ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ...

"Τις πταίει και πτωχεύουμε;"

Το άρθρο που ακολουθεί είναι του πρώην υπουργού Βορείου Ελλάδος  και προέδρου της Μακεδονικής Εστίας Νικόλαου Μάρτη και δημοσιεύτηκε στο elliniko-fenomeno.gr. Στο τέλος αυτού του άρθρου, ο καθένας απο εσάς θα έχει δώσει μια απάντηση στον εαυτό του, τι μεταξύ άλλων έφταιξε  και αυτός ο τόπος έφτασε εδώ που έφτασε.Ειναι η ευκαιρία επίσης να αναλογιστείτε, το ρόλο που παίζουν όλα αυτά τα χρόνια οι δυνάμεις της στείρας άρνησης στην Β/Α Χαλκιδική.

"Οικονομικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας"

Νίκος Μάρτης, πρώην Υπουργός

 Ο Γκάστον Τορν, Πρόεδρος της ΕΟΚ κατά την έναρξη το 1981 εφαρμογής της Συνθήκης Εντάξεως της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, δήλωσε ότι: «Η Ελλάδα μπαίνει στην ΕΟΚ με 3 πλεονεκτήματα

 1) την Εμπορική Ναυτιλία,

2) τον Ορυκτό της πλούτο και

3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων», γνωστό από την αρχαιότητα και επιβεβαιούμενο σήμερα από την επιτυχή δραστηριότητα Ελλήνων εκτός Ελλάδος.

Η Ελλάδα έπρεπε με αυτά τα οικονομικά πλεονεκτήματα, να είναι πλούσια χώρα.

Η Κυβέρνηση πρέπει να κάνει μελέτη, και να αξιοποιήσει αυτά τα οικονομικά πλεονεκτήματα.

 Ανακοινώθηκε ότι οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν επενδύσει κατά το πρώτο επτάμηνο του 2011 περί τα 12 δισεκατομμύρια δολάρια για νέες ναυπηγήσεις και αγορές μεταχειρισμένων πλοίων μικρής ηλικίας. Παρά ταύτα η Κυβέρνηση αγνόησε τους εφοπλιστές.

Ο κ. Δημήτριος Παυλίδης, διευθυντής της Ναυτιλιακής Πίστης της Εθνικής Τράπεζας, σε επιστολή του στην Εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» (22.6.2011) κατήγγειλε:

 «Από την πρώτη ημέρα της Κυβέρνησης Παπανδρέου, η Ναυτιλία βρίσκεται υπό διωγμό. Σε 20 μήνες διακυβέρνησης δύο φορές καταργήθηκε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και διασπάστηκαν οι υπηρεσίες του σε δύο Υπουργεία».

Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των εφοπλιστών δεν επανιδρύεται το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, που μαζί με το Λιμενικό Σώμα συμπαραστάθηκε στην εμπορική ναυτιλία, για να είναι πρώτη στον κόσμο.

Για την μοναδική πρωτιά που προσφέρουν σταθερά οι εφοπλιστές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, η Κυβέρνηση έχει υποχρέωση να εισηγηθεί στη Βουλή Ψήφισμα ευχαριστιών της Βουλής και του Ελληνικού Λαού προς τους εφοπλιστές και τους ναυτικούς και να εισηγηθεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως γίνεται με τους αθλητές που παίρνουν χρυσό μετάλλιο, να καλέσει τις Ενώσεις Εφοπλιστών και των πληρωμάτων των πλοίων τους, για να τους ευχαριστήσει απονέμοντάς τους παράσημα.

Οι Έλληνες εφοπλιστές, ως καλοί πατριώτες, θα βοηθήσουν την Ελλάδα στην κρίσιμη αυτή θέση που βρίσκεται σήμερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Εφοπλιστής Παναγιώτης Τσάκος, ο οποίος παρακολουθεί το εθνικό θέμα της Μακεδονίας.

Ο κ. Τσάκος που δεν είναι Μακεδών έχει βάλει στην προμετωπίδα του κτιρίου που στεγάζονται τα γραφεία τη λέξη «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ». Προ ετών, με συνόδευσε στην Ολλανδία όπου βάπτισα ένα πλοίο του «ΔΙΟΝ».

Μου είχε πει ότι θα βάλει μπροστά στο κτίριο που στεγάζεται η εταιρεία του άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο θα εγκαινιάσω εγώ.

 Η Ελλάδα έχει ουράνιο (βεβαιωμένο 7000 τόνους), χρυσό, ασήμι, νικέλιο, χρώμιο (που παράγει μόνο η Ελλάδα), δήλωσε ο Επίτροπος Μπάγκεμαν (ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 25.10.1989).

Διαθέτει επίσης βωξίτες, λευκόλιθο, μαγγάνιο, μόλυβδο, σιδηροπυρίτη και πολλά βιομηχανικά ορυκτά, όπως περλίτη, καολίνη, πυριτικό οξύ, στεατίτη, φθορίτη, θηραϊκή γη, κίσσηρη, βαρυτίνη, μάρμαρα, μικτά θειούχα κ.α.

Το 1978, η Κυβέρνηση Καραμανλή, στην επιδίωξη της να αξιοποιήσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας, ζήτησε τη βοήθεια του Ακαδημαϊκού – Καθηγητή του Πολυτεχνείου (μεταλλειολόγου) Λουκά Μούσουλου, ο οποίος πρότεινε την ίδρυση συγκροτήματος μεταλλουργικής κατεργασίας συμπυκνωμάτων μολύβδου και ψευδαργύρου, που εξάγονται ακατέργαστα.

Η Κυβέρνηση δέχθηκε την πρόταση και αποφάσισε την ίδρυση συγκροτήματος Μολύβδου και Ψευδαργύρου και μέσω της ΕΤΒΑ ανέθεσε σε Αγγλικό και Γερμανικό οίκο να κάνουν προμελέτη σκοπιμότητας.

Το φθινόπωρο του 1979 υποβάλλονται οι προμελέτες των δύο Οίκων και η Κυβέρνηση αναθέτει την αξιολόγησή τους σε ειδική Επιτροπή. Τα συμπεράσματα της αξιολόγησης ήταν θετικά και η Κυβέρνηση έλαβε την απόφαση να προχωρήσει στην ίδρυση συγκροτήματος για παραγωγή 60.000 τόνων ψευδαργύρου και 30.000 τόνων μολύβδου ετησίως.

Η Κυβέρνηση ανέθεσε την υλοποίηση του έργου στην ΕΤΒΑ, η οποία δημιούργησε ειδικό φορέα, την εταιρεία «ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΙ ΑΙΓΑΙΟΥ» (ΜΕΤΒΑ) και προσκάλεσε τον Καθηγητή Λ. Μούσουλο να αναλάβει την ευθύνη πραγματώσεως του επενδυτικού αυτού σχεδίου.

Το 1980 διαμορφώθηκε το προς κατασκευή Μεταλλουργικό Συγκρότημα Αμφιπόλεως. Υποβλήθηκαν προκαταρκτικές προσφορές από 10 σοβαρούς Οίκους από διάφορες χώρες. Για τον ασφαλή έλεγχο των παραπάνω μεθόδων αποφασίσθηκε η διεξαγωγή δοκιμών σε εγκατάσταση PILOT.

Η ΜΕΤΒΑ προώθησε την επίλυση σωρείας δευτερευόντων προβλημάτων, όπως επιλογή χώρου, εδαφοτεχνική μελέτη χώρου, δημιουργία Βιομηχανικής Περιοχής, ένταξη στους νόμους επενδύσεων, χρηματοδοτικό σχήμα κλπ.

Στις 18 Απριλίου 1981 κατά τα εγκαίνια της λειτουργίας της Μονάδας Αμιάντου, κατ’ εντολή του αειμνήστου Πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη παρόντος στα εγκαίνια, ανήγγειλα, ως Υπουργός Μακεδονίας – Θράκης, την προσεχή θεμελίωση του έργου ύψους επενδύσεως 350 εκατομμυρίων δολαρίων.

Όταν περί το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 1981, το σχέδιο έφθασε στο στάδιο της παραγγελίας του εξοπλισμού, ο Πρωθυπουργός έκρινε ότι κάθε τέτοια ενέργεια θα έπρεπε να ανασταλεί εν όψει των εκλογών. Τις εκλογές κέρδισε το ΠΑΣΟΚ.

Το 1983 ο Διοικητής της ΕΤΒΑ Κουμπής δήλωσε ότι είναι οριστική η απόφαση να θεμελιωθεί οριστικά το Συγκρότημα του Στρυμόνα. Εάν είχε πραγματοποιηθεί αυτή η απόφαση, θα είχαμε σήμερα (αν λειτουργούσε το εργοστάσιο το 1990), μέχρι το 2010 20 χρόνια με 3 τόνους ετησίως χρυσού, 150 τόνους ετησίως αργυρού και 40.000 τόνους ετησίως μολύβδου και 40.000 τόνους ψευδαργύρου.

Επίσης θα είχαμε σήμερα 60 τόνους χρυσού, 3000 τόνους αργυρού, 800.000 τόνους μολύβδου, 800.000 τόνους ψευδαργύρου και ανάλογα άλλα προϊόντα. Το Συγκρότημα του Στρυμόνα θα έχει πρώτη ύλη από την Χαλκιδική, Θάσο και Θράκη.

Το ΙΓΜΕ εντόπισε μικτά θειούχα στο Παγγαίο, Κιλκίς και Λακωνία. Αν δημιουργείτο και νέα Μονάδα και θα ήταν μικρότερο το χρέος μας.

 Όπως ανέφερε στην ομιλία του ο μη εν ζωή σήμερα Ακαδημαϊκός Λουκάς Μούσουλος, τ. Καθηγητής Πολυτεχνείου – Μεταλλειολόγος, ως Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών την 18η Μαϊου 1982, με θέμα «Δυνατότητες και προοπτικές παραγωγικών επενδύσεων στις περιοχές του ορυκτού μας πλούτου» :

«Πολλές περιοχές του ελληνικού χώρου παρουσιάζουν αναμφισβήτητο μεταλλευτικό ενδιαφέρον. Σε όλες σχεδόν τις περιοχές αυτές είναι ήδη γνωστά βεβαιωμένα πιθανά ή δυνατά αποθέματα. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που τα αποθέματα αυτά είναι σημαντικά. Η χώρα μας εγκλείει στα εδάφη της αξιόλογο μεταλλευτικό πλούτο, ο οποίος επιτρέπει την ίδρυση μεταλλουργικής ή άλλης βιομηχανικής κατεργασίας.»

Ο Μούσουλος ανέφερε ότι για 18 μεταλλεύματα υπήρχε επενδυτική προσπάθεια, όπως λιγνίτης, τύρφη, χρωμονικελιούχα σιδηρομεταλλεύματα, χρωμίτης, βωξίτης, λευκόλιθος, μικτά θειούχα, καολίνη, βενζονίτης, πυριτικό οξύ, περλίτης, θηραϊκή γη, κίσσηρις, ολιβινίτης, αμίαντος, μάρμαρα, δολομίτης, φωσφορίτης. Το επιχειρηματικό δαιμόνιο προϋποθέτει ανεμπόδιστη ιδιωτική πρωτοβουλία.

 Δυστυχώς οι συνδικαλιστές δεν εκμεταλλεύτηκαν το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων επιχειρηματιών. Με το διακηρυχθέν το 1991 δόγμα των κοινωνικοποιήσεων, οι συνδικαλιστές με απεργίες και στάσεις εργασίας ανάγκασαν επενδυτές να εγκαταλείψουν τις επενδύσεις που είχαν κάνε στην Ελλάδα, όπως π.χ. τον Νιάρχο να εγκαταλείψει το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά. Η Ελλάδα και οι εργαζόμενοι υπέστησαν ζημιές.

 Το μοναδικό εργοστάσιο Λαρύμνης κρατικοποιήθηκε.

Το εργοστάσιο ελαστικών PIRELLI, το οποίο ο Ιταλός Πρόεδρος είχε αποφασίσει να εκσυγχρονίσει, ήλθε στην Ελλάδα και ζήτησε από τους συνδικαλιστές να υπογράψουν ότι δεν θα κάνουν απεργίες ή στάσεις εργασίας για τα πρώτα 2-3 έτη της λειτουργίας του. Οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν και μετά τη δεύτερη (άκαρπη) επίσκεψη του ο Πρόεδρος δήλωσε:

 «Κλείνω το εργοστάσιο» και τα μηχανήματα μετέφερε στην Τουρκία.»  Όταν έπαυσε να λειτουργεί το εργοστάσιο ελαστικών, αντιπροσωπεία εργατών πήγε στην Ιταλία και παρακάλεσε τον Ιταλό Πρόεδρο να ανακαλέσει την απόφαση του. Ο Ιταλός αρνήθηκε.

Το εργοστάσιο Σόγιας της Άρτας μετά από απεργίες των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ έκλεισε και τα μηχανήματα πήγαν στη Μάλτα.

Άλλες βιομηχανίες έκλεισαν ή μετακινήθηκαν σε γειτονικές χώρες.