Μια ευρέως αποδεκτή έννοια της οικονομικής βιωσιμότητας προϋποθέτει ότι ο εθνικός πλούτος δε μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Αν και το φυσικό κεφάλαιο είναι μια μεγάλη συνιστώσα του πλούτου, ακόμα δεν έχει συμπεριληφθεί στους εθνικούς οικονομικούς λογαριασμούς των περισσοτέρων χωρών, έστω κι αν αυτό επιτάσσεται, από το 1993, με την αναθεώρηση των Συστημάτων των Εθνικών Λογαριασμών από τον Ο.Η.Ε. Στην περίπτωση των ορυκτών, μη ανανεώσιμων πόρων, η αξιοποίησή τους αναπόφευκτα οδηγεί στην εξάντληση.
Αν θεωρήσουμε ότι ο ορυκτός πλούτος θα πρέπει να προστατεύεται προς όφελος των επερχόμενων γενεών (σύμφωνα με τα όσα οι οικολογικές οργανώσεις πρεσβεύουν για την βιώσιμη ανάπτυξη), τότε λογική συνέπεια είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί, καθώς μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι πάντα πρόκειται να υπάρχει μία επόμενη γενεά. Επίσης, στο μέλλον μπορεί να μην υπάρχει ζήτηση για συγκεκριμένα ορυκτά ή αυτά να έχουν απολέσει την αξία τους. Με αυτόν τον τρόπο, θα έχει χαθεί η ευκαιρία για την αποκομιδή οφέλους κατά την εποχή που αυτά θα απέδιδαν σημαντικά οφέλη.
Όμως έχει σκεφτεί κανένας ότι η βιώσιμη ανάπτυξη - τελικά «απαιτεί» η εξάντληση των μη ανανεώσιμων πόρων ως στοιχείων του ενεργητικού, να αντισταθμίζεται από μια ανταποδοτική αύξηση σε άλλες μορφές κεφαλαίου; Και αυτή είναι και η ουσία της βιώσιμης ανάπτυξης. Η εξελικτική και μακροχρόνια αποκόμιση οικονομικού οφέλους όχι μόνο από μια εξορυκτική δραστηριότητα, αλλά και από τις παράλληλες προς αυτήν δραστηριότητες και τη δημιουργία υποδομών που δημιουργούν μακροπρόθεσμα συνθήκες συνέχειας και για τις επόμενες γενεές.
Έτσι ένα μέρος από τα κέρδη της εκμετάλλευσης των ορυκτών πόρων θα πρέπει να επανεπενδύεται ως αντιστάθμισμα σε άλλες μορφές κεφαλαίου, τέτοιες που να τις καθιστούν δυναμικά παραγωγικές και κερδοφόρες.
Αυτή η ικανότητα της μετατροπής της μιας μορφής πλούτου (π.χ. του μη ανανεώσιμου ορυκτού πλούτου) σε άλλη μορφή (ή άλλες μορφές) παραγωγικού πλούτου, είναι το κλειδί για την οικονομική ανάπτυξη σε πλούσιες σε ορυκτούς πόρους τοπικές οικονομίες και η ουσία της βιώσιμης ανάπτυξης.Άρα οι τοπικές οικονομίες και κοινωνίες, θα πρέπει να αξιολογήσουν τις ανάγκες τους για αντισταθμίσματα, υπό το πρίσμα μιας μακροχρόνιας προοπτικής οφέλους και με:
- Οικονομική υπευθυνότητα
- Περιβαλλοντική συνείδηση
- Κατανεμημένους στόχους
- Ορθολογιστική διαχείριση
Συμπερασματικά, η βιώσιμη ανάπτυξη είναι εφαρμόσιμη και στην περίπτωση του εξορυκτικού κλάδου και μάλιστα μπορεί να αποτελέσει τον εφαλτήριο μοχλό για υπερθετικά μακροπρόθεσμα οφέλη, όταν αντισταθμίζεται με την προοπτική της επανεπένδυση.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου