ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ;

Στην Ελλάδα υπάρχουν αναρίθμητοι λόγοι για να αισθανόμαστε υπερήφανοι και δυστυχώς άλλοι τόσοι λόγοι για να νιώθουμε ταπεινωμένοι, ως κοινωνικό σύνολο. Δε έχει ακόμη διευκρινιστεί κοινωνιολογικά, εάν αυτή η κατάσταση είναι, ας πούμε, ένα “ζήτημα ισορροπίας”, ωστόσο στο κομμάτι της υποκρισίας ως μηχανισμός καθημερινής στάσης ζωής και λειτουργίας είναι κάτι στο οποίο, ως κοινωνία συνολικά, έχουμε ξεπεράσει προ πολλού τόσο το θέατρο, όσο και τους πρωταγωνιστές του.

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, “το Θεάτρο του Παραλόγου” είναι το πλέον δημοφιλές σήριαλ, που παίζεται καθημερινά απ’ όλους με μια διαφορά από την υπόλοιπη διεθνή σκηνή. Εδώ σε εμάς, η εναλλαγή ρόλου από ασκών την υποκριτική σε δεινό κριτικό υποκριτικής κρατάει όσο να πεις “κύμινο”.

Πριν λίγο καιρό πάλι, πέσαμε όλοι μαζί από τα σύννεφα μαθαίνοντας πως σε διάφορα μέρη της ελληνικής επικράτειας υπάρχουν πρόσωπα που εκτελούν χρέη “αντ’ αυτού” σε επίπεδο θεσμών και φορέων και οι οποίοι έχουν φτάσει στο επίπεδο να μην υπολογίζουν και να μην σέβονται κανένα και τίποτα.

Ούτε θεσμούς, ούτε φορείς και βεβαίως ούτε τους νόμους της πολιτείας, αλλά την ίδια στιγμή να είναι σε θέση όχι μόνο να ασκούν σκληρή κριτική στους παραπάνω, αλλά να τους καταφέρνουν να παίρνουν θέση και αποφάσεις με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες, είτε με νόμιμο τρόπο, είτε με παράνομο τρόπο...

Την ίδια στιγμή όλοι εμείς που γινόμαστε θεατές αυτής της από κακής μέχρι άθλιας και εξωφρενικής παράστασης, αναρωτιόμαστε αν είναι δυνατόν, να συμβαίνουν τέτοια πράγματα ξεχνώντας πως κάπως έτσι μπήκαμε στη διαδικασία να εκλέξουμε έναν αιρετό στην κεντρική ή στην τοπική πολιτική σκηνή. Ζητώντας ρουσφέτι, εξυπηρέτηση, διορισμό, τακτοποίηση, βόλεμα με αντίκρισμα ψήφο ή ψήφους συνοδευόμενες από ασκήσεις εύνοιας και επιρροής εκατέρωθεν.

Αν μάλιστα βρεθεί ένας πολιτικός που δεν είναι αυτής της “λογικής”, τότε ένα πράγμα είναι βέβαιο. Το ασκέρι των ψήφων θα τοποθετεί για “πολιτικούς λόγους” σε όποιον δώσει αυτού του τύπου τα “διαπιστευτήρια” παρέχοντας την ψευδή εντύπωση στην υπόλοιπη κοινωνία πως αυτή η μετατόπιση οφείλεται σε “πολιτικές διάφορες”. Αμ δε… Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια…

Το “Υποκριτικό Δράμα” δεν τελειώνει εδώ. Έπειτα με κροκοδείλια δάκρυα θα δείξουμε συντετριμμένοι για την ύπαιθρο ή τη χώρα που σβήνει και χάνεται, γιατί όσοι νέοι διαθέτουν δεξιότητες και πτυχία επιλεγούν μαζικά να βρουν μια καλύτερη ζωή τύχη στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στο εξωτερικό, επειδή εδώ δεν είχαν “μπάρμπα στην Κορώνη” και κατ’ επέκταση εχέγγυα και προοπτικές για να ευδοκιμήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, δε μας φταίνε οι άλλοι, οι δίπλα, οι ξένοι και οι ανθέλληνες που χαντακώσαμε την Ελλάδα και χαντακωθήκαμε μαζί της, με εξαίρεση κάποιους “έξυπνους” και “extra large μάγκες”.

Επάνω σε αυτές τις γραμμές (τις “γενικές”) οικοδομήθηκαν χαρακτήρες και συμπεριφορές που επιβραβεύουν στην τελική πρακτικές σαν του “φραπέ” και του “χασάπη”.

Αν εμείς οι κληρονόμοι του σπουδαιότερου ανθρώπινου γεννήματος στην οικουμένη, που δεν είναι άλλο από το θέατρο, δεν αντιληφθούμε χθες τη χυδαία διάσταση που του έχουμε προσδώσει και εφαρμόσει στην καθημερινότητα μας, και δεν αλλάξουμε από προχθές τη στάση μας απέναντι σε αυτή τη γενικευμένη χυδαιότητα, τότε ας αναρωτηθούμε με όση ειλικρίνεια μας έχει απομείνει, τι παριστάνουμε εν τέλει; Που νομίζουμε ότι θα καταλήξουμε με τόση υποκρισία να μας έχει κυριεύσει εντός, εκτός και επί τα αυτά;

Επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε. Για τους αγέννητους, που πρέπει να γεννηθούν κάποια στιγμή σε ένα κόσμο χωρίς πλεόνασμα υποκρισίας, αλλά με πλεόνασμα ανθρωπιάς, αλληλοκατανόησης, εντιμότητας και δικαιοσύνης.