ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗΣ (;)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κρατών μελών και των δυο ή και τριών ταχυτήτων (ή κατηγοριών) τρέχει. Τρέχει για να προλάβει αυτή τη φορά το τρένο της επιβίωσης και της ανθεκτικότητας σε δύσκολους καιρούς. 

Κατά τη γνώμη μας αυτή η πολύ σκληρή προσπάθεια έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη χώρα μας και την προσπάθεια που διεξάγεται εδώ και μια 5ετία να ξαναγίνει η Ελλάδα ένα υπολογίσιμο μέγεθος στις παγκόσμιες αγορές. Ομοίως και η ΕΕ.

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε πως η Ελλάδα και η πτωτική παραγωγική απόδοση της και κατ’ επέκταση οικονομική πορεία μέσα σε μια πορεία χρόνου 40 ετών είναι η “μικρογραφία” της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς μεταξύ σοβαρού και αστείου αν ο εξαιρετικά ταχύς και διεισδυτικός “ιός” της αποβιομηχάνισης που χτύπησε την χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας του 80 με συντριπτικά αποτελέσματα είναι ο ίδιος που έθεσε εκτός λειτουργίας και τη βιομηχανική κουλτούρα της Ευρώπης.

Μια εξέλιξη που κορυφώθηκε τα τελευταία 20 χρόνια προς χάριν εφαρμογής μιας κουλτούρας υπέρμετρης περιβαλλοντικής ανωτερότητας της ηπείρου, η οποία καλλιεργήθηκε με προφανή στόχο την προώθηση του τουρισμού, ως βέλτιστη οικονομική δραστηριότητα, παντού στην Ευρώπη. 

Μια πολιτική που δεν δικαίωσαν οι εξελίξεις που ακολούθησαν και οι οποίες διεύρυναν τα ήδη υπάρχοντα πολιτικοοικονομικά χάσματα με γεωγραφικό προσδιορισμό Βορρά – Νότου και Ανατολής - Δύσης

Για όσους είναι απολύτως αναγκαία στοιχεία για να εμπεδωθεί αυτή η κοινή ιστορική αφέλεια (επιεικής ο χαρακτηρισμός) που τελικά συνδέει στενά Ελλάδα και ΕΕ, κάποια από αυτά δόθηκαν πρόσφατα στις εργασίες του 28ου Ετήσιου Εθνικού Συνεδρίου «Ενέργεια & Ανάπτυξη 2024» του ΙΕΝΕ, από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ), και CEO της ΓΕΩΕΛΛΑΣ, Κωνσταντίνο Γιαζιτζόγλου όπου με βάση έρευνα από το World Mining Data, την πρώτη 20ετία του 21ου αιώνα καταγράφηκε στην Ευρώπη, 33% μείωση στην παραγωγή ορυκτών πρώτων υλών, όταν σε άλλες περιοχές του κόσμου υπήρξε αύξηση μέχρι και 150%!

Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με το Critical Raw Materials Act της ΕΕ, η Ευρώπη για πέντε κρίσιμα ορυκτά εξαρτάται από 4 χώρες: το Κονγκό, την Κίνα, την Ν. Αφρική και την Τουρκία.

Επομένως όλα εξηγούνται για τους παράλληλους όσο και δεινούς σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο βίους που διανύουν από το 2000 και έπειτα από κοινού Ελλάδα και Ευρώπη. 

Κακά τα ψέματα. Είναι μια πορεία που στο διάβα της καλλιεργήθηκαν ισχυρές αντιπαραγωγικές νοοτροπίες και αντιλήψεις που έλαβαν μορφή νόμων και κανονιστικών οδηγιών που καθιστούν ακόμη και τώρα την Ευρώπη ως οικονομική οντότητα ως μια μη ελκυστική περιοχή του πλανήτη για επενδύσεις κεφαλαίων ιδίως στην εξόρυξη και παραγωγή κρίσιμων πρώτων υλών, σε μια περίοδο που η εξασφάλιση τους για την πράσινη μετάβαση έχει γίνει αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε.

Ο ρόλος της Ελλάδας μαζί με τις Σκουριές

Πάρα τις δυσμενείς συγκυρίες η Ελλάδα έχει βάλει στόχο να αξιοποιήσει στο μέτρο του εφικτού τα πλεονεκτήματα που φέρει από το υπέδαφος μέχρι τον αέρα και τον ήλιο και να εξάγει ενέργεια και πρώτες ύλες για καθαρή ενέργεια. Η ανάπτυξη των ΑΠΕ είναι πραγματικά εντυπωσιακή, οι γεωτρήσεις για εξόρυξη φυσικού αερίου ελπιδοφόρες όμως εκ των πραγμάτων θα καθυστερήσουν να καταστήσουν την Ελλάδα στον τομέα αυτό εξαγωγική δύναμη.

Οι Σκουριές και ο χαλκός τους με αναμενόμενη μέση ετήσια παραγωγή 67 εκατομμύρια λίβρες για τα προσεχή 20 χρόνια και σημείο εκκίνησης τα τέλη του 2025 αναμένεται να φέρουν την Ελλάδα από ουραγό σε χώρα πρωταγωνιστή σε ότι αφορά το μέταλλο του “ηλεκτρικού μέλλοντος” μας.

Και αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου καθώς με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργηθεί μέσα στην επόμενη δεκαετία στην Ευρώπη ακόμη ένα τουλάχιστον μεταλλείο χαλκού εκτός από αυτό στις Σκουριές.

Αυτή την απόλυτα ευνοϊκή συγκυρία αντελήφθησαν Ελληνικός Χρυσός και Ελληνικό Κέντρο Ανάπτυξης Χαλκού αποφασίζοντας από κοινού να ενώσουν δυνάμεις και οράματα για την ανάδειξη της Ελλάδας ως κεντρικού παραγωγού χαλκού στην Ευρώπη.

Μια ελπιδοφόρα όσο και δυναμική συμμαχία που στοχεύει παράλληλα στην προώθηση καινοτομίας και έρευνας, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας με προσέλκυση και νέων επενδυτικών κεφαλαίων στον τομέα των κρίσιμων ορυκτών και στην υποστήριξη μιας εξαίρετης αγοράς για υπεύθυνα και βιώσιμα παραγόμενα χαλκό, σε σχέση με φθηνότερες και πιο ρυπογόνες εισαγωγές.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο ως προς τα οφέλη του. Απαιτείται όμως στρατηγική και όχι βιαστικές ή σπασμωδικές ενέργειες. Εδώ που φτάσαμε να κατορθώσουμε συλλογικά και συνολικά ως κοινότητα να πιούμε νερό από τη στάμνα. Πριν (ξανά)σπάσει…