"ΚΑΤΩ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΥΧΕΙΑ" (Email)

Ακτιβιστές απαιτούν να μην κοπεί "αρχέγονο" δέντρο
σε δάσος της πολιτείας Καλιφόρνια των ΗΠΑ

Γράφει ο Προμηθεύς

«Η επιχειρηματικότητα οφείλει να είναι κοινωνικά υπεύθυνη και επ’ ουδενί επιτρέπεται να υιοθετεί μία στάση του τύπου «δεν με νοιάζει για το περιβάλλον». Αλλά δεν επιτρέπεται και να διασπείρεται ακραία πράσινη παράνοια μεταξύ των ανθρώπων.»

Green & Gold Forum, Pretoria, Ν. Αφρική

Ο Καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Χιούστον Thomas R. DeGregori παρατήρησε ότι όλοι εκείνοι οι τύποι που γεμίζουν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι κατά της «παγκοσμιοποίησης» καθώς και «οι οργανώσεις που τους στήνουν εκεί» εγείρουν μιαν ιταμή αξίωση: Ότι τάχα αυτές οι ομάδες ευπόρων Λευκών ομιλούν εξ ονόματος των φτωχών και αδυνάμων αυτού του κόσμου.

Η θέση αυτή υιοθετήθηκε άκριτα από τα κυρίαρχα Δυτικά ΜΜΕ, «δυστυχώς», όπως παρατηρεί ο Καθηγητής DeGregori, και εξηγεί τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: Οι εν λόγω νέοι, «Πράσινοι Οικο-Ιμπεριαλιστές» (Green Eco-Imperialists) επιζητούν να επιβάλουν την βούλησή τους επί των αναπτυσσομένων χωρών, παρεμβαίνοντας δυναμικά στις προσπάθειες των τελευταίων να κατασκευάσουν φράγματα ή ορυχεία ή να αυξήσουν την σοδειά τους ή να κάνουν οτιδήποτε, τέλος πάντων, θα μπορούσε να τους βγάλει από την φτώχεια και την υπανάπτυξη. 

Αυτά, όμως, είναι «θέματα ζωής και θανάτου» για τους φτωχούς της γης, επισημαίνει ο Καθηγητής και δεν διστάζει να αποκαλέσει την επέμβαση των Οικολόγων στις ζωές των ανθρώπων ως «ανήθικη» και αιτία θανάτου και ερημώσεως των χωρών που πασχίζουν να προκόψουν.

Ευλόγως διερωτάται κανείς γιατί αυτό το μένος των εκπροσώπων του Ιδεολογικού Οικολογισμού και Οικο-Φουνταμενταλισμού κατά φραγμάτων, ορυχείων, εγγειοβελτιωτικών και αρδευτικών έργων, εξορύξεων και, γενικώς, παντός αναπτυξιακού έργου.

Το ερώτημα τίθεται δε όχι αδίκως, επειδή οι περί ων ο λόγος δεν μένουν εκεί – στην όποια στείρα πολεμική – αλλά κάνουν τα πάντα, πολεμούν λυσσωδώς (τόσο στα χλιδάτα διεθνή σαλόνια όσο και στα επιτόπια «πράσινα» αλώνια), μετέρχονται παν θεμιτόν και, κυρίως, αθέμιτον μέσον, προκειμένου να τορπιλίσουν, να υπονομεύσουν, να ακυρώσουν τα εν θέματι έργα:

- προπαγανδιστικός πόλεμος,

- ψυχολογικός πόλεμος,

- lobbying – προσεταιρισμός πολιτικών ιθυνόντων,

- διασπορά ψευδών ειδήσεων,

- χάλκευση και παραποίηση επιστημονικών δεδομένων,

- διασπορά φόβου,

- καλλιέργεια υστερίας,

- ψυχολογική τρομοκρατία,

- ιδεολογική τρομοκρατία,

- φυσική τρομοκρατία,

- πράξεις δολιοφθοράς (σαμποτάζ) κ.λ.π.

Η μία απάντηση είναι, φευ, η δύναμη της ιδεοληψίας. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν, στ’ αλήθεια, αυτά που διακηρύσσουν. Έχει ξαναγίνει αυτό στην μακρά διαδρομή της Δυτικής Ιστορίας των Ιδεών, και μια και δυο και τρεις φορές, και πάντοτε το πλήρωσε πανάκριβα ο κόσμος, και πρωτίστως η γηραιά ήπειρος.

Υπάρχει ένας συγκεκριμένος «παραπόταμος» του Προτεσταντισμού, και δη της Καλβινιστικής εκδοχής του (ο κορυφαίος Αμερικανός ιστορικός Ernest Leuchtenburg τον αποκάλεσε «Μετα-Χιλιαστικό Προτεσταντικό Ζηλωτισμό» – σήμερα θα λέγαμε «Φουνταμενταλισμός»), από όπου πηγάζει αυτή η τακτικώς, περιοδικώς επανεμφανιζόμενη αξίωση της Δύσεως να «σώσει» την υφήλιο:

-           άλλοτε εν ονόματι της διαδόσεως του Πολιτισμού, του Φιλελευθερισμού και του Κοινοβουλευτισμού  (The burden of the White Man – British Empire),

-           άλλοτε εν ονόματι των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Εξαγωγής Δημοκρατίας (Human Rights, Make The World Safe For Democracy – ΗΠΑ),

-           άλλοτε εν ονόματι της Οικολογίας, του Περιβάλλοντος ή του Οικοσυστήματος.

Άλλωστε, ο «Πράσινος» Μύθος, η «σωτηρία του περιβάλλοντος» είναι, ίσως «η τελευταία σταυροφορία της Βορείου Λευκής Αυτοκρατορίας», όπως παρατήρησε κάποτε ο Ομότιμος Καθηγητής Βιο-Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Philip Stott.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη απάντηση: Η δύναμη της ιδιοτέλειας. Η επιδίωξη του κέρδους – ή, πάντως, της ισχύος. Διότι όλο αυτό σαφέστατα κατατείνει στην εκ νέου θέσπιση της «Προστασίας» των χωρών του λεγομένου Τρίτου Κόσμου από την («ανωτέρα», φυσικά!) Δύση. 

Η ανωτερότητα της οποίας οίκοθεν νοείται και αρρήτως θεωρείται δεδομένη, με όρους ηθικής-«πράσινης» υπεροχής: Ο Δυτικός Άνθρωπος είναι σαφώς πιο «ευαισθητοποιημένος» και «συνειδητοποιημένος» οικολογικά και, κατά συνέπειαν, έχει την οιονεί ηθική υποχρέωση να διδάξει, να νουθετήσει, να καθοδηγήσει τον Άνθρωπο του Τρίτου Κόσμου, να του υποδείξει την πολιτικώς ορθή Πρασίνη Οδό και, εν ανάγκη, να του την επιβάλει – να σχεδιάσει, να νομοθετήσει, να αποφασίσει και να εκτελέσει, πάντα για το καλό του τελευταίου και, κυρίως, της «φύσεως», του «περιβάλλοντος», του «οικοσυστήματος», της «Μητέρας Γης» (Earth First) και τα τοιαύτα.

Ένα από τα πολλά λογότυπα της παγκόσμιας οικολογικής οργάνωσης"EARTH FIRST"
Η υποκρισία της απέναντι στη μεταλλευτική δραστηριότητα γίνεται εμφανής
από τα μεταλλικά "εργαλεία" που χρησιμοποιούνται για την... προστασία της φύσης

Πέραν της αφόρητης οσμής Πολιτισμικού Ρατσισμού, που αποπνέει η μόλις σκιαγραφηθείσα αντίληψη – διάχυτη, ας το ομολογήσουμε, μεταξύ των (κατά κανόνα, σκανδαλωδώς προνομιούχων) Δυτικών αστών που στελεχώνουν την Πράσινη Υπερεθνική Γραφειοκρατική Ελίτ, το αδρώς επιδοτούμενο Πράσινο Διεθνές Παρακράτος των αναρίθμητων ΜΚΟ και των ομάδων «ακτιβιστών» –, υπάρχει και ένα καθόλου άϋλο και απολύτως απτό και εμπράγματο παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα:

Ολόκληρες περιοχές του πλανήτη καταδικάζονται, όχι διά των όπλων των αγγλο-γαλλικών αποικιακών στρατευμάτων ή των γερμανικών «Panzer» ή του U.S. Marine Corps αλλά «διά της τεθλασμένης» της Οικολογίας, να «βράζουν στο ζουμί τους» και να τελούν, εις το διηνεκές, υπό καθεστώς διαρθρωτικής υπανάπτυξης και δομικής εξάρτησης από την Δύση, αφού τους απαγορεύεται, δι’ εδίκτου των διεθνών οργανισμών (ΟΗΕ, ΕΕ κ,λ.π.), διά ροπάλου και επί ποινή εξοντωτικών κυρώσεων, να ακολουθήσουν τον πλέον πρόσφορο και λυσιτελή δρόμο οικονομικής και κοινωνικής αναπτύξεως και στρατηγικής και πολιτικής απεξαρτήσεως.

Και η Δύση – η οποία, όταν επρόκειτο για την ίδια, επί αιώνες δεν άφησε λίθον επί λίθου, προκειμένου να επιτύχει την θαυμαστή οικονομική, τεχνολογική και κοινωνική ανάπτυξή της και να αναδειχθεί σε Ηγεμόνα του κόσμου τούτου – επαναβεβαιώνει, και στην μετα-κομμουνιστική, μετα-σοβιετική εποχή, την Πλανητική Ηγεμονία της, με κύριο ιδεολογικό εργαλείο αυτήν την φορά, πλην των «Human Rights», το «Περιβάλλον».

Το πρόβλημα για τους Οικο-Ιμπεριαλιστές έγκειται, όμως, στο ότι οι προθέσεις και επιδιώξεις τους έχουν γίνει πλέον αντιληπτές από τους θιγομένους τρίτους. Από την Ρωσία και την Κίνα μέχρι την Βραζιλία και την Ν. Αφρική, ολοένα και ολιγώτεροι δηλούν πρόθυμοι να αποδεχθούν ως θέσφατα τα «πράσινα» ιδεολογήματα.

Αντιθέτως, ολοένα και περισσότερο αυξάνει η συνειδητοποίηση του πόσο βαθύτατα ανήθικες και ιδιοτελείς είναι οι επιδιώξεις και οι πρακτικές του Οικολογισμού, συγκρινόμενες μάλιστα ακόμη και με τις αντίστοιχες του Κλασσικού Ιμπεριαλισμού της πάλαι ποτέ Αποικιοκρατικής Εποχής. Όπως το θέτει ο Leon Louw, Εκτελεστικός Διευθυντής της «Free Market Foundation of South Africa»:

«Μία φορά και έναν καιρό, τα δισεκατομμύρια των φτωχών του κόσμου υπέφεραν από Ιμπεριαλιστές, οι οποίοι «εκμεταλλεύονταν» την εργασία και τους φυσικούς πόρους στις αποικίες. Αλλά, τουλάχιστον, εκείνοι το έκαναν αυτό επενδύοντας σε εργοστάσια και ορυχεία και παρέχοντας τεχνολογία και γνώση. Έτσι, το να πλουτίζουν τους εαυτούς των σήμαινε, τουλάχιστον, ότι βελτιώνονταν και οι συνθήκες στις αποικίες. Οι σύγχρονοι Ιμπεριαλιστές, καταλλήλως αποκαλούμενοι «Οικο-Ιμπεριαλιστές», είναι πολύ χειρότεροι. Δεν εκμεταλλεύονται πια τις αποικίες άμεσα. Αντ’ αυτού, διασφαλίζουν ότι οι «αναπτυσσόμενες χώρες» δεν θα αναπτυχθούν. Αυτό που άρχισε στην μετα-αποικιακή εποχή ως το κίνημα των «Ορίων της Ευημερίας» έχει καταστεί ένα έλος βιώσιμης ανοησίας προς υπεράσπισιν περίπλοκων στρατηγημάτων, για να περικοπεί η ευημερία στις φτωχές χώρες, υπό το πρόσχημα ότι η διαρκής ανάπτυξη δεν είναι “βιώσιμη”» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Ως καταπέλτης ηχεί, πράγματι, κλείνοντας ο λόγος του Νοτιοαφρικανού επιχειρηματία:

«Το να λες σε άπορους ανθρώπους στην πατρίδα μου, την Ν. Αφρική, και σε χώρες με ακόμη μεγαλύτερη απορία, ότι δεν πρέπει ποτέ να φιλοδοξούν να αγγίξουν βιοτικό επίπεδο πολύ καλλίτερο εκείνου που έχουν τώρα – διότι δεν θα ήταν «βιώσιμο» - είναι απλώς ένα παράδειγμα της υποκρισίας που υφιστάμεθα κατά πρόσωπον, σε μιαν εποχή κατά την οποία μπορούμε, και θα έπρεπε, να αναπτυχθούμε τόσο γρήγορα, ώστε να φθάσουμε στην πλήρη ανάπτυξη εντός μιας και μόνον γενεάς.»