ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ: ΠΟΣΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΛΙΣ ΕΙΚΟΝΑ;

Η ερώτηση θα απαντηθεί με τη ολοκλήρωση της ιστορίας που ακολουθεί και αφορά μια βιωματική εμπειρία του γράφοντος σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Αυτό το πλυντήριο απασχολεί αλλοδαπούς εργαζόμενους στην συντριπτική πλειοψηφία των απασχολούμενων που έχει στη διάθεση του, οι οποίοι την ημέρα της επίσκεψης για εξωτερικό και εσωτερικό καθαρισμό του αυτοκινήτου έλλειπαν λόγω λήξης της άδειας παραμονής τους, όπως ενημέρωσε η διεύθυνση του καταστήματος. 

Το αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης είχε σαν αποτέλεσμα να μπορεί να γίνει μόνο εξωτερικό πλύσιμο και καθαρισμός και φυσικά να υπάρχει μια αξιοσέβαστη ουρά αναμονής.

Σε ερώτηση προς τον γεμάτο υπερένταση υπεύθυνο, για το πότε θα επιστρέψουν οι εργαζόμενοι, δεν απάντησε γιατί όπως είπε δεν γνώριζε. Σε νέα ερώτηση ,για το αν σκέφτεται να στραφεί στη λύση πρόσληψης Ελλήνων εργαζομένων, η απάντηση ήταν σαφής: “Οι Έλληνες δεν έρχονται να δουλέψουν. Θεωρούν υποτιμητική αυτή τη δουλειά. Ο μόνος Έλληνας εργαζόμενος που έχουμε ήρθε πριν μήνα και ήρθε από ανάγκη.”

Ο Έλληνας εργαζόμενος ήταν ο 23χρονος Βασίλης, ο οποίος το Νοέμβριο του 2024 είχε αποφοιτήσει από τη σχολή Γεωλογίας του ΑΠΘ. Ο Βασίλης σκούπιζε τα αυτοκίνητα από τα υπολείμματα νερού και σταγόνων του πλυντηρίου. 

Αν και πτυχιούχος πανεπιστημιακής σχολής δεν έδειχνε να νιώθει μειονεξία ή ενόχληση, αλλά ζήλο για την εργασία του. Σε μια στιγμή που άφηνε μια χαραμάδα ανάσας από τα καθήκοντα του, του έγινε η ερώτηση για το αν είναι ευχαριστημένος από τις συνθήκες εργασίας και το αν ονειρεύεται ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον.

Η απάντηση αν και λιτή δόθηκε με χαμόγελο δίνοντας τροφή για σκέψη πολλών περισσότερων ζητημάτων: “Όταν πρέπει να δουλέψεις δεν σκέφτεσαι ότι για 12ωρη εργασία αμείβεσαι 8ωρο. Γεωλόγος τελείωσα το Νοέμβριο. Θέλω να εργαστώ στο μεταλλείο χαλκού της Χαλκιδικής. 

Έχω κάνει αίτηση και περιμένω. Με απασχολεί όμως αν θα βρω σπίτι εκεί και σε ποια τιμή. Τα ενοίκια μαθαίνω από φίλους είναι πολύ ψηλά ακόμη και μέσα σε μικρούς οικισμούς.”

Θα θέλαμε μαζί με εσάς φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες να κάνουμε μια γρήγορη καταμέτρηση των “made in Greece” παθογενειών σε έναν “κλάδο” που εμφανίζουμε μια διαχρονική υπερπαραγωγή.

Πρώτη παθογένεια. Ένας πτυχιούχος γεωλόγος που εργάζεται 12ωρ,ο κατά τα λεγόμενα του, αλλά αμείβεται σαν να εργάζεται 8ωρο. Τα σχόλια περιττεύουν μετά από 3 μνημόνια, δύο παγκόσμιες κρίσεις και τη σχεδόν ολοκληρωμένη ψηφιοποίηση της γραφειοκρατείας στην χώρα μας.

Δεύτερη παθογένεια. Ο Βασίλης έχει κάνει αίτηση να εργαστεί στα μεταλλεία Κασσάνδρας και περιμένει τα νεότερα αγωνιώντας παράλληλα και για το στεγαστική του αποκατάσταση, καθώς όπως μαθαίνει τα διαθέσιμα σπίτια ακόμη και σε ορεινούς οικισμούς ή νοικιάζονται για 8 μήνες ή νοικιάζονται σε πολύ υψηλές τιμές, αν είναι για μίσθωμα τριετούς διάρκειας. Κάτι που συνιστά πλέον κανονικότητα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Έτσι όμως απέκτησε η χώρα στεγαστικό πρόβλημα.

Τρίτη παθογένεια. Η εμπέδωση ως στάση ζωής μιας νοοτροπίας που θέλει τη νέα γενιά να αποφεύγει στην πλειοψηφία τις εργασίες που θεωρούνται είτε σκληρές, είτε υποτιμητικές και επιλέγει την “περηφάνια” του επιδόματος ανεργίας. Και σε αυτή την επιλογή να έχει και συμμαχικές πολιτικές...

Τέταρτη Παθογένεια. Η αδυναμία κάποιων εργοδοτών να συμβάλλουν στην πλήρη ή ομαλή ένταξη εργαζομένων από την αλλοδαπή στην ελληνική και ευρωπαϊκή καλώς εννοούμενη καθημερινότητα. Η “έγνοια” του εργοδότη για την διάρκεια παραμονής και η συμβολή του στην ανανέωση των αδειών διαμονής και εργασίας του ξένου εργαζόμενου του πέρα από την κολακεία, που του παρέχει τον βοηθάει επί της ουσίας να αισθανθεί περισσότερη εξοικείωση με την κοινωνία της χωράς που φιλοξενείται. Άποψη μας.

Πέμπτη Παθογένεια. Η διαρκής και αμείωτη πονηριά κάποιων οδηγών που ήθελαν να εξυπηρετηθούν γρηγορότερα από τον διπλανό τους κλείνοντας προς αυτόν... το δρόμο προς το πλυντήριο!!!

Όλα τα παραπάνω εξηγούν πολλά για την ξεχωριστή ελληνική πραγματικότητα, που δεν σταματά να εκπλήσσει άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά από τις ποικίλες παθογένειες που δύσκολα κρύβονται ή καλύπτονται πλέον σε σχέση με το απώτερο παρελθόν...