποία δυστυχώς δεν δόθηκε ποτέ!

Τι έφταιξε; Μα, τι άλλο, πέρα από την έλλειψη διαλόγου και συνεννόησης ανάμεσα στις 2 πλευρές. Κάπως έτσι ήρθε και μας έμεινε η αποβιομηχάνιση στην Ελλάδα.