«ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΡΑ» = ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΤΕ

"Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός- κάποιον θα ξεγελάσεις,
και ένα κακό που ήρθε χθές-τρέχεις για να προφτάσεις..."

Το 1997, ένα χρόνο πριν την ίδρυση του συνδυασμού «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΡΑ» του κ. Μιχάλη Βλαχόπουλου και τέως δημάρχου Ιερισσού επί μια δεκαετία, το κορυφαίο κατά πολλούς Ελληνικό μουσικό συγκρότημα «ΠΥΞ ΛΑΞ», έβγαλε στην κυκλοφορία, το πολύ γνωστό σ’ όλους μας τραγούδι «ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΟΛΑ, ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΤΙΠΟΤΑ». 

15 χρονιά μετά, αλήθεια, ποιος θα το περίμενε ότι αυτό το τραγούδι, θα αποτελούσε την ωδή-ταυτότητα της πολιτικής μοναξιάς, του αθεράπευτα ερωτευμένου με την πολιτική εξουσία, κ. Βλαχόπουλου. Μια ωδή... , γεμάτη οδύνες και θύμησες για το πρώην δημοτικό άρχοντα της Ιερισσού, που όπως φαίνεται τον καταπραΰνει κατά κάποιο τρόπο να αποδεχθεί, ότι οι δημότες του Καλλικρατικού Δήμου Αριστοτέλη, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του.

Ως γνήσιο πολιτικό ον ο κ. Βλαχόπουλος, κοίταξε μπροστά. Είδε τη ζωή μέσα απ΄ένα διαφορετικό πρίσμα. Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα έκρινε σκόπιμο ν’ αλλάξει πολιτικούς φίλους, αντίστοιχες επιρροές, ζυμώσεις και τα συναφή. Τα άλλαξε σχεδόν όλα... Ένα πράγμα ξέχασε ν’ αλλάξει... Τον τίτλο του συνδυασμού του. Από «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΡΑ», σε «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΤΕ».

Δεν το λέμε για να τον πικάρουμε. Ο ίδιος μας αποκάλυψε τις προθέσεις του, μέσα από την απολογητικού ύφους ανοιχτή επιστολή του. Είναι τόσο μεγάλος ο θυμός του, που βρίσκεται στα έδρανα της μείζονος αντιπολίτευσης του δήμου, που δεν θέλει τίποτα αναπτυξιακό να γίνει στο δήμο, από τη στιγμή που ό ίδιος δεν βρίσκεται στο τιμόνι του.

Ας μη γελιόμαστε, ο πόλεμος που κάνει στην μεταλλευτική δραστηριότητα και στην επένδυση χρυσού είναι η στάχτη στα μάτια. Ο εύκολος στόχος, που του δίνει τη δυνατότητα να παίζει το όνομα του ψηλά στην επικαιρότητα, την ίδια στιγμή που ηχεί και το άσμα των πυξ-λαξ, μέσα στα αυτιά της ψυχής του.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι αυτές οι μεταβολές, (από δήμαρχος τώρα ένθερμος υποστηρικτής του «Παρατηρητηρίου...») θέλουν χρόνο για να τις αφομοιώσει ένας πολιτικός άνδρας, που είχε συνηθίσει αλλιώς. 

Παρ’ όλα αυτά πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί, ότι υιοθετώντας πλήρως τις αντιαναπτυξιακές αντιλήψεις του ιδρυτή του «Παρατηρητηρίου...», προσφέρει καλές υπηρεσίες σ’ αυτόν και μόνο και σ’ κανέναν άλλο.

Οι εξηγήσεις που μας έδωσε μέσα από την επιστολή του για να δικαιολογήσει την προσφυγή που κατέθεσε στο ΣτΕ, ήταν μια χιλιοπαιγμένη επανάληψη των γνωστών και παγίων εμμονών, που κουβαλά το «Παρατηρητήριο...» και οι λιγοστεύοντες υπερασπιστές του.

Συνέδεσε και ο ίδιος δηλαδή, τις Σκουριές, με τον Κάκαβο, το νερό, το Φράγμα Πετρένια,το Στρατώνι, τις όξινες απορροές, την Ουγγαρία, τη Φιλανδία, την Αλάσκα, τη Μεσόγειο... (πιθανώς το Αιγαίο να του πέφτει μικρό και λίγο!)

Τέτοια «Κακαβιά» δεν είχαμε γευτεί ποτέ από τον ίδιο... Ενώ «συνελήφθει» επιλήσμονας του γεγονότος, ότι αυτή τη στιγμή και σε τόσο δύσκολες εποχές 700 συνδημότες του, από τα Μαδεμοχώρια έχουν σταθερή και μόνιμη εργασία.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί δεν είναι με τον εαυτό του πάνω απ ‘ολα ειλικρινής; Αφού την έχει διαβάσει τη ΜΠΕ (ή δεν την έχει διαβάσει;), δε γνωρίζει ότι στην υδρογεωλογική μελέτη του ΙΓΜΕ, που συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτήν, η υδροδότηση της Μ. Παναγίας, της Ιερισσού και των άλλων παραθαλάσσιων χωριών που βρέχονται από τη Μεσόγειο..., είναι ανεξάρτητη από το έργο στις Σκουριές; Δε γνωρίζει επίσης ότι στις Σκουριές, το κοίτασμα είναι πορφυρικό και όχι θειούχο και κατά συνέπεια δεν τίθεται καν ζήτημα όξινης απορροής; Γιατί λοιπόν ομιλεί για δηλητήρια και παραλληλίζει αυτό που έγινε στην στοά 53 με τις Σκουριές; 

Γιατί επίσης επιχειρεί να «χρυσώσει» τις προσφυγές, αιτήσεις αναστολής κ.α., που κατέθεσε στο ΣτΕ, λέγοντας ότι είναι υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας μεταλλευτικής δραστηριότητας; Δεν θα ‘πρεπε ο ίδιος, ως τέως δήμαρχος, να γνωρίζει ότι το κοίτασμα των «Μαύρων Πετρών» έχει το πολύ άλλα 5 χρόνια ζωής…;

Ποιος επενδυτής θα τοποθετήσει κεφάλαια σ’ ένα μεταλλείο που είναι σχεδόν ξοφλημένο; Και αν βρεθεί, πόσοι εργαζόμενοι χρειάζονται για την «υπάρχουσα δραστηριότητα», όπως την αποκαλεί ό ίδιος; Ούτε οι μισοί από τους σημερινούς 700. 

Γιατί επίσης επιχειρεί να σβήσει μονοκονδυλιά την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη που πρόσφερε η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή; Τα Μαδεμοχώρια άλλωστε εκεί οφείλουν ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας τους; Γιατί κάνει σαν να μην το ξέρει;

Του ευχόμαστε να μην κοκκινίσει ποτέ από ντροπή για αυτή τη στάση του, όσο «κοκκίνισαν», όπως αδίκως ισχυρίζεται, οι δρόμοι του Στρατωνίου στις 14 του περασμένου Ιούνη...

Πάντως οι 700 εργαζόμενοι, τα μέλη των οικογενειών τους και χιλιάδες άλλοι συνδημότες νιώθουν ήδη δικαιωμένοι για τις επιλογές τους...