Είναι αλήθεια πως όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί την τελευταία 15ετία για τα ύστερα του κόσμου, που «ίσως», «μάλλον», «πιθανόν», «ενδέχεται» και «δύναται» να δρομολογηθούν από την αναβίωση της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην ΒΑ Χαλκιδική, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν την μαγιά για ένα πρώτης τάξεως μυθιστόρημα χιλιάδων πωλήσεων.
Αυτή η τεράστιας κοινωνικής και οικονομικής σημασίας υπόθεση της επένδυσης χαλκού – χρυσού, με τεχνικό - περιβαλλοντικές προεκτάσεις, αντί να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για γόνιμές και ουσιαστικές αντιπαραθέσεις, δυστυχώς μετατράπηκε σε μια άνευ προηγουμένου τοξική αρένα πολιτικής εκμετάλλευσης με θύματα την κοινωνία και το ίδιο το επενδυτικό έργο, που πάγωσε επί μια ολόκληρη δεκαετία με ότι αυτό συνεπάγεται σε συνέπειες.
Το τι έγινε και το τι δεν έγινε για να κολλήσει η επένδυση και επί της ουσίας να καταστεί ανεφάρμοστο το προηγούμενο επενδυτικό σχέδιο είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους όσους έχει απασχολήσει σοβαρά το μεταλλευτικό ζήτημα.
Οι δήθεν σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις ενός έργου, που δε είχε καν περπατήσει και στην φάση που πάγωσε πάγωσαν και οι μείζονες περιβαλλοντικές εργασίες που είχαν αρχίσει να γίνονται από το 2012 με την αποκατάσταση της λίμνης τελμάτων στην Ολυμπιάδα, την αντίστοιχη στο Καρακόλι και πολλά άλλα έργα δεν απασχόλησαν ΠΟΤΕ αληθινά τους αρνητές, καθώς αυτό που επιδίωκαν ήταν η οριστική παύση της μεταλλευτικής δραστηριότητας και η ανάπτυξη κατά κύριο λόγο της οικοδομικής δραστηριότητας στο όνομα της βαριάς βιομηχανίας, που πριν τον covid -19 ήταν ο τουρισμός.
Από την άλλη, είναι ευρέως γνωστό ακόμη και σ’ αυτούς που είναι απέναντι στις εξορύξεις μεταλλεία, πως καμία σοβαρή μεταλλευτική εταιρεία που είναι εισηγμένη στα χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης και του Τορόντο δεν μπορεί να παίξει παιχνίδια με την υγεία των εργαζομένων και τον σεβασμό του περιβάλλοντος. Η παραμικρή ολιγωρία σε συστήματα ασφάλειας, ανίχνευσης και προστασίας πάσης φύσεως κινδύνων μπορεί να θέσει σε μεγάλο κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξη της.
Όταν όμως στην προκειμένη περίπτωση, η αναβίωση της μεταλλευτικής δραστηριότητας διεξάγεται με τις πλέον σύγχρονες και βέλτιστες τεχνολογικές μεθόδους είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μεταπηδά η ανησυχία ορισμένων από το περιβαλλοντικό στο οικονομικό σκέλος μια επένδυσης.
Βέβαια, αυτή η παρωχημένη ρητορική τακτική δεν αφαιρεί από κανένα πολίτη το έννομο συμφέρον και ενδιαφέρον για την τήρηση όλων εκείνων των όρων που κάνουν την μοντέρνα εξορυκτική δραστηριότητα πολύ πιο φιλική με το περιβάλλον στην πράξη, σε σχέση με το απώτατο παρελθόν.
Παρομοίως, ουδείς μπορεί να στερήσει από την εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση το δικαίωμα να ζητάει από μια μεταλλευτική εταιρεία που δραστηριοποιείται εντός των διοικητικών ορίων της, τα μέγιστα δυνατά οικονομικά οφέλη προς όφελος των πολιτών.
Ωστόσο, οι εποχές έχουν αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία, η προσέγγιση και η αισθητική μας σε τέτοια ζητήματα. Πρέπει να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να γίνουμε πιο ρεαλιστές με πνεύμα σύνθεσης και όχι διάλυσης.
Δεν γίνεται για παράδειγμα να εξισώνεις οικονομικά την εποχιακή καλλιέργεια του κίτρινου φασολιού με την μακροχρόνια και διαρκή μεταλλευτική δραστηριότητα και ούτε επίσης να την κατηγορείς συλλήβδην, επειδή για παράδειγμα στα χρόνια του κορωνοϊού επέδειξε αντοχή σε σχέση με άλλους επαγγελματικούς κλάδους και δραστηριότητες..
Το ζητούμενο δεν είναι ένας μηχανικός μεταλλειολόγος – μεταλλουργός να πείσει έναν ηθοποιό θεάτρου για την λειτουργική αναγκαιότητα μιας μονάδας κατεργασίας συμπυκνώματος, ούτε αντίστοιχα ένας ηθοποιός έναν μηχανικό το πώς το σώμα του η η φωνή του μπαίνουν υποκριτικά με τον δείνα ή τάδε τρόπο σε ένα άλλο σώμα ή σε μια άλλη φωνητική κλίμακα.
Η κοινωνία θέλει και από τους δύο επαγγελματίες να κάνουν την δουλειά τους σωστά και υπεύθυνα, δίχως να μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Είναι τουλάχιστον αστείο να νομίζουν κάποιοι πως τα ξέρουν όλα ή πως είναι σε θέση να τα μάθουν όλα με όρους κοινωνικής και πολιτικής εκμετάλλευσης.
1 σχόλια:
Το περιβαλλοντικό Πολίτη είναι πολύ σημαντικό θέμα γιατί είναι αλήθεια πως κανένας δεν θέλει να ζει σε μια περιοχή υποβαθμισμένη από ρύπανση και τοξικά κυρίως για όσους κουβαλάνε και παιδικές ζωές.
Πρωταγωνιστικό έγινε για να τσιμπήσει ο κόσμος και να φανατιστεί.
Εδώ όμως που έχει φτάσει η κατάσταση ο κόσμος συμπαθεί ή δεν συμπαθεί την εταιρεία με βάση το αν εργάζεται ή όχι εκείνος εκείνη ή μέλος της οικογένεια του/της στην εταιρεία.
Πάντα έτσι ήταν νομίζω,μα τώρα παίζει μεγαλύτερο ρόλο γιατί ο τουρισμός και η ταβέρνα και η καφετέρια έχει φτώχεια και μιζέρια με τα τωρινά δεδομένα.
Γίνεται όμως να δουλέψουν όλοι στον χρυσό;Υπάρχει και ζήλεια γιατί όσοι δουλεύουν κάνουν τον σταυρό τους και με τα δυο χέρια.
Από την άλλη όμως δεν γίνεται να διχάζεται μια ολόκληρη κοινωνία πάνω στην βάση του να ψοφήσει ο γείτονας μου για να ζήσω εγώ.Πρεπει να το δούμε αλλιώς και δήμος αντιπεριφέρεια να στηρίξουν με τον τρόπο τους και όχι η συνπεριφορά τους στο θέμα να έχει να κάνειμε την κομματική τους καταγωγή.
Δημοσίευση σχολίου