ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ: ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΗ ΜΕ ΙΣΧΥΡΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΒΑΣΗ

Η δημόσια συζήτηση που έχει ανοίξει το τελευταίο χρονικό διάστημα για τα ακανθώδη ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη βάση της οριστικής (;) επίλυσης αυτών, κλείνει σχεδόν πάντα με μια μόνιμη “αγωνία”. Θα βρεθεί εκείνη η οδός της οποίας η επιλογή θα συμβάλλει στην ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας μας και όχι στην απώλεια της;

Βέβαια, σε κάθε τέτοια συζήτηση, η “εθνική κυριαρχία”, ως όρος, συνδέεται αυστηρά με τομείς και παραμέτρους, που κατά την γνώμη μας, δεν την ενδυναμώνουν επί της ουσίας. Μάλλον, το ακριβώς αντίθετο…!

Όλοι ξεχνάμε πως την εθνική κυριαρχία δεν την ορίζει, για παράδειγμα, ΜΟΝΟ η κατοχή εξοπλιστικών προγραμμάτων αιχμής, αλλά και η παρουσία μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης, που δίνει τις ακριβείς διαστάσεις του βαθμού οικονομικής αυτοτέλειας κάθε χώρας.

Και πως να μην ξεχνάμε την πολύ σοβαρή παράμετρο της ισχυρής παραγωγικής βάσης, όταν στην Ελλάδα, εδώ και 3 δεκαετίες, τουλάχιστον, έχουμε σταματήσει ως χώρα να παράγουμε προϊόντα με ανταγωνιστικό προσανατολισμό και υψηλή προστιθέμενη αξία;

Και δεν είναι μόνο η απώλεια συλλογικής μνήμης σε ζητήματα ενίσχυσης και σταθεροποίησης της πρωτογενούς παραγωγής. Στον εξοστρακισμό κάθε σημαίνουσας παραγωγικής προσπάθειας συνέβαλε τα μέγιστα και η ποινικοποίηση των δυνάμεων της παραγωγικής βάσης, στο όνομα κάποιων ανυπόστατων θεωριών φόβου και τρόμου, που στην πραγματικότητα καθήλωσαν την χώρα μας και την κατέστησαν έναν από τους κορυφαίους προορισμούς εισαγωγών πρώτων υλών και λοιπών αγαθών παγκοσμίως.

Και μετά ήρθαν οι γνωστές δικαιολογίες και μεμψιμοιρίες, που για όλα τα κακά και τα δυσάρεστα μας φταίνε... οι άλλοι και ποτέ φυσικά εμείς, οι αντιλήψεις και οι πολιτικές που ακολουθούμε.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις προκάλεσαν τεκτονικές αλλαγές. Ευρωπαϊκή Ένωση, κράτη μέλη και φυσικά το εγχώριο πολιτικό σύστημα δείχνει να συνειδητοποιεί, πως κάθε είδους εξαρτήσεις πληρώνονται πολύ ακριβά, αν αναλογιστούμε το κόστος της ενεργειακής κρίσης ύψους 1 τρις ευρώ.

Το σημαντικότερο; Δεν γίνεται να συζητάμε για εθνική ή ευρωπαϊκή αυτοτέλεια και κυριαρχία, όταν δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες σε πρώτες ύλες. Είναι ο ορισμός της αυταπάτης και των φρούδων ελπίδων.

Το κουμπί όμως γύρισε. Μαζί με το γύρισμα αυτού του κουμπιού φαίνεται πως ανέβηκε και η χαμένη εκτίμηση Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων για τον πολύ καθοριστικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η αξιοποίηση των ελληνικών ορυκτών και μετάλλων σε επίπεδο εφοδιασμού και πράσινης μετάβασης.

Απόδειξη αυτού είναι δυο πολύ σημαντικές ειδήσεις από τον χώρο της μεταλλευτικής βιομηχανίας. 

Η πρώτη είδηση, χρονολογικά, αφορά την είσοδο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης στο επενδυτικό project της Ελληνικός Χρυσός για την ολοκλήρωση του μεταλλείου χαλκού – χρυσού στις Σκουριές.

Μια “ψήφος εμπιστοσύνης”, όπως χαρακτηρίζεται από υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας στις πολύ αυστηρές όσο και απαιτητικές οικονομικές και περιβαλλοντικές προδιαγραφές ενός έργου, που από το 2025 φιλοδοξεί να δώσει στην Ελλάδα τον τίτλο της “μεγάλης παραγωγού” σε στρατηγικής σημασίας μέταλλα.

Η δεύτερη είδηση αφορά την πρόσκληση που απηύθυνε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην εταιρεία “Μυτηληναίος” για να παράγει το κρίσιμο ορυκτό γάλλιο στο εργοστάσιο της στην Βοιωτία, ως παραπροϊόν της διαδικασίας που μετατρέπει τον βωξίτη σε αλουμίνιο.

Να σημειώσουμε, πως η ΕΕ προμηθεύεται το 71% του γαλλίου και το 45% του γερμανίου από την Κίνα, αλλά υπάρχουν μερικές μόνο εταιρείες εκτός Κίνας ικανές να παράγουν τα υψηλής καθαρότητας μέταλλα που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή τσιπ, στα ηλιακά φωτοβολταϊκά και στις οπτικές ίνες.

Βέβαια, δεν είναι κάτι απλό να παραχθεί το γάλλιο. Απαιτούνται εργώδεις οικονομικές προσπάθειες και πολιτικές συμφωνίες σε πολύ υψηλό επίπεδο ακόμη και μεταξύ Ελλάδας και ΕΕ για να επιτευχθεί ο στόχος.

Το στίγμα όμως έχει δοθεί. Η Ελλάδα μπορεί να μπεί ξανά σε ράγες παραγωγής υψηλών απαιτήσεων και αποδόσεων. Μόνο έτσι και με πολλές ακόμη παράλληλες δράσεις στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης των δεικτών παραγωγής, η επίκληση του όρου “Εθνική Κυριαρχία” δεν θα είναι κενή περιεχομένου.