Του Γιώργου Κράλογλου
Λίγο θέλαμε να φέρουμε στη Β. Ελλάδα αποβιομηχάνιση τύπου Πάτρας, για χατίρι των κομμάτων. Στο παρά πέντε γλίτωσε η Χαλκιδική. Δεν τελειώσαμε όμως...
Τα νέα για τις Σκουριές και γενικά τη Χαλκιδική, από καινούργιες συμφωνίες με τους Καναδούς και τις επενδύσεις τους στον χρυσό είναι παραπάνω από ευχάριστα. Περισσότερες επενδύσεις στα μεταλλεία χρυσού. Περισσότερα κεφάλαια. Ακόμη μεγαλύτερα προγράμματα για να αξιοποιηθεί και η στεριά και η θάλασσα της. Νέες θέσεις εργασίας που δικαιώνουν τους αγώνες των εργαζομένων στον Χρυσό της Χαλκιδικής για να γίνουν οι επενδύσεις. Να μεγαλώσει η βιομηχανία του τόπου.
Να μη μεταναστεύσουν άλλοι. Να μη γίνουν όλοι οι Βορειοελλαδίτες γκαρσόνια για τους τουρίστες της Ευρώπης. Να μην προσφέρονται τα σουβλατζίδικα και τα τσιπουράδικα ως μοναδικές "λύσεις". Δίνουν ανάσες στη Βόρεια Ελλάδα και ελπίδες στη Χαλκιδική οι συμφωνίες για τις νέες βιομηχανικές και μεταλλευτικές επενδύσεις. Ανάσες γιατί η Χαλκιδική θα πατήσει και σε άλλα ποδάρια εκτός από τον τουρισμό.
Και ας έχει και εκεί τα προβλήματά της από τους φανατικούς της μιζέριας για την Ελλάδα. Τους φτηνούς υπηρέτες όχι ιδεολογιών, αλλά των κομμάτων. Κομμάτων της χρόνιας συμφοράς και της καταστροφής της οικονομίας της χώρας. Καταστροφή με πρόσχημα δήθεν τα οικολογικά και τα περιβαλλοντικά για τα οποία χάλαγαν τον κόσμο οι "ενοικιαζόμενοι" οικολόγοι των κομμάτων και του χαβαλέ... Της πολιτικής και κομματικής μαγκιάς.
Όχι τόσο παλιό αλλά πολυφορεμένο το κομματικό παιχνίδι της σκόπιμης αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης στην Ελλάδα. Για να μεγαλώνει η ανεργία. Για να βρίσκουν "πελάτες" τα κόμματα της προόδου...
Αυτό έγινε και το 1991 στην Πάτρα. Χαλάσαμε τον κόσμο να διώξουμε τους Ιταλούς και τα ελαστικά τους. Να τα στείλουμε στην Τουρκία. Και μετά από χρόνια και στην Θεσσαλονίκη. Με τον ίδιο τρόπο. Δείτε την κατάντια στη Σίνδο.
Να φύγουν οι βιομηχανίες. Να πάνε στην Τουρκία. Να βρουν και τις τούρκικες αυτοκινητοβιομηχανίες που έχτιζαν Ευρωπαίοι, Αμερικανοί, και Ασιάτες. Αυτές που εμείς, στη μεταπολίτευση του Ελλάδιστάν, τις μισούσαμε.
Την δείξαμε ή όχι την πολιτική, την κομματική και την κυβερνητική μας φτήνια και κακομοιριά τις δεκαετίας 1980 και 1990;Τότε που με κάθε τρόπο ρίχναμε τη δική μας "σπρωξιά" σε μεγάλες επενδύσεις με πρόγραμμα να προσεγγίσουν την Ελλάδα. Να γεφυρώσουν τις δουλειές τους με ορίζοντες την ενοποίηση της Ευρώπης.
Ξεπατώσαμε ό,τι μπορέσαμε. Αφήσαμε τον Βόλο, τη Λάρισα και τη Λαμία να πλέκουν καλάθια και να φτιάχνουν ζαχαρωτά, χαλβάδες και τσίπουρα, για τους τουρίστες και τους παραθεριστές.
Όχι πως και αυτά δεν ήταν άξια ποιότητας και χρήσιμα στη ντόπια οικονομία. Αλλά τις κρατήσαμε, αυτές τις πρώην μεγάλες βιομηχανικές περιφέρειες, μακριά από την παραγωγική πρόοδο για μικροκομματικές σκοπιμότητες σε συνδυασμό και με πολιτικές αηδίες.
Μακριά και έξω από τον επενδυτικό μας χάρτη που είχαν επάξια θέση, ως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Πριν τη σοσιαλμανία… Πριν τους αριστερισμούς της λαϊκής αγοράς...
Γιατί τα επαναφέρουμε όλα αυτά; Μήπως και διασώσουμε τη Βόρεια Ελλάδα και ειδικά την ακριτική (αυτή που προσεγγίζει και την Τουρκία) από βιομηχανικό αφανισμό με μετατροπή της (εκτός από βιοτεχνική ή χειροτεχνική) σε τόπο αποκλειστικού βαλκανικού τουρισμού.
Σε κοντινό, προσεγγίσιμο, τόπο προσφοράς εκτάσεων (μεγάλων εκτάσεων κοντά στα σύνορα), ακινήτων (σπουδαίων ακινήτων σε Θεσσαλονίκη, Καβάλα και Αλεξανδρούπολη) και της παραλίας, που πάντα ήθελαν.
Τα επαναφέρουμε για να μη ξεχνάμε τους διωγμούς επενδυτών μετά το 2015, στην καρδιά της πτώχευσης του 2010. Της μεγάλης μετανάστευσης στη Βόρεια Ελλάδα. Τότε που ξεκινούσε η εισβολή αγοραστών, από την Θεσσαλονίκη μέχρι τον Έβρο μέσα σε φαινόμενα που έμοιαζαν και με εκείνα της Πάτρας.
Εκτός από τις επενδύσεις όπως ο χρυσός στις Σκουριές (που παραμένει στον τόπο μετά από 20 χρόνια συνεχούς ταλαιπωρίας) παρόμοιες σημαντικές ευκαιρίες θα δώσουν οι ενεργειακές.
Ενεργειακά προγράμματα και έργα υποδομών κάθε μορφής που σχεδιάζονται με πρώτους ρόλους, για Θεσσαλονίκη, Καβάλα και Αλεξανδρούπολη, προσεγγίζοντας την Θράκη και τον Έβρο.
Η Βόρεια Ελλάδα, με τις μεταλλευτικές και άλλες επενδύσεις (σε υπόγειο πλούτο και αξιοποίηση ξηράς και θάλασσας) μπορεί και πρέπει να γίνει η αρχή της μιας νέας παραγωγικής Ελλάδας και όχι η επέκταση και προς Βορρά του συρτάκι ντανς... του Νότου και των νησιών.
Αναδημοσίευση από capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου