ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ Ή ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;;;

Στην εποχή μας η επικοινωνιακή εκμετάλλευση γεγονότων δεν είναι πλέον μια τυπική επαγγελματική επιλογή. Έχει εξελιχθεί σε μια ύψιστη “ανάγκη επιβίωσης”. Είτε οικονομικής, είτε πολιτικής, είτε και των δυο μαζί. Και στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο έχει εδραιωθεί. Δυστυχώς.

Είναι ευρέως αντιληπτό πως αυτή η «ανάγκη» δεν γνωρίζει φραγμούς και όρια. Εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα. Αρκεί να γίνει η… δουλειά! Ποια δουλειά; Η δουλειά… Κατά κύριο λόγο η διαστρέβλωση της πραγματικότητας με ταυτόχρονη διασπορά φόβου, κινδύνου και πανικού, πάνω στο σώμα της κοινωνίας.

Ό,τι τέλος πάντων απαιτείται για να αποπροσανατολιστεί μια κοινωνία από τα πραγματικά προβλήματα της. Η συνέπεια τις περισσότερες φορές αναμενόμενη. Τοξικότητα και κοινωνικός διχασμός.

Στην ΒΑ Χαλκιδική η παραπάνω «εικόνα» ήταν καθημερινή από το 2009 μέχρι το 2018. Ήταν αυτό που λέμε η νέα «κανονικότητα», που επιβλήθηκε με πρόσχημα την… καταστροφή που δήθεν θα προκαλούσε η ολοκληρωμένη αναβίωση της μεταλλευτικής δραστηριότητας, μέσω της επένδυσης χαλκού - χρυσού στα Μεταλλεία Κασσάνδρας.

Το μεγάλο ατόπημα είναι πως κανένας από όλους αυτούς που παρήγαγαν και αναπαρήγαγαν την τοξικότητα δεν αναγνώρισε ποτέ δημόσια (κατ’ ιδίαν και σε ιδιωτικό επίπεδο δεν έχει καμία αξία) πως αυτή η επένδυση δεν άφησε την τοπική κοινωνία να νιώσει στο πετσί της την τεράστια μνημονιακή πρέσα της περιόδου 2009 – 2018.

Και δεν στεκόμαστε καν στον πόλεμο που δέχθηκαν εταιρεία και εργαζόμενοι σε αυτό το διάστημα που επι της ουσίας στέρησαν από το κράτος και την κοινωνία πολύ καίρια άλματα προόδου και ανάπτυξης, που θα έβαζαν ακόμη ισχυρότερα αναχώματα στις κρίσεις (υγειονομική και ενεργειακή) που ακολούθησαν.

Μέσα σ’ αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρά την χαριστική βολή έδιναν δυστυχώς και οι «κορώνες» από τα χείλη πολιτικών και πολιτευομένων που επιδίωκαν άγρα δημοσιότητας και ψήφων. Μια ατζέντα που είχε μονίμως εκτός τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Αυτές οι ανάγκες δεν ήταν ποτέ πρόβλημα…

Οι καθημερινές ανάγκες και υποχρεώσεις των απλών πολιτών που πρέπει να εκπληρωθούν μέσα από την εργασία τους δεν φαίνεται να συγκινούν (ακόμη και σήμερα) κανένα από αυτούς, που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι πλέον ένθερμοι υπερασπιστές της ανάπτυξης και της δημιουργίας νέων και καλά αμειβομένων θέσεων εργασίας στην πατρίδα μας.

Όχι μέσα από παχιά λόγια και κενές περιεχομένου υποσχέσεις, αλλά μέσα από πολιτικές που θα ενδυνάμωναν στην πράξη τον πρωτογενή τομέα και ειδικότερα την ασθμαίνουσα ελληνική βιομηχανία, την οποία πάλι μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές τις περασμένες δεκαετίες φρόντισαν να απαξιώσουν και να θέσουν στο περιθώριο. 

Την ίδια στιγμή απένειμαν αβάντες στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και χωρίς κανένα σχέδιο βιωσιμότητας αυτής της μονοκαλλιέργειας. Τα αποτελέσματα; Γνωστά πλην όμως τραγικά για την Ελλάδα, τις Ελληνίδες και τους Έλληνες.

Και ενώ τα τελευταία 3 χρόνια γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια παραγωγικής ανασύνταξης, έτσι ώστε η Ελλάδα να καταφέρει να μπει με σταθερά βήματα στον χάρτη των ανταγωνιστικών οικονομιών του πλανήτη, δυστυχώς επαναλαμβάνεται σαν παρωχημένη φάρσα η επικοινωνιακή τακτική κάποιων πολιτικών προσώπων να επιτίθενται με κάθε δυνατή ευκαιρία στην εξορυκτική βιομηχανία της ΒΑ Χαλκιδικής. Μόνο και μόνο για να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω τους.

Ευχόμαστε ολόψυχα όλοι αυτοί οι επιφανειακοί κριτές και τιμητές των πάντων να αντιληφθούν πολύ έγκαιρα πως το μείζον στις μέρες μας είναι να μπορούν (στο σύνολο τους) οι Έλληνες πολίτες να αποπληρώνουν όποια γραμμάτια έχουν εγκαίρως και μέσα από την αξιοπρεπή εργασία τους για να έχουν και μια αξιοπρεπή ζωή και όχι να προσπαθούν να ζήσουν με επιδόματα που φτάνουν στο ύψος μηνιαίων γραμματίων…

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα και όχι η πολιτική επιβίωση κάποιων που αρνούνται πεισματικά να αντιληφθούν την πραγματικότητα.