« ...Κοινός παρονομαστής των ιστορικών φάσεων της αυτοανακηρυγμένης Αριστεράς παρέμεινε η αδυναμία της να συγχρονισθεί και να συμβαδίσει με την κοινωνία, η αδυναμία της να ενεργοποιήσει την πραγματική κοινωνική δυναμική, στο μέτρο που ο φαντασιακός κόσμος της δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό ιστορικό κόσμο. Σήμερα η κοινωνία δεν ζητά πλέον από την «υπαρκτή» Αριστερά ούτε ιδέες ούτε στελέχωση ούτε, ακόμη λιγότερο, ποδηγέτηση, αλλά απλώς και μόνον να αποσυρθεί, να πάψει να της φράζει το δρόμο, να την αφήσει επιτέλους να εκφρασθεί ελεύθερα και απεριόριστα, όπως δικαιούνται τα ενήλικα και αυτεξούσια άτομα. …Για όλα, χωρίς εξαίρεση, τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα που είδαν το φώς από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι σήμερα, η αριστερή και «προοδευτική» προέλευση και κάλυψη υπήρξε και παραμένει τόσο αποφασιστική, ώστε η ιστορική εμφάνισή τους θα ήταν προβληματική χωρίς αυτή την αναπάντεχη και ανομολόγητη στήριξη… Στις μέρες μας, οι λεγόμενες «μη-κυβερνητικές οργανώσ