ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ: ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΧΩΡΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ

Ο Βέλγος Πρωθυπουργός Αλεξάντερ Ντε Κρό, πριν λίγες μέρες δήλωσε πως θα είναι δύσκολοι για την Ευρώπη οι επόμενοι 5 εως 10 χειμώνες. Η διαδικασία αποκωδικοποίησης της προειδοποίησης του Βέλγου αξιωματούχου δεν είναι και τόσο δύσκολη, αν μάλιστα συνδεθεί και με την εξίσου πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του Γάλλου Προέδρου Μανουέλ Μακρόν πως «οι μέρες της αφθονίας και της ανεμελιάς πέρασαν».

Το συμπέρασμα είναι σαφές. Η Ευρώπη ως πολιτική και οικονομική οντότητα θα αργήσει χρονικά να βρει τις απαιτούμενες λύσεις για να ξεφύγει από τον άλυτο ενεργειακό δεσμό που την πνίγει. Το τι σημαίνει αυτό πρακτικά λίγο έως πολύ γίνεται αντιληπτό. Αν είναι δύσκολοι οι επόμενοι 5 έως 10 χειμώνες λόγω των μη προβλεπόμενων πλέον γεωπολιτικών εξελίξεων στον τομέα της ενέργειας, τότε είναι βέβαιο, πως θα δυσκολέψουν πολύ και τα καλοκαίρια μας.

Και για την πατρίδα μας βεβαίως, που ο τουρισμός με την φετινή του υπέρ απόδοση αναμένεται να συμβάλλει με ένα ποσοστό 23% στην διαμόρφωση του ΑΕΠ, μετά την τεράστια τρικυμία που έζησε λόγω της υγειονομικής κρίσης.

Δυστυχώς, όμως ένα μεγάλο μέρος αυτών των εσόδων, που κάποιοι αξιωματούχοι του Υπουργείου Οικονομικών εκτιμούν πως θα ξεπεράσουν τα 20 δις ευρώ, θα φύγουν εκτός Ελλάδας για να πληρωθούν οι εισαγωγές σε φυσικό αέριο, πετρέλαιο, μέταλλα, σιτηρά, ζωοτροφές, γάλα και άλλα αγαθά πρώτης ανάγκης.

Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Έως ότου καταστούμε είτε ευρωπαϊκά, είτε εθνικά ενεργειακά αυτάρκεις δεν υπάρχει άλλος τρόπος από εκείνον της αύξησης των δεικτών της πρωτογενούς παραγωγής σε τομείς, όπως για παράδειγμα αγροτικής, κτηνοτροφικής και εξορυκτικής δραστηριότητας. Αγαθά και ύλες, που δυστυχώς δεν παράγουμε σε τέτοιο βαθμό εκπλήρωσης των όρων και των  προϋποθέσεων αυτάρκειας της εγχώριας εφοδιαστικής αλυσίδας.

Πολύ περισσότερο τώρα,  που βρισκόμαστε στην εξέλιξη ενός σκληρού παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, που κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει και πως…

Είναι ξεκάθαρο πως πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις παθογένειες, τις παραδοξότητες και τις τοξικότητες που χρόνια τώρα κρατούν εγκλωβισμένη την παραγωγική δυναμική που διαθέτει η Ελλάδα.

Για παράδειγμα, δεν νοείται η Ελλάδα να έπεται της Γερμανίας (!!!) ως εξαγωγός χώρα ελαιολάδου προς την Μεγάλη Βρετανία.

Επίσης, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ξανά, ως χώρα, που επιθυμεί να εκπέμπει ένα σοβαρό φιλοεπενδυτικό προφιλ προς την διεθνή επενδυτική κοινότητα, οι δομές και οι υπηρεσίες της δημόσιας διοίκησης να είναι πρόξενοι καθυστέρησης και τροχοπέδησης εισροής και ανάπτυξης ξένων κεφαλαίων.

Δεν μπορεί ένα επενδυτικό έργο για να περάσει σε παραγωγική φάση να απαιτούνται σχεδόν 20 χρόνια, όπως έχει συμβεί με την περίπτωση της επένδυσης χαλκού – χρυσού στα Μεταλλεία Κασσάνδρας.

Ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, συνιστά αδήριτη ανάγκη εταιρεία, κοινωνία και τοπική αυτοδιοίκηση να βρουν ένα κοινό βηματισμό, με σύνθεση και όχι σύγχυση απόψεων και ιδεών. Μόνο έτσι η εν λόγω παραγωγική δραστηριότητα θα αποτελέσει ξανά τον κυματοθραύστη και για τις επόμενες δύσκολες περιόδους, που θα έρθουν, όπως έγινε και με εκείνες που προηγήθηκαν τα τελευταία 13 χρόνια.

Φαντάζει πολύ σοβαρό και θεμιτό να κάνουμε σχέδια επί χάρτου για την μετά – μεταλλευτική περίοδο των 20 ετών που προβλέπει ο Στρατηγικός Οδικός Χάρτης της Ελληνικός Χρυσός, ακόμη και μέσα σ’ αυτή την άστατη και απρόβλεπτη περίοδο.

Όπως ένα κράτος χρειάζεται έσοδα για να ασκήσει κοινωνικές πολιτικές, ομοίως και μια επιχείρηση χρειάζεται ισχυρή και σταθερή παραγωγική και οικονομική βάση για να διαθέσει πόρους σε αναγκαίες κοινωνικές δράσεις. 

Κατά συνέπεια, αν δεν προηγηθεί πρώτα μια μεταλλευτική περίοδος ιδιαίτερα γόνιμη και παραγωγική για τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, μάλλον μάταια συζητούμε για το μετά.