ΝΤΑΒΟΣ: Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ Η ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Η κανονικότητα στην καθημερινότητα και στην παγκόσμια οικονομία με βάση τα όσα ίσχυαν πριν την πανδημία του 2020 είναι κάτι που θα πρέπει να ξεχάσουμε όλοι μας! Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες που συμμετείχαν στο φετινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός στην Ελβετία.

Η τεράστια γεωπολιτική αστάθεια που προκαλούν... παλιοί πόλεμοι (Ουκρανία), … νέοι πόλεμοι (Ισραήλ), εκφοβιστικές συμπεριφορές -τύπου Χούθι- στην Ερυθρά Θάλασσα και πολλά άλλα μέτωπα έντασης που επικρατούν στον πλανήτη, με φόντο το άγνωστο που φέρνουν εκτός όλων των άλλων και οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον προσεχή Νοέμβριο, σε σχέση πάντα με τα τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, αναγκάζουν τους πάντες να ανασκουμπωθούν και να κρατούν μικρό καλάθι αναφορικά με το χρόνο επανόδου στην περίφημη κανονικότητα.

Η δήλωση που εμπεριείχε τον απόλυτο συνδυασμό της τρέχουσας ρευστότητας, της σημερινής και αυριανής αγωνίας, αλλά και της αδήριτης ανάγκης προσγείωσης και αναδιοργάνωσης, κατά τη γνώμη μας έγινε από τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Κρίστιαν Λίτνερ, ο οποίος είπε: «Μιλάμε πάρα πολύ για τον Ντόναλντ Τραμπ στην Ευρώπη…Το να κάνουμε εμείς το καθήκον μας είναι η καλύτερη προετοιμασία μας για μίας πιθανή δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ».

Βέβαια, το πως μεταφράζεται ή θα μεταφραστεί στην πράξη “το καθήκον” που ανέφερε ο Γερμανός αξιωματούχος είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό, που ελπίζουμε να μην προκαλέσει νέα ρήγματα στο εύθραυστο από κάθε άποψη, πλέον, ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά τουναντίον να συμβάλλει στην περαιτέρω ενίσχυση της ενότητας των κρατών – μελών για την κοινή αντιμετώπιση της κινούμενης άμμου, που δεν είναι άλλη από τη γενική αβεβαιότητα που έχει εδραιωθεί παγκοσμίως.

Πότε η χώρα μας θα πάψει το αυτονόητο να το αναγάγει σε ζητούμενο;

Φαντάζει εξαιρετικά ελπιδοφόρο και ελκυστικό για την ελληνική οικονομία ένα μεγάλο μέρος των μελλοντικών εσόδων της να προέρχεται από τον μετασχηματισμό της σε φορτιστή ηλεκτρικής ενέργειας της ΕΕ και όχι μόνο.

Μέχρι να συμβεί αυτό και σε συνδυασμό με την απουσία κανονικότητας, που τείνει να γίνει διαρκείας είναι απόλυτη ανάγκη, κατά τη γνώμη μας, η ελληνική πολιτεία να αξιοποιήσει… χθες και στο έπακρο το πλούσιο όσο και ανεκμετάλλευτο, σε μεγάλο μέρος του, πεδίο των κρίσιμων και άκρως χρήσιμων ορυκτών που υπάρχουν στο υπέδαφος για να έρθουν στην επιφάνεια “προϊόντα” με υψηλή προστιθέμενη αξία, που θα αποτρέψουν τους δημοσιονομικούς κλυδωνισμούς, που ζήσαμε κατά το πρόσφατο παρελθόν.

Δεν θα είναι η πρώτη κρατική οντότητα που θα έχει πράξει το αυτονόητο. Έχουν προηγηθεί με τεράστια επιτυχία η Σουηδία, η Νορβηγία, η Φινλανδία, η Τουρκία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ισραήλ, η Κύπρος, ο Καναδάς και πάρα πολλές άλλες χώρες, οι οποίες ενισχύουν με κάθε θεμιτό τρόπο τον εξορυκτικό κλάδο τους.

Ο λόγος δεν είναι σύνθετος, μα εξαιρετικά απλός. Με εαυτό τον τρόπο αυτές οι χώρες απέκτησαν πρόσβαση, αυτονομία αλλά και εφοδιαστική επάρκεια σε περιζήτητες πρώτες ύλες που έχουν την δική τους υψηλή οικονομική σταθερά, ανεξάρτητα και πέρα από τις εκάστοτε γεωπολιτικές εξελίξεις, που μεγενθύνουν την πολιτικοοικονομική ανασφάλεια και ασφυξία σε όσες χώρες είτε δεν έχουν ορυκτές ύλες, είτε έχουν αργήσει να μπούν στο νόημα της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, που θέλει σε θέση πλεονεκτήματος “ματ” αυτόν που έχει σοβαρές πρώτες ύλες στο έδαφος του.

Ήδη η Ελλάδα με αυτή την ταπεινή εξορυκτική πολιτική που ακολουθεί έχει καταφέρει να γίνει μια πολύ σημαντική εξαγωγός χώρα σε μεταλλικά ορυκτά, καθώς κατέχει την τρίτη θέση στην παγκόσμια παραγωγή περλίτη, τη δεύτερη στην παγκόσμια παραγωγή ελαφρόπετρας, την πέμπτη στην παγκόσμια παραγωγή μπεντονίτη, τη δεύτερη στην παγκόσμια παραγωγή σιδηρονικελίου στην ΕΕ, τη δέκατη στην παγκόσμια παραγωγή μαγνησίτη, τη δωδέκατη στην παγκόσμια (πρώτη στην ΕΕ) στην παραγωγή βωξίτη ενώ είναι η μοναδική παραγωγός χουντίτη – υδρομαγνησίτη στην Ευρώπη.

Και να μη λησμονούμε πως σε μια 4ετία από σήμερα, η Ελλάδα μπορεί να καταλαμβάνει τις υψηλότερες θέσεις στην παραγωγή χρυσού και χαλκού μέσα στην ευρωπαϊκή επικράτεια χάρη στο μεταλλείο των Σκουριών στη ΒΑ Χαλκιδική, το οποίο ετοιμάζεται, έτσι ώστε να λειτουργήσει κανονικά στα τέλη του 2025.

Θέλει δρόμο πολύ και η "τοπική" κανονικότητα

Στην περίπτωση που αφορά τα Μεταλλεία Κασσάνδρας με αφορμή την αύξηση της παραγωγής χρυσού για το 2023, σύμφωνα με το δελτίο τύπου που εξέδωσε η Eldorado Gold, είναι αναμφίβολα κάτι που δίνει μια ώθηση για ένα ακόμη καλύτερο 2024 σε επίπεδο παραγωγής, καθώς άρχισαν να αποδίδουν τα παρά πολλά έργα βελτίωσης αλλά και αναβάθμισης που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια μέσα στις στοές του μεταλλείου της Ολυμπιάδας για την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας.

Ωστόσο, αυτή η αύξηση παραγωγής δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε κατά το λαϊκότερον συνιστά “πρόσδεση γαϊδάρου σε ασφαλές σημείο”. Αφενός πρέπει πολλά ακόμη βήματα προόδου να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα, έτσι ώστε η Ολυμπιάδα να μετατραπεί μέσα στο παγκόσμιο περιβάλλον ανταγωνισμού που επικρατεί σ’ ένα πραγματικά κερδοφόρο μεταλλείο και αφετέρου πρέπει να τηρηθούν πάση θυσία τα χρονοδιαγράμματα που αφορούν την εκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας στο μεταλλείο των Σκουριών στα τέλη του 2025.

Για να συμβεί αυτό πρέπει πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση και τοπική κοινωνία να ευθυγραμμιστούν με τα χρονικά ορόσημα και τις λειτουργικές προτεραιότητες της εταιρείας. Αν συμβεί αυτό ίσως στα προσεχή χρόνια να βιώσουμε μια ομαλή επιστροφή σε μια κανονικότητα που έχουμε ξεχάσει να ζούμε.

Σίγουρα τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με τη στείρα χρονική περίοδο, που ολόκληρος ο “οργανισμός” των Μεταλλείων Κασσάνδρας βρισκόταν σε καθεστώς συντήρησης.

Ωστόσο, η ολοκληρωτική επαναφορά του μεταλλευτικού οργανισμού απαιτεί ακόμη περισσότερη δουλειά και αυτοσυγκράτηση, για να επανέλθουν όλα όσα έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε, ως κεκτημένα ή ως αυτονόητα, αλλά η παγκόσμια γεωπολιτική αστάθεια σε πολλές περιπτώσεις τα ξεθεμελιώνει και τα μετατρέπει σε ζητούμενα...