Θ. ΚΕΦΑΛΑΣ (ΣΜΕ): "Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ"

Ήταν λίγες μόνο μέρες πριν από την έκρηξη της υπόθεσης Eldorado Ελληνικός Χρυσός, όταν από πλευράς Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) είχε οργανωθεί παρουσίαση των δυνατοτήτων της εξορυκτικής βιομηχανίας ως κλάδου της οικονομίας σήμερα. 

Η εξορυκτική δραστηριότητα, που σήμερα στην Ελλάδα προσφέρει 115.000 θέσεις εργασίας, που προγραμματίζει επενδύσεις 1,3 δισ. σε υποδομές και ενεργητικό σε ορίζοντα 2018, αλλά και που έχει αποκαταστήσει 35% της έκτασης εξόρυξης (από το 1979 έως σήμερα), δηλαδή 65.000 στρέμματα γης, είναι ένα σημαντικό μέτωπο. 

Μολαταύτα, ο κλάδος συνολικά έδειχνε να υιοθετεί μια πολιτική έκλειψης από τη δημοσιότητα ή, πάντως, μια επικοινωνιακή πολιτική παραπόνου. 

Ήδη δείχνει να βγαίνει μπρος. Και να προβάλλει καθώς η υπόθεση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων κυριαρχεί, και ήδη με την υπόθεση Eldorado απογειώθηκε πρωτοβουλίες που έχουν τελευταία αναληφθεί ή προωθούνται στην Ελλάδα (το Βαγονέτο στον Παρνασσό, τα περιπατητικά μονοπάτια ή το Μεταλλευτικό Μουσείο Μήλου, η πίστα για αγώνες μοτοσικλέτας στα Μάρμαρα Διονύσου, οι σχεδιασμοί για το Λαύριο), με μια λογική αναβάθμισης πάντως του τουριστικού ενδιαφέροντος. Αλλά και ευρείας κλίμακας αποκαταστάσεις τοπίου μετά την ολοκλήρωση της λατομικής ή μεταλλευτικής δράσης. 

Επειδή λοιπόν το τσουνάμι Eldorado κάποια στιγμή θα φύγει από το επίκεντρο της δημόσιας προσοχής, όμως η εξορυκτική δραστηριότητα θα παραμείνει, αναζητήσαμε τον πρόεδρο του ΣΜΕ Θανάση Κεφάλα, για μια ευρύτερη τοποθέτηση.

Όταν ξεκινήσει κανείς σήμερα, μέσα Σεπτεμβρίου 2017, μια συζήτηση για τη μεταλλευτική δραστηριότητα στην Ελλάδα και το περιβαλλοντικό της αποτύπωμα δεν είναι δυνατόν να παρακάμψει το ότι μιλούμε μετά την έκρηξη της υπόθεσης Eldorado Ελληνικός Χρυσός . Πιστεύετε ότι θα μπορέσει στο κοντινό μέλλον η ελληνική κοινή γνώμη να προσεγγίσει νηφάλια το θέμα;

Το θέμα της Ελληνικός Χρυσός είναι όντως το πιο επίκαιρο για την εξορυκτική βιομηχανία. Όμως η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει το αντιλαμβάνεσθε στους δύο καθ’ ύλην αρμόδιους, που είναι η ίδια η εταιρεία και το ελληνικό Δημόσιο. Για μας είναι ανησυχητικό να μην υλοποιηθεί μια επένδυση η οποία, το σημειώνω, έχει μέχρι στιγμής περιβαλλοντικά αδειοδοτηθεί.

Για μας, δηλαδή για τον ΣΜΕ. Ο οποίος έχει, υποθέτω, ως μέλος την Ελληνικός Χρυσός.

Όντως, είναι μέλος μας. θεωρούμε λοιπόν ότι θα πρέπει να εξαντληθεί κάθε περιθώριο ώστε η επένδυση να ολοκληρώσει την αδειοδότησή της και να ξεκινήσει.

Να θεωρήσουμε λοιπόν ότι γι’ αυτό και ο ΣΜΕ προσέφερε τις καλές του υπηρεσίες για να αποκατασταθεί η επαφή των δύο μερών…

Γι’ αυτό ακριβώς προσφέρθηκαν οι καλές υπηρεσίες. Και γι’ αυτό θεωρούμε ότι κάποιος που έχει συσσωρευμένη γνώση –και στα μέλη μας υπάρχει αυτή η τεχνική πείρα– μπορεί να συνεισφέρει στη γεφύρωση του χάσματος, μπορεί και να συντελέσει σ’ έναν πιο ενεργό διάλογο.

Ο οποίος θεωρείτε ότι έχει διαρραγεί;

Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι και η εταιρεία τον έχει ζητήσει και αποδεχθεί, αλλά και ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο και έχει δεχθεί πριν από λίγες εβδομάδες τους εκπροσώπους της εταιρείας. Μένω στα εξωτερικά σημάδια. Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες. Ευελπιστώ ότι θα δοθεί τελική λύση δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να μην δοθεί λύση. Υπάρχουν εργαζόμενοι, υπάρχουν οφέλη για την εθνική οικονομία, υπάρχει και η σηματοδότηση προς τους ξένους επενδυτές.

Εννοείτε ότι αυτή η υπόθεση μας ακολουθεί ως χώρα και θα μας ακολουθεί, ή τι;

Εννοώ ότι πλέον το θέμα έχει πάρει διαστάσεις εντός και εκτός Ελλάδας και αποτελεί επένδυση που παρακολουθούν πολλοί.

Σας παρασύρει αυτό το επεισόδιο, ως κλάδο, προς τα κάτω;

Με την έννοια του ότι δημιουργεί ένα περιβάλλον συζήτησης που δεν είναι από τη θετική πλευρά, ναι. Όμως, ως κλάδος, μένουμε προσηλωμένοι σ’ αυτό που θεωρούμε ότι μπορούμε να φέρουμε στην ελληνική οικονομία.

Δηλαδή;

Να διατηρήσουμε το σημερινό αποτύπωμά μας, που είναι 3,4% του ΑΕΠ. Να μπορέσουμε να κάνουμε τις επενδύσεις που έχουμε προγραμματισμένες.

Ενδεικτικά να αναφέρω ότι, με βάση τα στοιχεία που συγκέντρωσε το ΙΟΒΕ (μέχρι το 2013 δυστυχώς, ξέρετε ότι τα στατιστικά στην Ελλάδα αργούν πολύ…), οι εξορυκτικές επιχειρήσεις επενδύουν κάπου 200 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Σταθερά. Και σε εποχή κρίσης.

Θέλετε να πείτε ότι αυτή η επενδυτική δράση έχει έναν σταθεροποιητικό ρόλο;

Το νούμερο που σας ανέφερα καλύπτει, σταθερά, την περίοδο 2009-2013. Θα το έλεγα όντως σταθεροποιητικό. Είμαστε εδώ, ως κλάδος, και συνεχίζουμε. Ξέρετε, κ. Παπαγιαννίδη, από τη φύση της η εξορυκτική βιομηχανία βλέπει με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Από τη φύση της είναι συντηρητική στις επιλογές της.

Τι θα πει συντηρητική στις επιλογές της;

Ότι αν δεν έχουμε κάνει ένα πολύ καλό business plan και αν δεν έχουμε καλά μελετημένη την τεχνολογία που θα χρησιμοποιήσουμε, τη μέθοδο εξόρυξης κ.ο.κ., δεν θα ξεκινήσουμε εύκολα. Υπάρχει η παροιμία «δυο μέτρα, κι ένα κόβε!». Μετράς δυο φορές το ύφασμα, και μετά μόνο βάζεις το ψαλίδι. Διότι άμα το βάλεις το ψαλίδι, μετά δεν γυρίζεις εύκολα.

Και το διαβόητο Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας; Αισθάνεστε κάποιαν ωρίμανση; «Καμπύλη εκμάθησης»…

Να σας πω κάτι; Θα έσβηνα το «διαβόητο». Το Ε’ Τμήμα, αν το δούμε ψύχραιμα, έφερε και κάτι καλό. Ταρακούνησε την ελληνική κοινωνία και την επιχειρηματική κοινότητα, ότι το περιβάλλον δεν είναι for free, δεν είναι τζάμπα. Δεν επιχαίρω για τον ρόλο που έπαιξε, αλλά ξεδιπλώνοντας λίγο την ταινία θα έλεγα ότι ζήσαμε το φαινόμενο του εκκρεμούς: από μια προσέγγιση ότι το περιβάλλον είναι δωρεάν, περάσαμε στο ότι είναι το πιο δύσκολο. Καιρός να ισορροπήσουμε!

Σιγά: υπάρχει τάση επιστροφής του εκκρεμούς;

Ω ναι, υπάρχει! Υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις – και δεν αναφέρουμε μόνο σ’ αυτές που αφορούν την Ελληνικός Χρυσός. Κι άλλες έχω δει, να θέτουν τα πράγματα σε σωστή βάση, να χωρίζουν την ήρα από το στάρι.

Που σημαίνει;

Θα πει ότι όσοι θέλουν να είναι κερδοφόροι εις βάρος του περιβάλλοντος ή εις βάρος του νόμου, θα πρέπει να εκλείψουν.

Σαφέστερα, εδώ;

Θα πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν. Είτε διά συμμορφώσεως, είτε μη συνεχίζοντας τη λειτουργία τους.

Και η πρόσληψη των πραγμάτων από τις τοπικές κοινωνίες, πώς πάει;

Να πω ότι υπάρχουν τόποι όπου βλέπουμε πρόοδο, τόποι όπου υπάρχει πυρήνας αντίδρασης – όμως όχι πάντα θεμελιωμένος σε πραγματικά στοιχεία. Τα θετικά; Θα σας ηχήσει έως περίεργο, αλλά οι εκμεταλλεύσεις βωξίτη δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο αντιπαράθεσης με την τοπική κοινωνία.

Οι τοπικές κοινωνίες και η συνύπαρξη; Ποτέ;

Κριτικής, ναι. Επιλογών, βεβαίως, όχι όμως αντιπαράθεσης.

Κόκκινες λάσπες στην Ιτέα;

Αυτό ήταν από τη λειτουργία της Αλουμίνιον της Ελλάδος, παλιά. Όμως πλέον η επιχείρηση ανέπτυξε καινούργιες μεθόδους, backfilling υλικών, με κατάλληλη τεχνολογία. Δεν υπήρξαν όμως αντιδράσεις όπως αυτές που βιώνουμε σε άλλες περιοχές τον τελευταίο καιρό. 

Οι τοπικές κοινωνίες της Βοιωτίας και Φωκίδας θεωρούν τον βωξίτη και την καθετοποίησή του (αλουμίνα, αλουμίνιο) ως κομμάτι της ιστορικής τους παράδοσης τα τελευταία 60 χρόνια και με ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και τη συνέχεια της δραστηριότητας αυτής, σήμερα. 

Η Μήλος, πάλι, πέρασε μια περίοδο έντονης αντιπαράθεσης (με τον χρυσό τότε), όμως σήμερα θα ακούσετε τον δήμαρχο Μήλου (σε διεθνή και σε ελληνικά συνέδρια) να παρουσιάζει την οικονομία του νησιού ως πρότυπο ισορροπημένης ανάπτυξης. «Εμείς έτσι δεν περάσαμε κρίση», τον έχω ακούσει να λέει.

Θέλετε άλλα 2 3 παραδείγματα; Στη Χαλκιδική υπάρχει τώρα ένα κλίμα αντιπαράθεσης.

Ε, περισσότερο από αντιπαράθεσης!

Όμως επί δεκαετίες ο τουρισμός αναπτύχθηκε και υπήρξε μαζί με τα μεταλλεία. Ορμύλια, Γερακινή, στην Κασσάνδρα, όπου τώρα είναι ο Ελληνικός Χρυσός. Αυτά συνυπήρχαν!

Και, για σας, πότε διερράγη η ισορροπία;

Όταν για πολλούς λόγους μπήκε σε περιπέτειες επιβίωσης το παλιό μεταλλείο Κασσάνδρας. Υπήρξαν, θυμίζω, και χρόνια που σταμάτησε ουσιαστικά να δουλεύει. Και αντί να περάσει ομαλά, από την περίοδο Μαδέμ Λάκκου και καινούργιας Ολυμπιάδας, στα βαθύτερα στρώματα εξόρυξης, υπήρξε διακοπή. 

Αν δεν είχε διακοπεί η μεταλλευτική παράδοση θα είχαν συνεχίσει τα πράγματα πιο ομαλά. Δεν είναι κριτική στο μάνατζμεντ, αλλά είναι μακροπαρατήρηση. Όταν σταματάει η βιομηχανική παράδοση σε μια περιοχή κι έρχονται σπίτια και χτίζονται δίπλα στα εργοστάσια, αυτά τα εργοστάσια δύσκολα θα ξαναξεκινήσουν.

Πλέον, η συνύπαρξη εξορυκτικής λειτουργίας και τουρισμού είναι δεδομένη. Και η δυνατότητα αξιοποίησης της εξορυκτικής γης ως παράθυρο στην εξέλιξη, και αυτή έχει αποδειχθεί. Επιτρέψτε μου μερικές εικόνες: ξενοδοχείο σε ορυχείο στην Κίνα, γη που επαναποδίδει η ΔΕΗ από τα λιγνιτωρυχεία, ή τα αμπέλια της Imerys στη Μήλο.

 [ΠΗΓΗ:: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, του Αντώνη Παπαγιαννίδη]

Αναδημοσίευση από xrysoselladas.gr