ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

*Του Βαγγέλη Μωυσή

Καθώς η πορεία της επένδυσης για τη μεταλλουργία χρυσού στη Χαλκιδική, βρίσκεται σε μία ακόμα κρίσιμη καμπή, καλό είναι να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα, για τη βούληση της τοπικής κοινωνίας. Και εννοώ φυσικά την έντεχνη μακρά διαστρέβλωση της αλήθειας, με τη χρήση τακτικών θορύβου και δημιουργίας ψευδών εντυπώσεων.

Καταγόμενος από Στρατώνι και Αρναία, γνωρίζω καλά ότι στη συντριπτική της πλειονότητα, η πραγματικά τοπική κοινωνία (και όχι οι ανακυκλούμενοι και μεταφερόμενοι από Αθήνα ή Θεσσαλονίκη διαδηλωτές), υποστηρίζει την επένδυση και την οικονομική άνθιση που αυτή συνεπάγεται για τη Β.Α. Χαλκιδική.

Σε πολλές περιπτώσεις όμως, φοβάται να εκφραστεί. Φοβάται τις σποραδικές ενέργειες τρομοκρατίας από «άγνωστους δράστες» και «μεμονωμένα κακοποιά στοιχεία», που κατά διαβολική σύμπτωση, κάνουν πράξη τις θεωρίες ηγετών του «antigold κινήματος» για αντίδραση με κάθε μέσο (ακόμα και με ακραία βία) στην προοπτική της επένδυσης.

Εμπρησμοί αυτοκινήτων μέσα στη νύχτα, βίαιες επιθέσεις σε εργοτάξια, απειλές σε βάρος κατοίκων της παραλιακής ζώνης που δεν συμμερίζονται τις απόψεις των «πολέμιων» της επένδυσης, ενέδρες και επιθέσεις σε εργαζόμενους που επιστρέφουν στο σπίτι τους, επιβάλλουν τη «σιωπή» σε κάθε φιλήσυχο πολίτη που ενδιαφέρεται να εργάζεται και όχι να… απεργάζεται.

Από τα 16 χωριά που αποτελούν τον Δήμο Αριστοτέλη, τουλάχιστον στα 11, η κοινωνία έχει σαφή θέση υπέρ της επένδυσης. Και μόνο σε 2 ή 3, η πλάστιγγα γέρνει στην πλευρά των «πολέμιων» αυτής. Είναι όμως αυτά που κάνουν και τον μεγαλύτερο θόρυβο δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση, πως η τοπική κοινωνία αντιδρά στην επένδυση.

Ουδέν αναληθέστερον.

Η Ιερισσός, για παράδειγμα, είναι εκτός βεληνεκούς της μεταλλουργικής δραστηριότητας. Έχει γίνει όμως «σύμβολο» μιας διαρκούς εκστρατείας φόβου, από εκείνους που ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα –θεμιτά ή αθέμιτα- για οικονομική ευμάρεια, με την παύση της μεταλλουργίας και την οικονομική εξαθλίωση των υπόλοιπων κοινοτήτων της Β.Α. Χαλκιδικής.

Μάλιστα, η πλειοψηφία αυτή υπέρ της επένδυσης, είναι καταμετρημένη και στην κάλπη.

Στον Δήμο Αριστοτέλη, όπου το θέμα της Επένδυσης είναι μείζον ζήτημα αντιπαράθεσης επί χρόνια, το 2010 είχε κερδίσει στις εκλογές η παράταξη του Χρήστου Πάχτα που είναι αναφανδόν υπέρ της επένδυσης με 51,7%. Ο υποστηριχθείς από το ΠΑΣΟΚ τότε Μιχαήλ Βλαχόπουλος που έλαβε το 48,3% στον β’ γύρο, προβάλλοντας ένα πνεύμα διστακτικής ουδετερότητας, είχε μια παράταξη αποτελούμενη και από πολέμιους, αλλά και από υποστηρικτές της επένδυσης που προσέλκυσαν και ένα σημαντικό ποσοστό αντίστοιχων ψήφων.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2014, έγινε το colpo grosso των «πολέμιων» της επένδυσης. Με σύνθημα τον «διάλογο» και μια «επίσημη ουδετερότητα» ο Γιάννης Μίχος, αν και προερχόμενος από τους πολέμιους της επένδυσης, κατάφερε να αποσπάσει σημαντικό ποσοστό ψήφων υποστηρικτών της, που ήλπιζαν σε ειλικρίνεια των λόγων του για προσπάθεια άμβλυνσης του «πολεμικού» διχασμού της τοπικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει τον Δήμο με ποσοστό 51,13% και αμέσως μετά να παραιτηθεί υπέρ του νυν –μη εκλεγμένου- δημάρχου Γιώργου Ζουμπά, που είναι φανατικά στρατευμένος στο πλευρό των «πολέμιων» της επένδυσης.

Έτσι, εντέχνως, αλλοιώθηκαν και οι εντυπώσεις για την πραγματική βούληση μιας τοπικής κοινωνίας που στη μεγάλη της πλειοψηφία, κατ` εκτίμηση σε ποσοστό άνω του 70%, υποστηρίζει την προοπτική της μεταλλουργίας στην περιοχή.

Η αλήθεια αρχίζει να ξεκαθαρίζει, εν μέρει και ως αποτέλεσμα της ακραίας ιδεοληψίας του ΣΥΡΙΖΑ που για να χαϊδέψει τα αυτιά της κομματικής του δεξαμενής στην περιοχή, καταφέρνει να «ξυπνήσει» τον κοιμώμενο γίγαντα της πραγματικής τοπικής κοινωνίας! Τον «γίγαντα» μιας πλειονότητας, που επιθυμώντας να δουλεύει αντί να διαδηλώνει, προτιμά να απέχει από μαζικές εκδηλώσεις έκφρασης γνώμης. Ίσως είναι καιρός, αυτή η σιωπηρή πλειονότητα να διεκδικήσει –αν μη τι άλλο- τη φωνή της…

* Ο Βαγγέλης Μωυσής είναι δημοσιογράφος

Αναδημοσίευση από thestival.gr