ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΚΙΑΖΕΙ Η ΦΟΒΕΡΑ

Σκεπτόμενος Πολίτης

Έφτασε στο απροχώρητο η ιστορία με τον εκφοβισμό των δημόσιων λειτουργών και του επιστημονικού κόσμου, που ασκεί ο αυτό-αποκαλούμενος ΣΥΡΙΖ«Α» και οι «οικολόγοι». 

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή αποτέλεσαν οι καταγγελίες και οι φοβέρες προς πάσα κατεύθυνση που εξαπολύουν οι μπαμπούλες του ΣΥΡΙΖ«Α», για δήθεν παράνομες εργασίες στο βουνό. 

Η άλλη αφορμή δόθηκε με την προσπάθεια απάντησης (ουσιαστικά σκωπτική λασπολογία  εναντίον συναδέλφων του) του γνωστού μεταλλειόφοβου, ομότιμου πανεπιστημιακού καθηγητή Γεωλογίας.

Πόσες άδειες χρειάζονται τελικά;

Το Ελλαδιστάν πρέπει να αποτελεί μοναδική περίπτωση κράτους όπου ενώ μια δραστηριότητα είναι αδειοδοτημένη, απαιτούνται επιπλέον εκατοντάδες επιμέρους ανθυποάδειες. Άδειες οικοδομικές, άδειες για δεξαμενές καυσίμων, για τον ηλεκτρομηχανολογικό εξοπλισμό, για χρήση νερού, για στερεά απόβλητα, για υγρά απόβλητα, για διαχείριση εξορυκτικών αποβλήτων,…Άδειες για ο,τιδήποτε πιθανό και απίθανο σχετίζεται με τη δραστηριότητα. 

Σε αυτή την ατέρμονη διαδικασία του παραλόγου, εμπλέκονται πλήθος υπηρεσιών του ευρύτερου Δημοσίου. Και προφανώς, όλο και κάπου θα σκαλώσει κάτι και κάποια «άδεια» από τις εκατοντάδες που απαιτούνται, θα καθυστερεί. Όλο και κάποιος γραφειοκράτης θα κωλυσιεργεί, θα φοβάται τις ευθύνες, θα έχει ιδεολογικά προβλήματα, θα αγναντεύει το υπερπέραν. 

Αποτέλεσμα: Ενώ η δραστηριότητα έχει αδειοδοτηθεί από την πολιτεία, τελικά βρίσκει διαρκώς εμπόδια. Η κάθε απίθανη υπηρεσία και ο κάθε υπαλληλάκος, μπορούν (θεωρητικά) να αναλαμβάνουν ρόλο τροχονόμου και να ρυθμίζουν περιστασιακά τη ροή αυτής της απίστευτης γραφειοκρατίας.

Φυσικά, η βασική αδειοδότηση (στην περίπτωση των μεταλλείων τελεσίδικα επικυρωμένη από το ΣτΕ) αποτελεί το  αμετάκλητο πλαίσιο λειτουργίας και ελέγχου της δραστηριότητας και του έργου. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και στα χρονικά περιθώρια που ορίζει ο νόμος, θα πρέπει να εκδοθούν ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ οι επιμέρους άδειες. Αυτές, δεν αποτελούν αυτοτελείς προϋποθέσεις λειτουργίας και νομιμότητας του έργου, που έχει εξαρχής αδειοδοτηθεί και είναι καθόλα νόμιμο, αλλά είναι παρεπόμενες και απλώς υποστηρικτικές.

Κάπου εδώ μπαίνει στο πλάνο ο ΣΥΡΙΖ«Α» και οι «οικολόγοι». Αρχίζουν να τρομοκρατούν δημόσιους λειτουργούς, ασκώντας ψυχολογική βία. Εκφοβισμός υπαλλήλων, απειλές κατά μηχανικών που υπογράφουν μελέτες και δηλώσεις, φοβέρες κατά της δικαιοσύνης,  διακηρυγμένη περιφρόνηση του κράτους και των θεσμών. 

Εδώ πυρπολήθηκε το αστυνομικό τμήμα της Ιερισσού, στις υπηρεσίες θα διστάσουμε; Κατ’ αυτόν τον τρόπο καθυστερούν «άδειες» και διαχέεται η αίσθηση της δήθεν παράνομης λειτουργίας των μεταλλείων. Διπλή γραμμή, ρέμα Καρατζά, πολεοδομικές άδειες, παράδρομοι,…Ο κατάλογος μακρύς και σίγουρα δεν τον έχουμε δει όλον ακόμα. 

Δημιουργείται κατά καιρούς τεχνητή ένταση και στη συνέχεια, μέσα σε πολεμική ατμόσφαιρα, αλαλάζοντα στίφη «κατοίκων» (δηλαδή ξενόφερτων μπαχαλάκηδων και αργόσχολων από όλη τη Β. Ελλάδα) μανουριάζουν στον Κάκαβο, διαδηλώνουν δεξιά-αριστερά, κάνουν ντόρο δυσανάλογο του μεγέθους τους. Το όλο θέμα φροντίζουν να το διαστρεβλώνουν και να το συντηρούν με θεατρινισμούς διάφοροι μαϊντανοί του ΣΥΡΙΖ«Α» και τα γνωστά επικοινωνιακά φερέφωνα του, καθώς και τα παπαγαλάκια τους (βλ. Ελευθεροτυπία).

Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως ο υπερβάλλων  ζήλος και η αξιοθαύμαστη ταχύτητα που ενίοτε επιδεικνύουν οι υπηρεσίες, όταν πρόκειται για παρεμπόδιση της λειτουργίας των μεταλλείων (ακούστηκε ότι υπήρξε ακόμη και…προφορική εντολή εισαγγελέα και την επόμενη φορά ίσως υπάρξει εντολή με…τηλεπάθεια). Ενώ, όταν πρόκειται για έκδοση κάποιας «άδειας» ή για επιβεβαίωση της νομιμότητας, κινούνται με ρυθμούς χελώνας, αν και εφόσον φιλοτιμηθούν ή βρουν το θάρρος να κάνουν τα αυτονόητα. 

Συμπέρασμα: Το κακό έχει παραγίνει και η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η πρόσφατη επιστολή της Ελληνικός Χρυσός στην ΕΜΒΕ αυτό καταδεικνύει. Όλος αυτός ο παρασιτικός συρφετός  πάντως, της «αριστεράς» και της «οικολογίας», καλά θα κάνει να μην θεωρεί την ανοχή και την συγκαταβατικότητα, ως αδυναμία.   

Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα

Με βάση το σκεπτικό του ομότιμου, που αναπτύσσει σε ανάρτησή του (πού αλλού;) στους αρχέγονους Παρατηρητές (εδώ), οι πανεπιστημιακοί που έχουν σχέση ή άποψη για το επίμαχο θέμα των μεταλλείων, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που «τα παίρνουν» από την Eldorado και σε αυτούς που ανιδιοτελώς υποστηρίζουν…αγροτουριστικές φράξιες, σαν τον ίδιο. Τα έχουμε ακούσει κι από άλλους αυτά. 

Ως γνωστόν, ή θα είσαι αγνός «οικολόγος» ή θα είσαι τσιράκι των αφεντικών. Άλλη περίπτωση δεν υπάρχει. «Δεν τολμάς ούτε κάν να μιλήσεις θετικά για μια επένδυση ή για ένα έργο, αυτόματα κατατάσσεσαι στην κατηγορία των πουλημένων», εξομολογούνταν αηδιασμένος, φίλος πανεπιστημιακός. 

Σαφώς το μεγάλο μεταλλευτικό έργο έχει μελετηθεί διεξοδικά από γερή (Ελληνική βεβαίως) μελετητική ομάδα, με την επαγγελματική συνεισφορά έγκυρων επιστημονικών συνεργατών και ΑΕΙ. Και εδώ  ας επισημάνουμε κάποια πράγματα, για να μην ξεχνιόμαστε:

1)  Κάποιοι μετατρέπουν την επιστημονικοτεχνική γνώση σε πράξη, προς όφελος της κοινωνίας, αμειβόμενοι για τις γνώσεις τους, αφού αυτή είναι και η δουλειά τους. Καθαρή επαγγελματική σχέση, με ευρύτερη συνεισφορά όμως, αφού στην περίπτωση των μεταλλείων, θα αξιοποιηθούν βιώσιμα εγχώριοι ορυκτοί πόροι Η ίδια σχέση άλλωστε ισχύει επαγγελματικά και για την πλειοψηφία του επιστημονικού-τεχνικού κόσμου, που στηρίζεται στη γνώση του. 

Το ίδιο συμβαίνει και με τους πανεπιστημιακούς: Αν και αρκετοί ‘κονομάνε παρανόμως κι απ’ έξω, έχουν ως βασικό εργοδότη το κράτος, δηλαδή όλους εμάς που πληρώνουμε φόρους, για να αμείβονται και να παράγουν-προάγουν-διαχέουν τη γνώση.

2) Κάποιοι άλλοι,  αγνοώντας τα διδάγματα της επιστήμης και της τέχνης, εμφανίζονται να απορρίπτουν την τεχνολογική πρόοδο και νοσταλγούν επιστροφή σε προβιομηχανικές μορφές οργάνωσης εργασίας. Τριγυρνούν σε πόλεις και χωριά, σε γιορτές και πανηγύρια, σε ημερίδες και προπαγανδιστικές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖ«Α» και των «οικολόγων», τρομοκρατώντας τον κοσμάκη. Με αντάλλαγμα, μια υποψηφιότητα σε Συριζαίικο ευρωψηφοδέλτιο, μια εκλόγιμη θεσούλα στην τοπική αυτοδιοίκηση, μια εξέλιξη σε κάποιο κομματικό μηχανισμό. Ή κάτι άλλο μήπως; Ορμώμενοι από καθαρή, αγνή ανιδιοτέλεια, προφανώς.  

3) Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν περιπτώσεις παλαιότερων έμμισθων επιστημονικών συνεργατών των χρυσοθήρων, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε όψιμους «οικολόγους» Π.χ. ο αιώνιος Λέκτωρ ΑΠΘ (υπήρξε για καιρό αμειβόμενο στέλεχος της Μεταλλευτικής Θράκης-καιρό έχει να δώσει σημεία ζωής αυτός), η Συριζοβουλευτίνα Χαλκιδικής (τέως εργολήπτρια της TVX) κλπ. 

Η μεταλλευτική εξελίσσεται διαρκώς, ενσωματώνοντας πάντοτε τεχνικές και γνώση και από άλλες επιστήμες. Έτσι, πολλοί έχουν άποψη για τα μεταλλεία, αφού τους μοιάζει να είναι συγγενής χώρος. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι κάποιοι παρακολουθούν διαρκώς τις εξελίξεις (και ορισμένοι περνάνε και στην εφαρμογή), ενώ άλλοι έχουν μείνει κολλημένοι σε ξεπερασμένες θεωρίες και στην εποχή του Φαρ-Ουέστ, με τους χρυσοθήρες και την χειροκοσκίνιση.

Ποτέ δεν είναι αργά πάντως για να αλλάξει κανείς. Η αλλαγή είναι επιλογή. Και για να αλλάξουμε κλίμα, ακολουθεί ιστορία με τον Νασρεντίν Χότζα, σχετική με τη φασαρία που γίνεται για τα μεταλλεία (συγγνώμη, για το πάπλωμα). Οι της παλιάς γενιάς, σαν τον ομότιμο, θα την γνωρίζουν:   

Χειμώνας, μαύρα μεσάνυχτα, μεγάλη φασαρία και καυγάς, έξω από το σπίτι του Χότζα. «Πήγαινε να δεις τι καυγάς είναι αυτός» του λέει η γυναίκα του. Ο Χότζα ρίχνει πάνω του το ωραίο πάπλωμα που είχαν και βγαίνει έξω να δεί τι γίνεται. Μόλις πλησιάζει, οι δύο που (υποτίθεται) καυγάδιζαν, του αρπάζουν το πάπλωμα και εξαφανίζονται. Ο Χότζα επιστρέφει στο σπίτι τουρτουρίζοντας και με το κεφάλι κατεβασμένο. «Τι συνέβη;», τον ρωτά η γυναίκα του. «Ο καυγάς γινόταν για το πάπλωμα», απαντά ο Χότζα.