ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (ΔΙΑ)ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕ "ΧΡΥΣΑ" ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Του Δρ. Γεωλογίας Νικόλαου Αρβανιτίδη

Είναι γεγονός και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος μπορεί να είναι βιώσιμος, ανταγωνιστικός και αναπτυξιακός. 

Η παραγωγική του όμως αξιοποίηση παρεμποδίζεται και υπονομεύεται σήμερα με βίαιο και αυταρχικό τρόπο. 

Αυτό επιχειρείται στη βάση συγκεκριμένα μεθοδευμένης σκευωρίας που εδώ και μερικά χρόνια υφαίνεται από επιστημονικά άσχετους και κοινωνικά αδιάφορους ψευδό-οικολόγους που επιχειρούν μανιωδώς να ακυρώσουν κάθε μεταλλευτική δραστηριότητα και να καταδικάσουν χιλιάδες οικογένειες στην ανεργία, την κοινωνική συρρίκνωση και τον οικονομικό μαρασμό. 

Για την προστασία των συμφερόντων που απροκάλυπτα υπερασπίζονται δε διστάζουν να παραπλανούν, να ψεύδονται, να τρομοκρατούν την κοινή γνώμη, και να μεταφέρουν φτηνή ενημέρωση και κατασκευασμένα στοιχεία σε άλλους ανυποψίαστους πολίτες. 

Με την διάχυση ανεξέλεγκτων, τυχάρπαστων και επικίνδυνων λεκτικών «ρύπων» τραυματίζουν, πολλές φορές ανεπανόρθωτα, την κοινωνική ηρεμία και συνοχή. 

Δυστυχώς όμως για αυτούς για κάθε κλισέ και στερεότυπη ανοησία και ασυναρτησία που ξεστομίζουν ένα νέο μεταλλείο τίθεται σε λειτουργία για να προσφέρει την πλουτοπαραγωγική του αξία προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. 

Υπάρχουν προφανώς κρυφά και απροσδιόριστα κίνητρα στην βάση των οποίων καλλιεργείται μία καθόλα τεχνητή αντιπαράθεση, που εξελίσσεται συχνά σε αυτοαναιρούμενη αντίφαση και καταλήγει σε παρατεταμένες ψυχωτικές μεταπτώσεις και διαστροφές, με χαρακτηριστικά εγωκεντρισμού, εμπάθειας, φαντασιοπληξίας και μυθομανίας. 

Επιδίδονται συχνά σε παραχάραξη της αλήθειας με επικίνδυνες προεκτάσεις και επιπτώσεις στην κοινή λογική, αλλά και ευρύτερα στην επιστημονική δεοντολογία και ηθική. Η προστιθέμενη αναπτυξιακή αξία που προκύπτει από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου αποτελεί σήμερα αδιαμφισβήτητο τεκμήριο σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. 

Σε ότι αφορά στις χρυσοπαραγωγικές μεταλλευτικές δραστηριότητες η οικονομική διάσταση, συμπεριλαμβανομένης της απασχόλησης και της διαρκώς αυξανόμενης ζήτησης στις «πράσινες» τεχνολογίες, εμφανίζεται ιδιαίτερα ελκυστική κυρίως σε ότι αφορά στην ανάληψη νέων επενδυτικών πρωτοβουλιών.

Συγκεκριμένα, σε παγκόσμια κλίμακα λειτουργούν σήμερα ή πρόκειται να ξεκινήσουν 439 μεταλλεία εξόρυξης χρυσοφόρων κοιτασμάτων και παραγωγής χρυσού, σε περίπου 64 χώρες, με ετήσια παραγωγή 2.500 τόννους, τη στιγμή που τα γνωστά αποθέματα στον κόσμο προσεγγίζουν συνολικά τους 99.512 τόννους, σχεδόν ισοδύναμα κατανεμημένα στην Β. Αμερική, Ν. Αμερική, Αφρική, Ασία και Ωκεανία. 

Ο μεταλλευτικός κύκλος του χρυσού δημιουργεί εκατομμύρια θέσεις εργασίας και πρόσθετες ευκαιρίες απασχόλησης, εκτείνεται γεωγραφικά σε όλες τις ηπείρους , στις περισσότερες χώρες και γενικότερα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Η χρυσοπαραγωγική δραστηριότητα είναι το ίδιο θετική και δυναμική ανεξάρτητα από το αναπτυξιακό επίπεδο της χώρας όπου λειτουργούν τα μεταλλεία. 

Η παρουσία τους στον Καναδά, στις ΗΠΑ, την Σουηδία, την Φινλανδία δεν διαφέρει ούτε υπολείπεται τεχνολογικά από αυτό που συμβαίνει αντίστοιχα στην Χιλή, στην Γκάνα, στο Μεξικό και στη Ν. Αφρική. 

Από την άλλη πλευρά η εντατικοποίηση αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου φέρνει, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της, την Ευρώπη σε θέση ισχύος στον παγκόσμιο χάρτη παραγωγής χρυσού, με επίκεντρο τις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, της Ιβηρικής και της Καρπαθό-Βαλκανικής, όπου εντοπίζονται επίσης και οι περισσότερες επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. 

Τραγική εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα, που ενώ διαθέτει τα μεγαλύτερα βεβαιωμένα αποθέματα χρυσού στην Ευρώπη, ύψους 420 τόννων και ακαθάριστης μεταλλευτικής αξίας πλέον των 16 δισ. ευρώ (μαζί με τον άργυρο), και κατατάσσεται μεταξύ των πλέον δυναμικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στον κόσμο, η αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου δοκιμάζεται ακόμη και σήμερα από την ατολμία ή την ανακολουθία των πολιτικών, την γραφειοκρατία της διοίκησης, αλλά κυρίως από την αναχρονιστική και καταστροφική λειτουργία της «εκ Ιερισσού» προερχόμενης Ομάδας Ινστρουκτόρων ΜΕταλλειοφοβίας (ΟΙΜΕ, διαβάζεται οϊμέ), όπου επίσης εδρεύει το νοητό Κέντρο Διάδοσης και Μετάδοσης Μεταλλειοφοβίας με όλες γενικά τις συνιστώσες του.

 Η ΟΙΜΕ κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να υπονομεύσει το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας.  

Μαζί με τους φωτισμένους επιστήμονες που την ακολουθούν ανακατεύει και μπερδεύει ανόμοια και άσχετα μεταξύ τους πράγματα, όπως κυριολεκτικά την βολεύει, προκαλώντας σύγχυση, απορία και εύλογα ερωτηματικά. Γιατί αυτοί που την αποτελούν είτε είναι απλά άσχετοι, είτε επιλέγουν τον ρόλο των παραχαρακτών της επιστημονικής αλήθειας. 

Διότι είναι σαφές ότι στους κοιτασματολογικούς τύπους που απαντούν στην Ελλάδα ο χρυσός είναι βασικός οικονομικός στόχος στα επιθερμικά (π.χ. Πέραμα, Σάππες) και ορογενετικά μεταλλεύματα, ενώ συνοδεύει την οικονομικότητα των μετασωματικών πολυμεταλλικών (π.χ. Ολυμπιάδα) και πορφυρικών χαλκού (π.χ. Σκουριές, Γερακαριό, Ποντοκερασιά). 

Γεγονός που σημαίνει διαφορετικές γεωλογικές και γεωχημικές συνθήκες, ξεχωριστή ορυκτολογική σύσταση και «ως εκ τούτου» διαφοροποιημένες σε κάθε περίπτωση διαδικασίες εμπλουτισμού, μεταλλουργίας και γενικότερα παραγωγής, διαφορετικό χημισμό τελμάτων, αλλά και αντίστοιχα άλλες περιβαλλοντικές επιπτώσεις και μεθόδους διαχείρισης αποβλήτων. Έτσι είναι τα πράγματα, απλά και συγκεκριμένα. Αν λοιπόν οι οϊμίτες δεν τα γνωρίζουν καλά θα είναι να τα μάθουν. Υπάρχουν επαγγελματίες (προσοχή στις απομιμήσεις) που τα γνωρίζουν, είναι διαθέσιμοι και ποτέ δεν αρνήθηκαν να βοηθήσουν. 

Αν πάλι τα γνωρίζουν ήδη θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί κρύβουν την αλήθεια, κυρίως σε ότι αφορά στους επιστήμονες της ΟΙΜΕ που, αν μη τι άλλο, ξέρουν ότι η επιστημονική έρευνα οδηγεί στην αντικειμενική αλήθεια και τεκμηρίωση. 

Και αυτό αποδεικνύεται σήμερα ευρύτερα αφού για κάθε μεταλλευτικό ψέμα που λέγεται και φοβικό σύνδρομο που αναπαράγεται ένα μεταλλείο χρυσού «γεννιέται» σε κάποιο σημείο του κόσμου. Όσο πιο πολύ παραβιάζεται η αλήθεια τόσο περισσότερο πληθαίνουν τα μεταλλεία χρυσού. 

Γιατί στην πραγματικότητα ο κόσμος των μεταλλείων χρυσού είναι ένας κόσμος χωρίς παραχάραξη της αλήθειας και μακριά από φοβικά σύνδρομα. Ένας κόσμος που σέβεται απόλυτα το περιβάλλον, όπου η μεταλλευτική παραγωγή χρυσού συμβαδίζει με υψηλά επίπεδα ανακύκλωσης, καθαρά δάση και ακτές, αυτοκινητόδρομους χωρίς σκουπίδια, ανθρώπινες πόλεις και γενικά ποιοτικές συνθήκες ζωής. 

Η δήθεν οικολογική ευαισθησία της οϊμιτικής συνάθροισης και των συνιστωσών της, σε σχέση μόνο με την μεταλλευτική δραστηριότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια στείρα οικολογική υποκρισία αφού στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα για τα δάση σκουπιδότοπους, τις ακτές χωματερές, τους αυτοκινητόδρομους απορριμματοφόρα, τα βρώμικα νερά, τις τσιμεντουπόλεις και γενικά το υποβαθμισμένο περιβάλλον. 

Αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πλέον πίσω. Οι πολίτες λένε ΝΑΙ σε ανάπτυξη και απασχόληση με βιώσιμο Ορυκτό Πλούτο και ΟΧΙ σε ανεργία και κοινωνική ομηρία και συρρίκνωση, που δρομολογούν οι πλανόδιοι ψευδό-οικολόγοι.

Αναδημοσίευση από το www.nikolaosarvanitidis.eu