“Για μένα, αυτός που θέλει ένα κουβά νερό για να πλύνει τα
δόντια του, δεν μπορεί να είναι επαναστάτης, ακόμα και αν διδάσκει οικολογία σε
πανεπιστήμιο. Χωρίς προσωπική ηθική, είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και
γραφειοκράτες, όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο”. (Περικλής Κοροβέσης)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εδώ και χρόνια οι τοπικές κοινωνίες παρακολουθούν δυναμικές
μειοψηφίες και ομάδες πίεσης να επηρεάζουν μια σειρά επιλογών, κατευθύνσεων,
ιεραρχήσεων και αποφάσεων. Επρόκειτο για επιβολή με το «έτσι θέλω», θέσεων
συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας, που στο όνομα της δήθεν προστασίας του περιβάλλοντος, διαμόρφωναν με
την ανοχή ή και το χάιδεμα του πολιτικού συστήματος, (αντι-) αναπτυξιακή
πολιτική στα μέτρα τους.
Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες
φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης και δημόσιου
συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα «νόμος είναι το δίκιο του
οικολόγου». Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το
προσμετρούσε κανένας, διότι αυτό που ενδιέφερε ήταν το άλλο υποτιθέμενο κόστος,
το «εξωτερικό» των δραστηριοτήτων.
Το χειρότερο όλων είναι, πως αυτή η βαθιά αντιδημοκρατική
και αντικοινωνική κουλτούρα και συμπεριφορά, φόρεσε το μανδύα του προοδευτισμού
και της «επαναστατικότητας», για να κρύψει το πραγματικό της πρόσωπο: του
οπισθoδρομισμού. Βαφτίστηκε «τοπική κοινωνία» η κάθε γκρούπα και ανθυποομάδα,
ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί-πολίτες καλούνταν να πληρώσουν τα σπασμένα,
μιάς και τα αιτήματα των μειοψηφιών που γίνονταν δεκτά, οδηγούσαν όλο και πιο
βαθιά σε οικονομικό τέλμα και αδιέξοδο.
Οι τοπικές κοινωνίες βέβαια δεν έχουν αναθέσει εργολαβικά σε
κανένα την εκπροσώπηση τους. Απλώς οι γνωστές «ενεργές» μειοψηφίες
εκμεταλλεύτηκαν εδώ και χρόνια τα απύθμενα κενά στη λειτουργία των θεσμών (όπως
και πολλοί άλλοι δηλαδή, σε άλλους τομείς) και αυτο-αναγορεύτηκαν σε σωτήρες
του περιβάλλοντος και αποκλειστικούς αντιπροσώπους των τοπικών («μη ενεργών»
στην πλειοψηφία) κοινωνιών.
Αλλά άραγε ποιά είναι η «τοπική κοινωνία»; Εδώ η γνωστή
«οικο»-μειοψηφία έχει σε εφεδρεία την κλίνη του Προκρούστη: ανάλογα με το θέμα
και το πώς βολεύει την άρνηση και τους συσχετισμούς δυνάμεων, η τοπική κοινωνία
μπορεί να βρίσκεται σε ακτίνα το πολύ μερικές εκατοντάδες μέτρα από ένα επίμαχο
έργο (οπότε όλοι οι άλλοι πρέπει να σιωπούν), αλλά και να επεκτείνεται έως και
εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά (οπότε να έχουν άποψη όσο το δυνατόν περισσότεροι
αντίθετοι). Έτσι, επιστρατεύεται ενίοτε και η γνώμη (αλλά και η «επαναστατική»
συνδρομή, βλ. Χοντρό Δέντρο 25 Μάρτη) ομοϊδεατών και ατόμων, με παρόμοιες
ιδεοληψίες και ανάλογους «προβληματισμούς» και «ανησυχίες». Μπορεί να διαμένουν
εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, (στη Θράκη π.χ. ή στην Αθήνα) αλλά δεν πειράζει,
κι αυτοί τοπική (-ές) κοινωνία (-ες) είναι !
Φυσικά το γνωστό «οικολογικό» μόρφωμα αποκλείει εξ ορισμού
και μετά βδελυγμίας σαν μέλη της τοπικής κοινωνίας τους υπέρμαχους ενός έργου
ή/και τους εργαζόμενους σε μια δραστηριότητα. Βλέπετε αυτοί δεν δικαιούνται να
ομιλούν, μιάς και έκαναν το λάθος να μην συμφωνούν με τους οπαδούς της
αποβιομηχάνισης. Αποτελούν ένα είδος «αποβλήτου» (κοινωνικού), κάτι ανάλογου με
τα άλλα απόβλητα (τα μεταλλευτικά), που θα καταστρέψουν ολοκληρωτικά το
περιβάλλον, επισπεύδοντας την Έσχατη Ημέρα.
Έτσι καταντήσαμε η μεγάλη πλειοψηφία να παραμένει βουβή. Κι
αυτό που έγινε τελικά στη ΒΑ Χαλκιδική, είναι ότι η βουβή πλειοψηφία
αφυπνίσθηκε και ΜΙΛΗΣΕ. Για την ακρίβεια φώναξε. Διότι βέβαια είχε ξεκινήσει να
μουρμουρίζει εδώ και καιρό, δυσανασχετώντας για την απαξίωση της περιφέρειας,
την ερήμωση της υπαίθρου, την υποβάθμιση των χωριών, την ανεργία, αλλά κυρίως
την καταστροφή κάθε ελπίδας για το μέλλον που προκαλούσε η ενεργή μειοψηφία,
στη λυσσαλέα της προσπάθεια να ακυρώσει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια στην
περιοχή μας, εν μέσω άπατης κρίσης.
Από κάποιο σημείο και πέρα λειτουργούν πιά τα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ. Γι αυτό και χρειάζεται σωφροσύνη και ορθολογισμός τώρα. Όπως
συνήθως γίνεται στην ιστορική αναγκαιότητα, οι εργάτες θα βγουν μπροστά (όσοι
απέμειναν δηλαδή, αφού κοντεύουν να εξαφανισθούν σαν τάξη, μετά τη διαρκή
αποβιομηχάνιση). Και όπως επίσης συνήθως γίνεται, οι πολιτικοί σχηματισμοί
στέκονται αμήχανοι μπροστά σε αυτή την εξέλιξη. Για μια ακόμη φορά τα γεγονότα
τους ξεπέρασαν. Δεν τα είχαν προβλέψει, δεν τα είχαν καθοδηγήσει. Και για μεν
τα παραδοσιακά κόμματα, δεν θα είχε κανείς απαίτηση να έχουν τόσο ευαίσθητα
κοινωνικά ραντάρ. Αλλά η Αριστερά; Πάλι σε λήθαργο, σε τοπίο στη ομίχλη, χαμένη
στη μετάφραση, ουραγός των εξελίξεων; Άλλοτε φλερτάροντας με το χώρο του
ψευτο-ακτιβισμού και της «οικολογίας» κι άλλοτε αφήνοντας τους βιομηχανικούς
εργάτες να παλεύουν μόνοι τους για το μεροκάματό τους. Από πότε οι εργάτες
θεωρούνται…τραμπούκοι κι από πότε πρέπει να κάνουν αγώνα κόντρα σε μειοψηφία
συμπολιτών τους για να υπερασπισθούν το δικαίωμά τους στη δουλειά ;;
Το μεταλλευτικό έργο ξεπερνά τα όρια της Χαλκιδικής, αλλά
και της Ελλάδας ακόμη. Ο γράφων υπερασπίζεται τους πραγματικά (δηλ. τους
παραγωγικά) εργαζόμενους αυτής της χώρας (φυσικά και τους μεταλλωρύχους). Είναι
οι ΜΟΝΟΙ που παράγουν αξία σε συνθήκες οικονομίας της αγοράς. Όλοι οι υπόλοιποι
(των υπηρεσιών και του κοπανιστού αέρα) απλώς καρπώνονται, καταναλώνουν ή
ανακυκλοφορούν αυτή την αξία. Η ειρωνεία είναι ότι η ενεργή μειοψηφία των
οπαδών του αντι-βιομηχανικού μεσαίωνα και της υπανάπτυξης, προέρχεται από τους
κόλπους αυτών που δεν παράγουν (πραγματικά) τίποτε. Μάλλον δεν θα μπορούσε να
είναι και διαφορετικά…
Σκεπτόμενος Πολίτης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου