"ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ": ΤΟ ΠΑΓΙΟ ANTIGOLD ΑΦΗΓΗΜΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Κάποιοι antigold δυσαρεστήθηκαν με την ανάρτηση που κάναμε με τίτλο: "Το Κλίμα Αλλάζει…".

Προφανώς και ενοχλήθηκαν αφού μέσα σ’ αυτή την ανάρτηση αναφερθήκαμε στην βασική αιτία που πρόσφερε υπόσταση και δημοσιότητα στην συλλογικότητα τους, όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεν είναι άλλη από τα οικονομικά συμφέροντα που περικλείονται εντός της έννοιας: χρήση γης.

Κατά την γνώμη μας, αυτοί οι μάλλον όψιμοι antigold δεν θα έπρεπε να ενοχλούνται από την ανάρτηση μας, καθώς αυτό ήταν το βασικό αφήγημα που πρόταξε ο ιδρυτής του «παρατηρητηρίου μεταλλευτικών δραστηριοτήτων»  τον Δεκέμβριο του 2013 για να πείσει το ακροατήριο του για την υποψηφιότητα του στις ενδοantigold διαδικασίες ανάδειξης βασικού υποψηφίου για τις δημοτικές εκλογές του 2014.

Τότε ο ιδρυτής της antigold συλλογικότητας μίλησε για 2.500 οικόπεδα "πρώτης γραμμής" που εκείνος είχε οριοθετήσει μέσα από το ρυμοτομικό σχέδιο που είχε εκπονήσει σε Αμμουλιανή Ολυμπιάδα, Ουρανούπολη και ένα μεγάλο μέρος της Ιερισσού, το οποίο είχε απορριφθεί ,όπως είχε καταγγείλει από εκείνο το βήμα από τον πρώην δήμαρχο Αριστοτέλη Χρίστο Πάχτα.

Όποιος ακούσει την τοποθέτηση αυτή δεν μπορεί να μην αντιληφθεί πως αυτό είναι το βασικό αφήγημα των πολέμιων της μεταλλευτικής δραστηριότητας ως εναλλακτική πρόταση ήπιας ανάπτυξης απέναντι της. Ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι άλλο, εκτός από κάποια πυροτεχνήματα για εμφιαλωτήρια νερού, καλλιέργειες κλωστικής κάνναβης και κίτρινων φασολακίων.

Το θέμα είναι πως όλοι αυτοί που αναθεματίζουν σήμερα το επενδυτικό εγχείρημα του Ελληνικού με τις 10.000 κατοικίες δεν βρήκαν να πουν λέξη τότε όταν το αναπτυξιακό ισοδύναμο του επικεφαλής των antigold ήταν ένα «Μικρό Ελληνικό», τουτέστιν 2.500 κατοικίες απέναντι στην βιώσιμη και αειφόρα εξορυκτική δραστηριότητα των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Μια ακόμη τρανή απόδειξη πως το θέμα των Σκουριών μετεξελίχθηκε σε πολιτικό για να κουκουλώσει τα οικονομικά συμφέροντα που υπήρχαν και υπάρχουν από πίσω.

Και για να μην παρεξηγηθούμε. Δεν είμαστε κατά της οικοδομικής δραστηριότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαστε υπερ όλων των οικονομικών και παραγωγικών δραστηριοτήτων. 

Και στην Μήλο για παράδειγμα,  που πραγματοποιούνται εξορύξεις σε πάρα πολλά ορυχεία μια χαρά συνυπάρχουν με τις πλησιέστερες οικοδομήσιμες περιοχές. 

Η Μήλος περιλαμβάνεται στους κορυφαίους Ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως  και η πραγματικότητα απέδειξε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ενόχλησης της μίας δραστηριότητας απέναντι στην άλλη.

Δεν γίνεται να ακούμε όμως τις συνήθεις antigold αερολογίες περί "μη αναστρέψιμης κατάστασης" και "μη βιώσιμης και αειφορικής ανάπτυξης στην ΒΑ Χαλκιδική", όταν η μεταλλευτική δραστηριότητα αποτελεί στην πράξη τον ορισμό αυτού του ποθούμενου μοντέλου ανάπτυξης. Και εξηγούμε το γιατί.

Οι εξορύξεις διαρκούν maximum 40 χρόνια. Μετά η κάθε εξορυκτική επιχείρηση είναι υποχρεωμένη να αποκαταστήσει την εκμεταλλεύσιμη περιοχή.

Στην περίπτωση της τσιμεντοποίησης - την οποία προτείνει ως εναλλακτική ανάπτυξη  η antigold  συλλογικότητα - το δάσος και η φύση δεν επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση.

Η τσιμεντοποίηση ΔΕΝ αποτελεί βιώσιμη εναλλακτική από περιβαλλοντικής πλευράς.

«Είναι πολύ απλά τα πράγματα», όπως αρέσκεται να λέει πυκνά συχνά ο επικεφαλής της antigold συλλογικότητας, πριν αρχίσει να αναπτύσσει τα γνωστά επιχειρήματα του. Ας το αντιληφθούν όσοι ακόμη δεν το έχουν αντιληφθεί.