Η Γαλλία εδώ και δύο μήνες βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού με
αφορμή την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που ανεβάζει τα όρια ηλικίας
συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια.
Η κυβέρνηση και οι υπερασπιστές του ψηφισθέντος από την
Γαλλική Εθνοσυνέλευση νομοσχεδίου υποστήριζαν ό,τι χωρίς αυτή την μεταρρύθμιση
και κάποιες άλλες επιμέρους διατάξεις
μέσα σ’ αυτή, το 2030 θα έσκαγε η βόμβα του ασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού καθώς
δεν θα έβγαινε ο λογαριασμός των παχυλών συντάξεων που χορηγεί το Γαλλικό
κράτος στους συνταξιούχους του.
Στον αντίποδα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα εργατικά συνδικάτα υποστήριζαν πως το εν λόγω νομοσχέδιο πέρα από την αύξηση της ηλικίας προήγαγε τον ρομποτισμό και την απόλυτη ψηφιοποίηση της ζωής όλων των πολιτών.
Μάλιστα σε κάποια γκάλοπ που διενεργήθηκαν, η κοινή γνώμη δεν ήταν αναφανδόν
κατά της μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό, όχι όμως με τον τρόπο που το προώθησε η
Προεδρία Μακρόν, εννοώντας πως η δημοκρατία δεν ήταν συνοδοιπόρος καθ' όλη την
διάρκεια της διαβουλευτικής ζύμωσης του νομοσχεδίου.
Σ’ αυτό το σημείο, ας αναλογιστούμε κάτι. Όλη αυτή η κατάσταση
επικρατεί σε μια χώρα της οποίας η οικονομία είναι μέσα στις 3 πρώτες της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και στις 10 μεγαλύτερες παγκοσμίως. Πρόκειται δηλαδή για μια
οικονομία και κοινωνία με παραγωγικό προσανατολισμό και πάντα ανοιχτή σε
προκλήσεις τεχνολογικού χαρακτήρα, χωρίς προκαταλήψεις, εμμονές και φοβίες.
Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι η παραγωγή
ηλεκτρικής ενέργειας από την πυρηνική, η οποία για τους Γάλλους συγκαταλέγεται
στις «πράσινες» μορφές ενέργειας, όταν στην Ελλάδα για παράδειγμα, ακόμη δεν
έχει γίνει απολύτως κατανοητή η αναγκαιότητα εξόρυξης κάποιων κρίσιμων
μετάλλων, όπως ο χαλκός για την ποθούμενη ενεργειακή μετάβαση.
Κατά την γνώμη μας, αργά η γρήγορα η Γαλλία και οι Γάλλοι πολιτικοί
και οι πολίτες θα βρουν από κοινού την χρυσή τομή και θα επιλέξουν το καλύτερο
για τον παρόν και το μέλλον της πατρίδας τους. Όταν μια χώρα παράγει πληθώρα
προϊόντων με υψηλή προστιθέμενη αξία και τα οποία αποτελούν παγκόσμιο σημείο
αναφοράς, παρά τις όποιες εσωτερικές διαφωνίες δεν έχει άλλους λόγους να
φοβάται για το τι μέλλει γενέσθαι.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΝΕΙ ΣΥΝΤΑΞΗ
ΣΤΑ 67 – ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΚΕΙ Ή ΕΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ… ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ;
Στην Ελλάδα το 2012 ψηφίστηκε το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που
έπρεπε να ψηφιστεί το 2001. Αποτέλεσμα μια δεκαετία χαμένη και η ηλικία
απονομής σύνταξης πήγε στα 67 χρόνια. Το ερώτημα παραμένει: Θα παραμείνει το όριο στα
67 ή θα καταφέρουμε να το πάμε και παραπάνω;
Όταν η χώρα συγκαταλέγεται μέσα στις 5 πιο γερασμένες παγκοσμίως. Όταν μαστίζεται από υπογεννητικότητα. Όταν 1,3 συνταξιούχοι αντιστοιχούν σε 1 εργαζόμενο. Όταν το χρέος μας έχει ξεπεράσει τα 400 δις ευρώ και θα παραμείνει σε περίοδο χάριτος μέχρι το 2032 είναι απολύτως λογικό και επόμενο να μην έχει εξαλειφτεί ο φόβος και η ανησυχία για το τα μέλλει γενέσθαι, αναφορικά με το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό.
Μια χαραμάδα ελπίδας δίνει το 2022, καθώς η χώρα μας
κατέρριψε το ρεκόρ επενδύσεων του 2021 με τις επενδύσεις να φτάνουν τα 10 δις
ευρώ. Είναι γνωστό άλλωστε πως η χώρα μας για να μπορέσει να μειώσει το χρέος
της, τους δείκτες ανεργίας και
οικονομικής ανυποληψίας εν γένει πρέπει να προσελκύσει επενδύσεις
τουλάχιστον 100 δις ευρώ.
Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε πως στην Ελλάδα έχουμε ακόμη συντεχνίες που επιζητούν κοινωνική υπόσταση και επίδραση μέσα από την διανομή της καταστροφής και της φτώχιας, με μια τεχνοφοβική προσέγγιση που αρνείται τα πάντα, πριν καν ενημερωθεί σε βάθος γι’ αυτά!
Όταν όμως έρχεται η ώρα του ταμείου, τότε θυμούνται, άγονται
και συμπεριφέρονται με γνώμονα (μάλλον) μια περίφημη όσο και γεμάτη συμβολισμούς σκηνή από την ελληνική
κωμωδία του 1982 «Βασικά Καλησπέρα σας».
Με μια πολύ σημαντική διαφορά… Όλα αυτά που θα πρέπει να επωμιστούν ως χρέη και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης οι επόμενες γενιές Ελληνίδων και Ελλήνων με βάση αυτή την αντικοινωνική στάση και συμπεριφορά αυτών των συντεχνιών δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστείο…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου