"ΟΙ ΤΑΓΟΙ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ ΤΟΥ ΧΥΔΗΝ ΣΠΕΤΑΚΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΣΣΟ" (email)

Μια πολύ καλή φίλη και αναγνώστρια του blog έστειλε μέσω email ένα εξαιρετικό κείμενο σκέψεων, που έχουν προκληθεί στην ίδια από την αλλοπρόσαλλη στάση των... αρχι - οικολόγων και τις συνέπειες που έχει επιφέρει στο κομμάτι της κοινωνίας της Ιερισσού, που εφαρμόζει τυφλά τις εντολές τους.

Το άρθρο αγγίζει ακριβώς την "καρδιά" του προβλήματος. 

Την ευχαριστούμε πολύ και ελπίζουμε ότι σύντομα θα έχουμε την τιμή και τη χαρά να ξαναδημοσιεύσουμε νέες σκέψεις της.

Ακολουθεί το άρθρο.

 "Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί που σταματάει η πολιτική ή η όποια σκοπιμότητα και αρχίζει η ανθρώπινη βλακεία.

Γιατί αυτή η δεύτερη, είναι η ανίκητη τελικά. Αυτή κι ο φόβος.

Συνήθως δε, οι τροφοδότες/υπηρέτες της πολιτικής ή όποιας σκοπιμότητας, που ταυτόχρονα τρέφονται/επιβιώνουν από/χάρη σε αυτή, είναι εκείνοι που πυροδοτούν το φόβο και δρέπουν εν τέλει τους καρπούς της ανίκητης βλακείας – των άλλων, φυσικά.

Το τρομακτικό αυτό σχήμα λειτουργεί έτσι ακριβώς στην περίπτωση της επένδυσης της εταιρείας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ στη ΒΑ Χαλκιδική.

Τα 17χρονα χαριτωμένα κατά τα λοιπά, αλλά εμφανώς ανόητα και ανενημέρωτα κοριτσάκια που σε ασύντακτα ελληνικά (αλλά αυτό πια δεν ενοχλεί) κραύγαζαν σε μία εκπομπή «πάνω απ’ το πτώμα μας θα γίνει η επένδυση γιατί δεν θα έχουμε νερό να πιούμε», είναι αδύνατον να σιωπήσουν, αν αυτοί οι ίδιοι που έθρεψαν το φόβο τους, δεν τον άρουν από πάνω τους. Λογοτεχνίζοντας λίγο, μοιάζει όλο αυτό σαν τα έπιπλα στα κλειστά σπίτια που τα καλύπτουμε με σεντόνια κι όταν μπαίνουμε μέσα και το σπίτι ζωντανεύει, τα σηκώνουμε. Έτσι μόνο μπορεί να φύγει ο φόβος από τις καρδιές των ανόητων, που είναι οι κομπάρσοι της ιστορίας, το εύκολο μα και απαραίτητο πλήθος στην εξυπηρέτηση της σκοπιμότητας.

Ωστόσο, οι υπηρετούντες τα ίδια, δυστυχώς μικρο-μικρο-πολιτικά συμφεροντάκια τους (σαν τους πολυεπίπεδα ακαλαίσθητους ανθρώπους που αποκαλούνται «αντιδρώντες»), δεν αντιλαμβάνονται, ή δεν τους ενδιαφέρει καίτοι το αντιλαμβάνονται (κάποιοι λίγοι έλλογοι, συνήθως, υπάρχουν σε τέτοια γκρουπούσκουλα) ότι μία συντεταγμένη πολιτεία είναι υποχρεωμένη, κατά σειρά λογικής αναγκαιότητας, να θεσπίσει κανόνες, να τους σεβαστεί και να διαπαιδαγωγήσει του πολίτες της επίσης να τους σέβονται και τέλος να τους προασπίσει και να τους προστατέψει όταν παραβιάζονται.

Όταν ένας γέρος κύριος, που μοιάζει εκ των ταγών της εξυπηρέτησης της σκοπιμότητας, ακούστηκε να λέει σε κάποια εκπομπή, πριν από την έκδοση της απόφασης του ΣτΕ, ότι ακόμα κι αν δικαιωθεί η εταιρεία στο ΣτΕ, εμείς πάλι δεν θα αφήσουμε να γίνει η επένδυση, τι ακριβώς εννοούσε; Καλούσε τα 17χρονα και τους λοιπούς ανόητους και φανατικούς σε στάση; Προκαλούσε τα όργανα καταστολής για να δει αν θα συνελάμβαναν τους ύποπτους για σωρεία κακουργημάτων;

Μα, καλοί κομπάρσοι του σπετάκολου, εσείς δεν θα κερδίσετε ποτέ, τίποτα.

Είναι νομοτελειακό ότι Κράτος σημαίνει πρωτίστως περιφρούρηση των ιδίων κανόνων. Αλλιώς δεν υπάρχει. Ίσως να μην το θέλουν οι «αντιδρώντες», ίσως, αν πάθουν σύφιλη να μην επιθυμούν να πάνε στο νοσοκομείο, να μην απαιτούν δωρεάν περίθαλψη, παιδεία, προστασία. Αλλά αν έχουν έστω και μία απαίτηση από το Κράτος, η άλλη όψη της είναι ο σεβασμός στους κανόνες του. Δεν επιλέγουμε Κράτος μόνο σαν αντίπαλο, ή σαν σάκο του μποξ και μόνο προκειμένου να πετύχουμε τις δικές μας επιδιώξεις. Είναι σετάκι: μπορώ και ψηφίζω επειδή έχω μάθει να σέβομαι όποιον κυβερνά για να μπορώ να απαιτήσω διά της ψήφου μου να φύγει αυτός και να έρθει ο άλλος.

Είναι απλό. Και εν τέλει αυτό είναι το διακύβευμα στις Σκουριές: θα υπάρξουμε όχι σαν πολίτες, έτσι χύδην, αλλά σαν Κράτος;"